Efsanevi Muhafız (Yaz Tatiline Kadar Ara Verildi)

1. Bölüm kimlik

Ben kenan bugün yine sıradan bir gündü en azından başlangıcı öyleydi.
"Anne kitaplarım nerede?" Annem orta boylu uzun siyah saçlı baş örtülü ve baya güzel bir kadındı. Adı Melisa'ydı. Neyse annemin cevabı gecikmedi: "Çalışma masasına üzerinde ki dolaptadır." dedi. Çalışma masam vardı. Lakin kullanmıyordum. Yerde çalışmak daha kolaydı. Dersi bile yatarak dinleyen bir öğrenciden başka ne beklersiniz ki değil mi? Neyse her tarafa baktım ama yoktu. Masanın üzerindeki dolaba masanın üzerine yatağın altına (ne olur ne olmaz çıkmışlığı vardır. Biraz dağınığımda): "anne burada yok" dedim. Annem: " tamam bekle hemen geliyorum" dedi. Okulu, dersi, sevmesemde kitaplara aşık biriyim. Okuldayken arkadaşlarım: "kitap okuyup ne yapacaksın mal mısın lan sen" derler. Evde (genellikle) diğer insanların aileleri "oğlum kitap oku yeter dışarıda durduğun" derler. Benimkiler: "oğlum bak hava ne kadarda güzel biraz dışarı çık o kadar kitap okuyup ne yapacaksın?" der. Biz ailecek değişiğiz de. Annem odama gelirken oflamalarını duyabiliyordum.  Geldiğinde canı sıkılmış gibiydi. Ne olduğunu sorduğumda cevap gelmedi. Annem dolabı açtı. Hemen  bir kitap çıkardı. Bana verirken: "bu değil mi?"  diye sordu. Aradığım kitap buydu. Annelerin nasıl biz yarım saat aradığımız halde bulamazken onların bir anda bulamsını gerçekten anlam veremiyorum. Bunun nasıl bir şey olduğunu bilen anlayan (ki böyle bir şey olduğunu düşünmüyorum.) Bilen varsa açıklasın. Bir anda etrafımda bir basınç hissettim. Sanki hava yer değiştiriyordu. Boş ver diyerek yatağa yattım. Tam kitaba başlıyorum ki annemin pencereden baktığını gördüm. Sanki orada donmuştu. Pencerenin yanına gittiğimde gördüğüm şeye inanamıyordum. İnsan uçamazdı değil mi? Bir insan kuş gibi süzülemezdi. Orada karşımdaki adam bildiğin uçuyordu. Kitap okuduğumda bazen kitabın bir kısmını anneme anlatırken annem "yine uçuyor değil mi hangi insan uçabiliyorda o kitapları okuyorsun" derdi. Demekki inaanlar uçabiliyormuş. Buda kitap okumamın yanlış olamdığını kanıtlar. Annemin kıpırdadığını hissettim. Bana dönerek "sana herşeyi anlatmanın zamanı geldi" dedi. Ben ne yapacağımı bilemezken dışarıdaki adam uçarak yanıma geldi. Anneme dönerek "biliyor mu?" dedi. Annem "hayır gerçek ailesini biz bilmiyoruz ki o bilsin" dedi. Ben araya atlayarak "mevzu ne banada anlatacak var mı?" dedim. Annem "Ali gelsin anlatacağım" dedi. Ali benim babamdı. Uzun boylu biraz şişman şakalaşmayı seven ve kolay sinirlenip kolay sakinleşen bir insandı.  Ben "madem olay babam gelince sonlanacak çıkında ben biraz kitap okuyayım" dedim. İkiside bana bakarak yeni gelen adam "ciddi ciddi şu durumda oturup kitap mı okuyacaksın?" Dedi. Ben "oturarak değil yatarak" dedim. Annem adama dönerek "benim dünyama hoş geldin" dedi. Ben gülerken onlar konuşarak ayrıldılar. Okuduğum kitap ejderha kitabıydı. Ejderhalara ve ankalara hayranlığım varda. Yapacak bir şey yok. Demiştim ailecek değişiğiz diye.
2 saat sonra babam gelmişti. Babam adamı görünce yüzüne bir şaşkınlık ifadesi yerleşti. Sonra bir üzüntülüymüş gibi bir hal aldı. Ben "artık şu mevzuyu anlatır mısınız? Bir insan nasıl uçabilir ki? Biden bana o kitaplar gerçek değil diyordunuz. Bakın işte o adam uçuyor. Bu nasıl olabilir ki. Açıklayın artık daha neyi bekliyorsunuz. "  dedim. (Tamam kabul ediyorum biraz fazla cümle oldu. Amasizin başınıza gelse siz nasıl bir tepki verirdiniz ki lütfen biraz anlayışlı olalım.) Annem adama dönerek "bir süre yalnız bırakır mısın?" dedi. Adam onaylar gibi başını "evet" der gibi salladı ve odadan çıktı. Babam bana dönerek:" oğlum sen bizim gerçek çocuğumuz değilsin. Sen evlatlıksın seni 13 yıl önce bir kadın seni kapımıza bıraktı. Sen daha 2 yaşındaydın. Üzerindede bir not vardı. Şöyle yazıyordu." Oğluma iyi bakın isyan yüzünden bakamıyorum. Zamanı gelince onu birisi sizden alacak onda bir parola var mı diye sorun onun verdiği cevap şu olmalı "o bir bükücü onu almak için bir parolaya ihtiyacım yok onu verin yada ben zorla alyım karar sizin" diyecektir. Bununu söylerse veya ufak farklılıklar söylerlerse verin onun dışında asla ve katha vermeyin eğer verirseniz. Dünya'nın sonu bile gelebilir. Verdiğiniz kişiye göre değişir "  yazıyordu. Ben" size inanmıyorum. Hadi tamam doğru diyelim bunca yıl benden niye sakladınız. "dedim. Onların sözünü dinlemeden." Ben kütüphaneye gidiyorum. Sakın beni takip etmeyin asla "dedim.

………………………………………………………

Arkadaşlar bu benim ilk kitabım ilk bölümüm. Tam olarak 621 kelime. Bu yeterince iyimi yoksa biraz daha uzatayım mı siz karar verin karar size ait. Hatalarımı affedin. Olduğunda çekinmeden söyleyin lütfen hayırlı geceler