Three words, eight letters

27. Alexander, Alexander, Alexander.

⭐️ 27. Alexander, Alexander, Alexander.

-

'Ariane, fijn dat je er weer bent.' Jos glimlacht vriendelijk naar me. Ik glimlach terug. 'Is er nog iets gebeurt terwijl ik weg was?' ik had me voor een aantal weken afwezig gemeld, omdat ik me moest focussen op school.

'Nee, niet echt. De plek word nog steeds niet afgestoft en de zelfde mensen iedere dag weer opnieuw.' Jos haalt zijn schouders onverschillig op terwijl hij met een vaatdoek de toonbank schoon poetst.

'De zelfde mensen, elke dag?' ik heb geen idee waar ik mee bezig ben. Nee, eigenlijk heb ik wel een klein ideetje. Ik zoek naar informatie over Alexander. Ik moet dat helemaal niet doen juist. Ik kan het alleen niet helpen. Ik sta ongemakkelijk tegen de toonbank aan te leunen als Jos me met een grijns aankijkt.

'De blonde jongen? Hij komt af en toe even langs.' ik knik, niet tevreden met mijn antwoord. Na een paar seconden vol ruzie met mezelf, geef ik over. 'Hoe vaak is af en toe?' ik heb zojuist het kleine beetje waarde dat ik over had, verloren.
Jos lacht. 'Laat maar, ik wil het niet weten.' ik probeer het mezelf wijs te maken, ik ben een ramp geval. Ongemakkelijk pak ik een doek en begin ik een paar tafeltjes schoon te boenen.

'Hij komt elke zondag en soms ook op andere dagen van de week, Arie.' ik stop met het schoonmaken en bedenk wat voor dag het vandaag is. Het is vandaag zondag. Zou hij langskomen? Ik slik. Die droom van laatst heeft met mijn gedachten gespeeld. Alhoewel, hij is nu in feite mijn gedachten geworden. Eén en al Alexander. Alexander, Alexander, Alexander. Een droom, dat is hij. Hij is niet zoals ik me hem inbeeld in mijn gedachtes. Hij is geen duistere, mysterieuze jongen met een lieve binnenkant. Hij is in feite helemaal niet duister of mysterieus. Hij kleed zich gevaarlijk, maar zijn bedoelingen maakt hij enorm goed duidelijk. Ik draai mijn hoofd naar de andere kant van de winkel, uit frustratie naar mezelf. Ik maak mezelf gek over hem. Het is maar een crush. Een denkbeeldige, zelfs. Ik ben machteloos verliefd op een jongen die ik in mijn hoofd gecreëerd heb, dat is het top punt van zieligheid.

'Ariane, snel! Hij is er.' Jos sist naar me als hij Alexander van de overkant van de straat aan ziet komen lopen. Ik raak in paniek. 'Jos!' roep ik uit wanhoop. Jos haalt paniekerig zijn schouders op. Ik ren achter de toonbank naar de werknemers ruimte en kom daar op adem. Ik staat met grote ogen voor me uit en open dan mijn kluisje, om daar in mijn spiegel te kijken.
Gefrustreerd sla ik mijn kluisje weer na een paar seconden dicht. Het maakt niet uit hoe ik er uit zie, ik wil Alexander niet. Er zijn genoeg andere jongens op de wereld. Zelfs in deze stad. Alexander is niet de enige jongen die er bestaat.

Met een zelfverzekerde blik loop ik de ruimte uit. 'You go girl' hoor ik Jos nog net in mijn oor fluisteren, voor ik op Alexander zijn tafeltje afloop. Hij is de enige die op dit moment in het café zit, naast het koppel die in het hoekje zit. Het is enorm rustig vandaag.

'Weet je al wat je wilt bestellen?' vraag ik met een glimlach. Alexander zat met zijn rug naar mij toe, maar zodra hij mijn stem hoort klapt hij zijn menu dicht en staat hij op. Even kijkt hij me in mijn ogen, voor hij zijn mond opent.

'Hoe was je vakantie?' ik laat een lachje los, uit verbazing. Dit had ik niet aan zien komen. 'Wat?' vraag ik hem, voor de zekerheid. 'Je vakantie, je was een tijdje niet op je werk.' hij haalt zijn schouders op, alsof hij er niet echt op gelet heeft en het hem niets uitmaakt.
Ik open mijn mond, en dat is alles wat ik doe. Er komt geen geluid uit, het lukt me niet. Hij is werkelijk mooi. Zo verschrikkelijk mooi. En hoe hij daar staat, met zijn handen in zijn zakken. Ik ben bang dat ik zo nog begin te kwijlen.

'Ik was niet op vakantie, ik nam alleen even vrij.' deze woorden komen uit het niets. Ze rollen over mijn lippen alsof hij een oude vriend is, een kennis.
Ik glimlach naar hem en houd mijn notitieblokje weer op, als hint dat ik op zijn bestelling wacht.

'Twee keer chocolade taart en een koffie,' hij hangt even stil. 'Was dat alles?' vraag ik hem de woorden opschrijvend. 'Nee, ik wachtte tot jij me zou vertellen wat je wilde drinken. Ik ben geen helderziende, naast dat ik wist dat je chocolade taart zou willen.' mijn potlood valt uit mijn handen en mijn hart bonst in mijn keel. 'Ik werk, ik kan geen pauze nemen nu.' terwijl ik die woorden zachtjes uitspreek zoek ik naar mijn verloren potlood.
'Kom op, een kwartiertje.' hij glimlacht zijn perfecte tanden bloot. Ik schud mijn hoofd. 'Ik heb het druk.' ik hurk om mijn potlood onder de tafel vandaan te halen, en kijk hem aan. Hij zucht. 'Er is hier niemand.' confronteert hij me. Ik kijk om me heen. 'Er moet schoongemaakt worden.' verzin ik. 'Jos en Eline kunnen dat ook doen, kom zitten.' hij gaat weer zitten, nu zo dat hij mij kan zien en hij opent de menu kaart. 'Dus, wat wil je drinken? Koffie, thee?' ik zucht. 'Alexander,' zeg ik geïrriteerd. 'Ariane,' zegt hij me op mijn eigen zeur toontje na. Ik kijk hem aan. 'Alsjeblieft?' vraagt hij me. Ik houd mijn blik op zijn ogen gericht. Ik denk zelfs even aan de droom, de geweldige droom.

'Heel even dan.' zeg ik terwijl ik mijn schort af doe en naast hem ga zitten. Hij grijnst naar me. 'Mooi.'

_____________________
Hoe kan je niet van Alexander houden?

(Ik heb dit hoofdstuk niet gecheckt, sorry als er fouten in zitten of als het slordig is.)