Three words, eight letters

5. De hond van de buren.

⭐️ 5. De hond van de buren.

-

'Dus onze geliefde Romeo zien we nooit meer terug?' vraagt Adam voor de zekerheid. Ik rol met mijn ogen. 'Ik zie hem nog wel eens, hij zei tot ziens. Niet "tot nooit meer ziens", sukkel.' door het woord sukkel achter mijn zin te plakken, lijkt het hopelijk alsof ik het zeker weet. Alsof ik er honderd procent zeker van ben dat hij niet nu op het vliegtuig naar Afrika zit om daar nieuwe meisjes te "ontmoeten".

Het is niet alsof ik bang ben dat ik hem nooit meer zal zien, maar het zal niet meer hetzelfde zijn. Ik keek altijd uit naar het weekend om hem dan weer te kunnen zien. Om hem stiekem aan te kunnen staren. En nu hij me heeft aangesproken, god. Ik hou het niet. Ik kan het gewoon niet. Had ik maar iets van een telefoonnummer gevraagd, of zo iets. Nu ben ik compleet machteloos. Niet dat ik hem zou kunnen tegenhouden, maar dan had ik het tenminste van te voren geweten. Nu zit ik hier thuis, voor de rest van de week, wachtend op het weekend. En als hij er dan niet is, dan kan ik pas beginnen met mijn "rouwprocedure".

'Hé,' Adam komt wat dichterbij zitten, met een bezorgde blik. 'Ga gewoon voor een andere baan zoeken,' stelt hij voor. Ik rol met mijn ogen. 'Je haat voor Alexander helpt nu niet.' snauw ik naar hem. Adam grinnikt. 'Weet ik, maar hij was al een idioot, als hij niet meer terug komt is hij ook nog blind. Want dan hij kan niet zien wat hij mist als hij jou gewoon zonder pardon achterlaat.' Adam port me in mijn buik en ik laat een lachje los.

'Je hebt gelijk, ik ga gewoon voor een andere baan zoeken. Alexander komt toch niet meer terug, dus wat houdt me daar? Niks. Het stof onder de toonbank is namelijk niet bepaald aantrekkelijk.' ik frons als ik nadenk over wat een rotbaantje ik eigenlijk wel niet heb. Het enige goede was het gebak en Alexander.

Ik weet natuurlijk niet zeker dat hij niet meer terug komt. Want er bestaat ook een hele grote kans dat hij er wel gewoon weer is in het weekend. Maar ik ga niet steeds wachten tot het eind van de week om dan naar hem te kunnen gluren. Ik stalk hem dan wel op facebook, of iets dergelijks.

'Ja, je hebt hem niet nodig.' mijn beste vriend springt op van de bank, en ik frons. 'Jij hebt wel deodorant nodig.' snuif ik. Hij lacht. 'Ik omarm mijn natuurlijke geur, daar is niks mis mee.' verdedigt hij zichzelf. Ik knik overtuigend. 'Tuurlijk, Adam.'

'Kom we gaan de eendjes voeren,' Adam is altijd al een levendig persoon geweest. Vol energie. Behalve als hij écht een slecht humeur heeft, wat eigenlijk nogal vaak voor kan komen.

'Adam,' kreun ik. 'Ik ben niet echt in de stemming om die namaak vogels te voeren.' maak ik hem duidelijk. 'Ik wil ijs eten,' zeg ik er nog achteraan, voordat Adam kan protesteren over dat ik de eenden niet ga voeren.

Hij zucht. 'Zullen we hem stalken op social media?' grapt Adam. Hij loopt naar de keuken, en komt terug met een banaan. 'Dat gaat wel erg ver, vind je niet?' vraag ik hem. Hij hoeft niet te weten dat ik dat ga doen. Ik bedoel, dat zou nogal gênant zijn.

'Al mijn exen hebben dat gedaan, ik weet inmiddels wel hoe het moet. Ik ben een professional op het gebied van stalken.' schept hij op.

Adam is nogal.. geliefd, onder de vrouwelijke bevolking. Hoe kan het eigenlijk ook anders? Het is zeker niet erg om naar hem te kijken. Hij is lang, hij heeft donker bruin haar, en als je in zijn ogen kijkt is het net of je in een prachtige zee van chocolade zwemt.

Ja, ik geef het toe, hij is knap. Zeer knap. Maar dat zal ik nooit tegen hém zeggen. Hij is al verwaand genoeg.

'Arie, ik blijf morgen even hangen bij je werk.' besluit Adam. Ik knik. 'Als je Eline maar niet versiert, vind ik het best.' hij haalt zijn schouders op. 'Oké, maar ik kan er natuurlijk niets aan doen als ze mijn natuurlijke charmes niet kan weerstaan.' ik lach, en hij lacht ook.

'Natuurlijke charmes? De hond van de buren is nog charmanter dan dat jij ooit zult zijn.' beledig ik hem. Hij lacht, en schudt zijn hoofd. 'Bedankt, echt waar.' ik geef hem een klopje op zijn schouder. 'Hé, daar ben ik toch je beste vriendin voor?' grijns ik.

'Ik ben blij dat je je beter voelt. Ik bedoel, die klootzak verdient je aandacht niet.' Adam glimlacht geruststellend naar me, en de sfeer word weer iets te serieus naar mijn mening. Ik wil het er nu gewoon niet over hebben, en dat weet hij. Daarom doet hij zo.

'En jij verdient mijn aandacht wel? Pfft, nee dankje. Mijn neus waardeert dat natuurlijke geurtje van jou niet echt.' hij lacht, en slaat expres zijn arm om me heen. 'Gadver, Adam!' krijs ik als zijn geur mijn neus binnen dringt.

'Je houdt van me,' glimlacht hij. Ik snuif afkeurend als ik hem van me af duw, en strijk mijn kleren recht.