Three words, eight letters

2. Hij is... Interessant.

⭐️ 2. Hij is... Interessant.

-

Ik loop rechtstreeks door naar de kassa, waar ik de eerste twee uren van mijn werkdag bestellingen op moet nemen.

Voor ik naar de kassa ben gelopen, heb ik natuurlijk wel nog iets van dertig minuten naar zijn perfectie gestaard. Hij had altijd al een tattoo, een kruis op zijn schouder. Maar volgens mij heeft hij er nu tekst omheen laten tatoeëren. Ik heb geen idee. Ik wilde niet als een creep overkomen, dus ik ben uiteindelijk, na een lange discussie met mezelf, toch maar mijn werk gaan doen en bij de kassa gaan staan. Ik verveel me nu al, dus ik gluur stiekem naar hem.

Hij staat op. God, hij staat op. Hij is opgestaan. Hij is echt opgestaan. Ookal gebeurt dit nogal vaak, ik geniet elke keer weer een beetje meer van mijn uitzicht.

'Een koffie graag,' zegt zijn hese stem. Mijn wangen worden opslag warm. 'Zwart?' vraag ik hem. Natuurlijk weet ik dat hij zijn koffie zwart drinkt, het is niet de eerste keer dat hij hier komt en altijd als hij koffie bestelt, wat overigens best vaak is, wilt hij zijn koffie zwart.

'Zwart.' herhaalt hij met een sexy knipoog. Ik zei het je toch.

Ik knik, terwijl ik mijn rode hoofd probeer te verbergen. 'Komt eraan. Ik breng de bestelling zo dadelijk naar uw tafel.' hij lacht. 'Is goed, madame.' ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan.

Zo dadelijk.
Uw
En zijn "Madame".

Ik ga mezelf dalijk écht voor mijn hoofd slaan. Maar niet waar hij bij is. Dan ziet hij het en wilt hij hier nooit meer komen. Dan zou ik hem wegjagen.

En wat dacht ik wel niet? Eline heeft vandaag de dienst van het serveren. Verdomme. Mijn domme gedachten nemen gewoon telkens weer het heft in handen. Maar één koffie serveren zou toch geen kwaad kunnen? Vast niet. Ik moet trouwens ook weten of hij écht zijn tatoeage heeft laten "bijwerken". Of hij er woorden heeft bijgezet. Of misschien een naam. Ik moet het gewoon weten. Dat is geen misdaad, due ik ga het doen. Ik ga gewoon naar hem toe.

'Hier is je bestelling,' zeg ik met het dienblad met koffie in mijn handen. Ik werp vlug een blik op zijn arm.

Brigitte.

Wie ingodsnaam is Brigitte? Misschien is het zijn vriendin? Ik moet ophouden, voor ik mezelf compleet gek maak. Als dat al niet gebeurt is.

'Bedankt,' hij werpt een blik op mijn naamplaatje. 'Ariane?' vraagt hij, voor de zekerheid dat hij mijn naam goed uitspreekt. Ik knik. 'Graag gedaan,' kraak ik.

Ik wil door de grond heen zakken.

'Mooie tattoo.' besluit ik hem een compliment te geven. 'Brigitte is vast een gelukkige vrouw.' waar ben ik mee bezig. Ik verwoest mijn waardigheid. De hatelijke toon in mijn stem is zeker niet te missen. Zelfs een doof iemand zou kunnen horen dat ik haar nu al haat.

'Dat zal vast, ik heb geen idee wie Brigitte is?' zijn stem klinkt vragend. 'Je..' hij onderbreekt me. 'Hoe gevleid ik ook ben, dat je de tekst bij mijn tattoo hebt opgemerkt. Er staat be yourself, Ariane.' mijn naam klinkt geweldig uit zijn mond.

'Ja, ik,' ik kan niet eens op een excuus komen. Ik had zoals ik altijd al deed mijn mond moeten houden, dan was er niks mis geweest. Verdomme. Ik kan niet eens woorden lezen, in zijn buurt.

'Dag,' ik loop weg. Snel. Ik loop zo snel dat het bijna op rennen lijkt. Alsof ik van hem vlucht. Grappig, aangezien ik eigenlijk van mezelf zou willen vluchten.

'Alexander,' zegt hij. Ik draai me om, met een vragende blik in mijn ogen terwijl ik frons. 'Ik heet Alexander. Al mag je me ook Alex noemen, als je dat liever hebt.' hij knipoogt, alweer. En ik kan er geen genoeg van krijgen.

'Mooie naam.' besluit ik te zeggen.

'Jij oo-' hij stopt zichzelf, en ik kan al voelen waarom. Ik wil weer vluchten. 'Ariane.' haar stem klinkt streng. 'Eline, kan ik je even spreken?' vraag ik haar, voor ze hier een hele scène maakt over hoe de diensten niet voor niets zo zijn ingedeeld. En over dat ik het "systeem" niet zo in de war moet gooien.

'Ja is goed, maar de volgende keer dat je van diensten wilt wisselen kan je het gewoon vragen, of praat je hier met hem?' ze klinkt afkeurend, als ze haar blik over hem laat glijden. Hoe is het mogelijk? Iemand die hem niet aantrekkelijk vind.

'Ken je hem?' ik kan mijn nieuwsgierigheid helaas niet verbergen. 'Of ik hem ken?' lacht ze. 'Deze tattoo bom, heeft mijn zusje gedumpt na één nacht.' snauwt ze. Tattoo bom? Hij heeft dus meerdere tattoos?

Ik kijk vreemd naar Alexander. Niet dat hij me een verklaring schuldig is, ik bedoel, het is zijn leven. Maar alsnog.

'Ze wist waar ze aan begon. Ik heb haar verteld dat ik niet aan relaties doe.' zegt hij, met een kleine, onschuldige grijns. Ondanks zijn misselijkmakende woorden, kan ik niet ontkennen dat hij met de minuut aantrekkelijker word.

Een badboy. Als in de boeken, en films. Zou hij ook auto's stelen? Of een bank overvallen? Zou hij als een één of andere engel tegen zijn ouders praten? Alsof hij niet bad is?
Ik zou het allemaal willen weten.
Alsof ik backstage mee mag kijken in één van de vele badboy films. Alsof ik alle vragen kan stellen aan de auteur van het badboy boek waar ik zo enorme fan van ben.

Niemand kan ontkennen dat ze hun eigen badboy zouden willen hebben.
Niet dat ik zo dom ben om me "over te geven". Maar het zou een leuk idee zijn. Dat badboys écht bestaan. Dat ze geen fictie zijn. Dat ze niet verzonnen zijn door wanhopige tienermeisjes die daar al eeuwen van dromen.

Alexander lacht zijn perfect witte tanden bloot. 'Heb ik je nu soms afgeschrikt?' hij glimlacht. Ik kan het niet laten om ook te glimlachen.

'Nee, hoor. Tenzij je soms dacht dat ik ook zulke dingen wou doen. Dan zou je beter je nu je koffie mee kunnen nemen, en maken dat je hier weg komt.' alhoewel ik serieus ben, kan je zonder te zoeken naar de speelse toon, hem makkelijk vinden. Je hoort dat ik eigenlijk een grapje maak, maar toch aardig serieus ben.

'Dan zal ik maar snel gaan,' mijn wangen worden rood. 'Ja, doe dat.' zegt Eline voor ik zelf iets kan zeggen. Hij grijnst breed, en loopt langs me heen.

'Wacht, je koffie.' ik pak zijn koffie beet, en loop achter hem aan.

Als een verloren puppy die zijn baasje kwijt is.

'Ik zie je morgen weer.' glimlacht hij, en dan loopt hij weg.
Ik sta versteld, terwijl ik nog steeds zijn koffie vast heb. Hij heeft er niet eens van gedronken. Niet eens een klein slokje.

'Ik mag hem niet,' roddelt Eline, die zojuist naast me is komen staan.

'Ik weet niet wat ik van hem moet vinden,' ik kantel mijn hoofd een beetje, terwijl ik naar de deur blijf kijken. Alsof hij daar nog steeds staat.

'Hij is.. Interessant.' besluit ik.

_______________________
Tweede stukje! Ik hoop dat het nu al iets duidelijker word ;) bedankt trouwens voor de lieve reacties en stemmen!!!

Kusjes Allison -XXOO