Demonische Zielsverwanten ~On Holding~

Hoofdstuk #19

En toen zag ik het... bloed... Overal op Anastasia's lijf... Ik gilde mijn longen uit mijn lijf en rende naar haar toe.'Anastasia!' De anderen happen geschrokken naar adem en kwamen ook in beweging.

JULIANA

'Anastasia, Anastasia! Word wakker!!!' gil ik. De anderen zijn nog steeds stil.'Kijk toch niet zo! Zien jullie niet dat ze hulp nodig heeft!' Krijs ik naar de anderen. Nu komen ze ook in beweging. Ein-de-lijk. Ik houd mijn oor boven haar mond. Geen ademhaling. NEE. Ik luister naar haar hart. NIKS. Ik voel aan haar polson. HELEMAAL NIKS! Ik word nog hysterischer.'ANASTASIA, WORD WAKKER. LAAR ONS NIET ACHTER... laat mijn niet achter...' mompel ik het laatste zwakjes. Ik kijk de anderen hulpeloos aan.'Jo- Jongens, kan een beschermengel do- dood?' stotter ik.'Julius? Madison? Iemand? Geef antwoord!' Julius lijkt uit zijn trans te zijn gehaald en kijkt naar mij.'De kans ik 0.01 procent dat een beschermengel dood zal gaan. Hij of zij kan alleen worden vermoordt door iets paranormaals...' Ik kijk weer naar Anastasia.'Maar, er is geen hartsalg... Is er geen spreuk voor ofzo?' Madison kijkt naar Julius en hij kijkt weer naar haar.'We kunnen wel iets proberen, maar daarvoor hebben we echt heel veel kracht en energie nodig...' zegt Julius. Ik zucht en kijk naar mijn beschermengel. Opeens ben ik bang.'Hoeveel energie?' vraag ik.'Energie van 3 personen, paranormale energie. Maar... Daarna zijn die 3 heel zwak...' zegt Madison.'Nou, wat boeit het?! Ik wil mijn beschermengel niet kwijtraken. Ik kan helpen, ik ben tenslotte half demon en ik ben een pure ziel. Wat moet ik doen? Ik ga helpen, wat ik ook moet doen.''Wij helpen ook zo ver dat kan.' Julius en Madison zuchten tegelijk en zeggen dan:'Goed.''Wat moet ik doen?' vraag ik.'Wij gaan elkaars handen vast houden en rondom Anastasia staan. Dan moeten wij het volgende in koor uitspreken:''Neem onze krachten, neem onze machten, neem onze zielen, laar de hare wieren. Kijk voor je uit, kijk boven je, kijk naar haar, die mooie engel, geef haar haar ziel, en pak onze wiel.'' En jullie 2, maak een wieltje van takken, dan moeten we er ook een speciale teken in graveren. Wie heeft er iets scherps.' Ik kijk om me heen en zie een scherp steentje verderop, ik pak hem op en geef hem aan Julius. De anderen zijn al begonnen met takken verzalemen en een wielte maken.

Ongeveer 15 minuten later zijn we klaar met het wieltje, met een raar tekentje erin.  We leggen het wieltje op Anastasia's buik en gaan om haar heen staan terwijl we elkaars handen vasthouden.'Op drie.' zegt Madisom, waarop wij knikken.'1,' Ze kijkt Julius aan.'2' Ze kijkt Anastasia aan. Daarna kijkt ze mij aan waarop ik knik als teken dat ik er klaar voor ben.'3.' En dan zeggen we met zijn 3en in koor:''Neem onze krachten, neem onze machten, neem onze zielen, laar de hare wieren. Kijk voor je uit, kijk boven je, kijk naar haar, die mooie engel, geef haar haar ziel, en pak onze wiel'' En nadat we het laatste woord hebben uitgesproken komt er licht uit onze borstkassen en ze worden samen gevoegd boven Anastasia. Ik kijk omhoog en zie dat het licht helemaal naar de hemel rijkt. Op dat moment wordt het licht groter, en de druk hoger. Ik voel dat het licht het hele bos vuld. En op dat moment zie ik een zwak lichtje naar Anastasia's lichaam gaan. Als dat lichtje in het lichaam is, ontstaat er een hele harde explosie en we worden 5 meter naar achteren gegooid. Verder is er niks verwoest, maar ik merk wel dat ik weinig energie meer in mijn lichaam over heb. Ik wacht 3 minuten, totdat mijn oren niet meer piepen, daarna houd ik een boom vast en ga opstaan. Ik blijf heel moeilijk overeind en kijk naar Julius en Madison.'Heeft het gewerkt?' vraag ik. Ik zie dat Madison grijnst, maar ik zal me god niet weten waarom, en dan zie ik Julius richting Anastasia kijken. Ik kijk ook naar haar.'Ik weet het niet.' zegt hij. Op dat moment wordt alles voor mijn ogen wazig en ik begin zwarte vlekken te zien. Man, ik ben echt duizelig. 1 minuut later val ik met een doffe plof op de grond, precies op het moment dat Alice en Katrin krijsen:'Ze is wakker!' En 1 tel later hoor ik Julius roepen:'Juliana!' En voel hem mij optillen. Ik open mijn ogen en kijk naar Anastasia, die nu rechtop zit, en glimlach naar haar. Ze ziet het en glimlacht terug. Dan kijk ik Julius aan en glimlach zwakjes.'Het is ons gelukt...' Zeg ik, hij knikt en ik voel een traan op mijn neus vallen.'Niet huilen Juli, ik blijf sowieso bij je. Dat beloof ik.' En daarna val ik weg in een diepe, droomloze slaap.

Hey mensjes. Wat een lief hoofdstuk, vinden jullie niet? XD En mijn oprechte excuses, ik heb echt een tijdje niet kunnen uploaden, hoewel ik het wel heeeeeelllll graag wilde. Maar ik kon gewoon geen tijd vinden tussen mijn berg huiswerk en toetsen. *kijkt chagerijnig naar haar bureau waar al haar school boeken op een stapeltje liggen, wachtend totdat ze worden opengeslagen voor hun opdrachten gemaakt worden* Zucht, ik zal gewoonweg weer zo snel mogelijk een nieuwe hoofdstuk uploaden. Oh en btw, voordat ik het vergeet... Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Ik vond hem wel een beetje minder, maar ik moest wel iets verzinnen XD. Naja, I see u as soon as possible. Groetjes, jullie allerlievste, knapste, beste schrijfster met Typlexie XD *kuch kuch*

Vote?

Comment?

Share?

Ciao!