Three words, eight letters

8. Een zelfmoordmissie.

⭐️ 8. Een zelfmoordmissie.

-

'Ik denk dat dit hotel wel een leuk idee is, voor een vakantie. En als het me dan bevalt daarzo, kan ik nog besluiten om daar heen te verhuizen. Voorgoed.' vertel ik Adam vanuit mijn woonkamer.
Ik scroll nog wat naar beneden, om te kijken of er ook een zwembad aan te pas is.

'Je hebt me nu nog steeds niet verteld wat er gebeurt is op je werk vandaag. Je hebt ineens zo'n haast met weg gaan.' glimlacht Adam, terwijl hij uit mijn keuken komt gelopen met een pak appelsap aan zijn lippen.

'Dat vertel ik ooit nog wel,' niet dus. Als hij erachter komt, gaat hij eerst lachen, omdat hij het niet zou geloven. En dan, zou hij uitvinden waar Alexander woont en hem bedreigen met een banaan.

Oftewel ik doe dit voor Adam zijn bestwil.

Nee, ik denk heus wel dat Adam een kans zou maken om Alexander in elkaar te slaan. Maar er zijn geen voordelen aan hem slaan, als ik ook gewoon naar Hawaï kan gaan, of Dubai heeft me ook altijd al gefascineerd.

'Eerst de vakantie, die misschien uitloopt op een verhuizing, en dan pas het verhaal.' zeg ik hem. Hij knikt. 'Is goed, ik krijg het toch wel uit je.'

Ik lach hem uit. 'Niet. Je mag me niet meer kietelen, voor officieel nog...' ik werp even een blik op mijn telefoon. 'twee weken.' maak ik mijn zin af. Hij zucht verslagen, en laat zijn hoofd hangen, duidelijk teleurgesteld.

'Ik snap nog steeds niet waarom ik daarmee heb ingestemd.' zucht hij terwijl hij zich op de bank neer laat zakken.
'Steen papier schaar is een spel waar je talent voor nodig hebt.' zeg ik schouderophalend. Hij lacht, en haalt mijn haar door de war.

'Moet je vooral doen, ik verstop je haargel gewoon.' daag ik hem uit, als mijn haar er zeker weten als een soort verlaten vogelnest uitziet.

'Ik scheer je kaal.' dreigt hij. 'Dan heb ik tenminste die struggles niet meer in de ochtend.' kaats ik terug. Hij trekt een gezicht van sportieve overgave. 'Oké, deze ronde heb je gewonnen.' hij grijnst na die woorden. 'Maar wees voorbereid op de volgende.' ik lach. 'Kom maar op. Idioot.'

Adam wilt nog iets zeggen, maar de bel kapt hem af. Hij zucht dramatisch. 'Dit, is nog niet voorbij.' zegt hij vastberaden. 'Hm, hm.' lach ik.

Terwijl Adam de deur voor mij open doet, kijk ik nog even verder bij een aantal reis websites.

'Oh, ik denk dat ik verkeerd zit. Ik zoek voor ene Ariane? Ik dacht dat ze hier woonde.' ik bevries. Zelfs mijn vingers maken hun werk op de laptop niet af. Ik knipper niet eens. Ik staar als bevroren naar mijn scherm.

'Arie? Er is hier iemand die denkt dat hij je kent?' zegt Adam. Ik knik, en leg mijn laptop trillend aan de kant.

Ik beweeg in ieder geval weer. Dat is een pluspunt, denk ik.

'Ja?' vraag ik liefjes als ik bij de deur aankom. Adam staat naast me, ter verdediging of zo iets. Wat Adam ook doet.

Als hij eens wist dat dé Alexander Castello nu voor zijn neus stond.

'Ik kwam om-' ik kap hem vriendelijk af. 'Sorry, maar ik ken je niet. Je verward me met iemand anders.' glimlach ik, als een soort subtiele hint dat hij op moet rotten.

Ik help hem hier ook mee, want de keuken ligt niet ver weg, wat dus betekend dat de messen in Adam zijn bereik liggen. Ik red nu eigenlijk zijn leven, al weet ik niet eens waarom.

Hij grijnst alleen maar, als teken dat hij niet gaat luisteren.

Ach ja, ik zal zijn begrafenis niet hoeven regelen. Dus dit zijn mijn zaken verder niet. Als Adam hem bespringt, bespringt hij hem maar. Ik heb het geprobeerd.

'Ik wilde sorry zeggen voor vandaag.' zucht hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op, maar voor ik iets kan zeggen trekt Adam zijn mond open.
'Jullie kennen elkaar?' vraagt hij nogal in de war. Ik schud mijn hoofd, terwijl Alexander uitbundig ja knikt.

Alweer, heb ik hem geprobeerd te redden. En mezelf eigenlijk.

Dit is een zelfmoordmissie. Hoe dan ook, krijg ik een heel kruisverhoor van Adam. Er is geen uitweg.

'Ik ben Alexander. Alexander Castello.' oh, god.

'Ah, ja, tuurlijk ben jij dat. Wacht, laat me even iets uit de keuken pa-' ik kap Adam af. 'Er is niks om je zorgen over te maken, Alexander gaat toch al weg.' hint ik Alexander. Hij knikt, met een enorm grote grijns op zijn gezicht. 'Ja, inderdaad.' speelt hij eindelijk mee.

'Hoe weet je waar ik woon? Hypocriet.' sis ik naar hem als Adam zichzelf op de bank in de woonkamer heeft laten neerploffen.

'Ik ken een gast,' is zijn uitleg. Ik rol met mijn ogen. 'Ja, ik ken ook een gast, die moordneigingen heeft op dit moment.' sis ik wijzend naar Adam.

'Aha, ik snap het. Hij is je vriendje.' ik lach. 'Nee, Adam is niet mijn vriendje. En al was hij dat. Het gaat je niks aan.' spuw ik.

Hij lacht geamuseerd.
'Wist je dat, jij heel sexy bent wanneer je boos bent.' fluistert hij plots hees in mijn oor. Mijn adem stokt in mijn keel.

Het is een hele verandering van onderwerp. Zo ineens. Uit het niets. Ik had me er niet op kunnen voorbereiden. Hij is zo, zo, idioot. Dat is hij. Hij is een idioot.

Ik wil een felle opmerking terug maken, maar ik kan het niet. Al mijn felheid is al opgebruikt. En Alexander merkt dat ook.

'Kom over tien minuten naar park aan het einde van de straat,' zegt hij, terwijl hij liefkozend mijn arm streelt. Ik sluit mijn ogen, terwijl ik hopeloos zoek naar mijn brein om te zorgen dat mijn hart en lichaam ophouden met zo op hem te reageren. Ik ben het zat. Ik ben hem zat. Maar toch ook weer niet.

Als ik nu mijn ogen open doe, zak ik in één. Mijn benen voelen al als een soort pudding.

Ik knik stilletjes, terwijl ik weiger mijn ogen open te doen. Ik hoef die verdomde grijns van hem niet te zien.

Zijn wang schuurt voor heel even tegen die van mij, zijn lippen strelen mijn wang.

'Ik zie je straks,' fluistert hij, net voordat hij een vlugge kus op mijn wang drukt.

'Ja,' zeg ik met een schorre stem, terwijl ik zeker weet dat hij al weg is.

Had Adam hem maar geslagen. Dan was hij al eerder weg geweest. Verdomme.

______________________
Dit is btw een "volwassen" boek zeg maar. Natuurlijk ga ik je het niet verbieden om te lezen. Maar ik wilde het even mededelen. :) XOXOX