Magnetism of Hearts

Rozdział XVIII

Bez pukania, tak po prostu wdarli się do naszego pokoju trzej mężczyźni. Jeden z nich był cały w tatuażach i budził we mnie nie mały strach, a dwóch pozostałych wyglądało na zwykłych facetów po trzydziestce. Nagle zaczęli otwierać szafki w komodach i szafach wyrzucając zawartość i przegrzebując jednocześnie wszystko. 

- Hej! Co wy robicie?! Tak nie wolno! - wstałam od razu na nogi i zaczęła na nich krzyczeć. Zoe chyba też się nieźle wkurzyła, bo wyrywała mężczyźnie, który przeszukiwał jej część pokoju wszystko co tylko wziął to ręki. 

- Ej no! To naruszanie prywatności!- denerwowała się moja współlokatorka.

Co mam zrobić w takim momencie? Przecież oni są zbyt silni, nie zdołam wywalić ich za drzwi... A ciężko mi tak bezczynnie stać podczas gdy demolują nasz pokój!

-  Wara od mojej bielizny, kurwa! - spojrzałam na Zoe, która krzyczy na faceta podczas, gdy ten przeszukuje szafkę z jej bielizną wyrzucając z niej stertę stringów. 

Chodziłam z miejsca na miejsce trzymając się za głowę. Co ja mam do cholery zrobić?! 

- Możecie chociaż powiedzieć o co chodzi?! Dlaczego wtargnęliście sobie od tak do naszego pokoju i wszystko nam przeszukujecie?! - zaczęłam domagać się wyjaśnień, podczas gdy już się we mnie gotowało. 

- Mamy nakaz od pana Howarda - odezwał się jeden z nich. 

Jaki nakaz?! Dlaczego?!

- A-ale czemu kazał wam przeszukać nasz pokój? - zaczęłam się jąkać.

- Mam! - w pewnym momencie jeden z nich krzyknął wyciągając coś przy łóżku z pod mojego materaca. Pomachał foliowym woreczkiem przed nami wszystkimi. Po chwili wrócił do przeszukiwania łóżka i zaczął wyrzucać na środek pokoju kolejne woreczki. Stałam jak słup nie wierząc w to co się właśnie dzieje i tylko spoglądałam na kupkę paczuszek na podłodze.

- No nieźle - odezwał się jeden z nich patrząc na tak dużą ilość narkotyków na podłodze.

- Ana ty jesteś dilerką? - zapytała zszokowana Zoe.

Nie potrafiłam nic z siebie wydusić. Co mam im powiedzieć?! "To nie jest moje", na pewno nie uwierzą. Kto mnie w ogóle w coś takiego wrobił?! Kto podłożył mi stos narkotyków i do tego zgłosił to Howard'owi?! Nic z tego nie rozumiem. Mam ochotę się rozpłakać. Teraz to jestem w dupie. Nikt mi nie uwierzy.

- No proszę, proszę - po chwili odwróciłam głowę w stronę drzwi, gdzie wszedł wolnym i pewnym krokiem pan Anderson ubrany w garnitur - I kogo my tutaj mamy...

- P-proszę pana to jakaś pomyłka... T-to nie jest moje! Ktoś mnie próbuję wrobić! - poczułam napływającą złość i udało mi się wydusić z siebie choć trochę na swoją obronę. 

- Ahh Colleman... - powiedział rozbawionym głosem. - Przecież znaleźliśmy to w twoim pokoju... Do tego bardzo dobrze to schowałaś jak widać - zaczął podchodzić w moją stronę. Poczułam gulę w gardle. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi po czym od razu bez odpowiedzi wszedł Luke.

- Wszystko oke... - przerwał widząc co się dzieje. Jego wzrok od razu przekierował się na pana Howarda po czym na podłogę. Zrobił zszokowaną minę i pomrugał kilka razy.

- Co tu się kurwa dzieję?! - popatrzał na wszystkich po kolei. - Anastasia? - skierował się niepewnie w moja stronę.

- L-luke to n-nie jest moje! Ktoś chyba próbuję mnie wrobić! Całkiem dobrze mu to wychodzi - próbowałam mu to jakoś wytłumaczyć widząc jego zdziwienie. Nie chce żeby brał mnie za właśnie taką osobę. Poczułam spływające łzy po policzku. Bałam się... Co teraz ze mną będzie?!