1 week later..
Dani hield mij de afgelopen week aan het lijntje, na de dag dat hij het uitmaakte hadden wij een erg goed gesprek en het leek erop dat alles weer goed gekomen was. Daar ging ik natuurlijk ook vanuit door zijn handelingen. Hij zoende mij in het openbaar alsof wij nog een stel waren. Hij liep hand in hand met mij alsof wij nog een stel waren & hij chillde met mij alsof wij nog een stel waren.
8 februari 2015 kwam daar een einde aan.
Ik kon het niet meer hebben, ik had geen duidelijkheid en voor mij leek alles goed. Maar telkens als ik vroeg of we nog wat hadden negeerde hij mijn vraag en zei hij dat ik me niet moest druk maken omdat hij nog "zielsveel" van mij hield.
Hij snapte mij in de avond met dat het niet goed was wat hij deed en dat hij de afgelopen week een grote fout had gemaakt door mij aan het lijntje te houden. Hij zei dat hij al een tijdje niet meer van me hield en dat hij het niet durfde te zeggen omdat hij pijn was om mij pijn te doen. Ik hield nog van hem en dat wist hij. Maar toch genoot hij van de pijn die ik had. Althans daar leek het op.
Mijn moeder zei me altijd al word nou niet verliefd, want het begint met leuke dingen en het eindigt met verdriet.
Mijn moeder wist dat hij niet goed voor me was en ik luisterde niet. Liefde had mij blind gemaakt, maar niemand had gedacht dat ik zo blind was.
Ik ben een stomme domme doos dat is wat ik ben.
Ik kon de pijn niet handelen meer, alles wat ik deed of zei was niet goed. En alles waar ik van hield verliet mij, ik was alles kwijt, mijn vriend, me beste vrienden & het ergste van alles. Mijn vader.
mijn vader verliet ons op het moment dat hij hoorde dat ik een vriend had. Hij heeft er een paar keer goed met kij over gesproken maar zoals ik tegen mijn moeder liegde, liegde ik ook tegen hem en dat werd hem teveel. Ik heb altijd in mijn achterhoofd gehouden dat het mijn schuld is dat mijn vader weg is. Ik wilde het alleen niet toegeven.
Kortom ik ben een echte mislukkeling.
Ik wilde de pijn niet meer voelen dus ik pakte een naald uit mijn moeder haar naaidoos, deze naaidoos lag in de kast onder de tv. Ik sloop rustig naar de badkamer en ik liet alle frustratie & pijn op mijn been uit. Ik kon niet stoppen met huilen, alles liep naar beneden, niemand zou ooit begrijpen wat voor een gevoel ik op dat moment ervaarde. Het was het kutste gevoel die ik ooit in mijn leven gevoeld had.
Voor ik het wist stond er in bloed "Dani" op mijn been gegrafeerd in blokletters.
Ik voelde de pijn op mijn been niet, het enige wat ik voelde was een leegte die niet meer gevult zou worden in mijn hart, ik werd gek. Gek omdat de liefde van mijn leven mij verliet, hij hield mij voor de gek & dat deed mij pijn zoveel pijn dat het een leegte in me hart overhield en een gat in mijn been..
