Magnetism of Hearts

Rozdział XXV

Lekko przymrużyłam oczy budząc się powoli i gdy już chciałam się podnieść zauważyłam, że przeszkadza mi w tym wyrzeźbiona ręka Luke'a, która oplata mnie w talii.

- Gdzie idziesz? - zapytał szatyn zaspanym głosem jeszcze bardziej wtulając głowę w poduszkę.

- Musimy iść na śniadanie- powiedziałam po czym złożyłam na jego ustach szybki pocałunek i wstałam z łóżka. - W zasadzie to ja pójdę i przyniosę je do pokoju. - dopowiedziałam śmiejąc się.

- Świetnie. W takim razie ty idź po śniadanie, a ja sobie tutaj jeszcze poleżę. - odezwał się chłopak i zanim wyszłam z pokoju zdawało się, że już zasnął.

~*~*~

W południe zastanawialiśmy się jak spędzić ostatnie chwile w ośrodku. Ciężko było coś wymyślić, bo nikt nie mógł zobaczyć Luke'a.

- Ej a może przejdziemy się do tego lasu, co jest w pobliżu? - zaproponował gdy siedzieliśmy na ziemi na balkonie paląc papierosy.

- Luke, przecież tu wszędzie jest las i po za nim nic niema. No oprócz tego budynku.

- No to nie wiem, chodźmy sobie gdzieś pochodzić. Z dala od tego miejsca. Już mam dość siedzenia w pokoju.

- Przecież i tak chodzisz po całym ośrodku, dziwie się, że nikt cię jeszcze nie przyłapał. - uśmiechnęłam się pod nosem.

- Jestem jak ninja, nikt mnie nie zauważy. - powiedział z powagą chłopak na co zaczęłam się śmiać. - Dobra no to jak, idziemy? - odezwał się szatyn wstając i podając mi rękę po czym pomógł mi wstać i ruszyliśmy w stronę drzwi.

Udało nam się bez problemów dotrzeć do lasu w miejsce, gdzie już kiedyś byliśmy. Na szczęście była pora obiadowa i wszyscy byli na stołówce więc korytarze były puste.

~*~*~

Siedzieliśmy nad rzeką z lekko zamoczonymi stopami w wodzie.

- Jak myślisz co będzie gdy już wyjedziemy z tego ośrodka? - zapytałam.

- Nie mam pojęcia. Nawet nie wiem gdzie pójdę do college'u. - westchnął szatyn.

- Ja też jeszcze nie wiem. A co jeśli wylądujemy w szkołach, które znajdują się po dwóch różnych stronach kraju? - posmutniałam, uświadamiając sobie, że odległość może stanąć pomiędzy nami. 

- Musimy zrobić co w naszej mocy, aby być blisko siebie. - powiedział po czym chwycił moją dłoń, a ja posłałam mu lekki uśmiech.

Mam nadzieję, że będzie rzeczywiście tak jak mówi, bo stał się kimś na prawdę bardzo ważnym i nie chcę go stracić.

Siedzieliśmy tak jeszcze jakąś godzinę po czym ruszyliśmy z powrotem. Szliśmy korytarzem rozglądając się na boki.

- Nie przesadzaj, nikt nas tu nie zobaczy - zaśmiał się Luke. Pewnie wyglądałam śmiesznie, bo co sekundę odwracałam się patrząc czy nikogo za nami nie ma.

- Jak ty umiesz do tego tak spokojnie podchodzić? - westchnęłam.

Staliśmy już przy drzwiach do mojego pokoju gdy usłyszeliśmy głosy dochodzące z klatki schodowej.

Zaczęłam szybciej szukać kluczy w torebce, a dobrze znany mi głos był co raz to głośniejszy. Tak. To Howard.

- Ana, pośpiesz się - powiedział śpiewająco Luke przez zaciśnięte zęby.

- Nie umiem ich znaleźć, chwila... mam! - wyciągnęłam szybko klucze po czym jak najszybciej otwarłam drzwi, Luke wyciągnął jeszcze rękę dając znak gestem abym weszła przed nim jednak ja wepchnęłam go szybko przed sobą do pokoju.