Demonische Zielsverwanten ~On Holding~

Hoofdstuk #24

Ik kijk verbaasd naar achteren en ik zie het. Ik weet hoe ik mijn andere elementen kan besturen. Cool, maar nu niet. Ik ben woedend op Julius.

JULIANA

Ik merk dat Julius mij aanstaart dus kijk ik woedend zijn richting op.'Moest je nog iets?!"Ik... Juliana, het spijt me. Ik had je niet aan Lucifer moeten geven, maar we hadden geen andere keus. Snap dat dan. Hij was met een hele groep en... het was of jou levend geven of dood geven. Juliana, ik wil je niet kwijtraken.' Ik zucht.'Je zal me ook niet kwijtraken mijn liefste. Ik houd van jou.' En met die druk ik mijn lippen op die van hem. Man wat had ik dit toch gemist. Maar, natuurlijk krijgen we een visioen te zien.

///visioen///

Ik ren lachend weg van Julius terwijl ik merk dat alle dieren naar ons kijken. Voor het eerst voel ik vrede, rust. Geluk. Alles komt weer goed. Ik ga over een week trouwen met mijn zielsverwant. Wat houd ik toch veel van hem. Opeens rol ik op de grond. Iemand heeft mij omver geduwd en belandt op mij. Of course is het Julius. Lachend rollen we over de wijde. Uiteindelijk belandt hij bovenop mij en kijkt me diep in de ogen aan.'Ik wil je nog iets laten zien.' Fluistert hij in mijn oor en staat op waarbij hij mij ook omhoog trekt. We lopen samen hand in hand door de weiland heen. Na een tijdje sluit hij zijn handen voor mijn ogen.'Vanaf hier mag je niet kijken.' Met veel nieuwsgierigheid laat ik me begeleiden door hem. Na een tijdje stoppen we met lopen en haalt hij zijn handen voor mijn ogen weg.

///einde visioen///

Ik trek terug van de kus en kijk verward naar Julius. Ik zie ook de verwarring in zijn ogen. Wat wilde hij laten zien? We zeggen allebei geen woord maar staren elkaar aan, allebei verdiept in onze eigen gedachtes.'Euhm... tortelduifjes? Ik wil niet opdringen ofzo, maar misschien moeten we hier weg. Waar zijn de anderen eigenlijk?' Madison, of course. Hoe konden we haar vergeten? En dan valt het mij op. De anderen zijn er niet.'Julius? Waar zijn de anderen?' mijn stem trilt tijdens het praten.'Ontvoerd door de half-paard mensen. We moeten ze vinden...' Ik luisterde al niet meer en begon te rennen. Wacht...'Waar zijn ze?' 'Hier vlakbij, volg mij maar.' En we beginnen te rennen in de richting van onze vrienden.

KATRIN

Ik word wakker met barstende hoofdpijn. Ik merk dat ik vast zit aan, een houten paal? Ik kijk om me heen maar alles is zwart. Ik laat mijn ogen eventjes wennen aan de duisternis en kijk dan nog eens rond. Ik zie nu pas dat we in een grot zitten. En iedereen is vast geketend aan houten palen zoals ik. Wat krijgen we nou? Ik merk dat Alice wakker wordt dus probeer ik haar aandacht te krijgen. De anderen slapen nog.'Alice, psst. Gek.' Ze kijkt me verward aan.'K- Katrin? Wat doen we hier. Waar zijn we?' Ik zucht en kijk de anderen bedachtzaam aan. Ze zijn bewusteloos.'Ik weet het niet. De enige wat ik me herinner is dat we waren omsingeld door... paarden? Met een bovenlichaam van een mens. Ik weet het niet. We zitten nu in iedergeval in een grot, vastgeketend aan palen terwijl de rest nog bewusteloos is...' Ik laat een vermoeide zucht horen. Wat willen ze nu weer van ons?'Katrin... gaan we dood?' Ik schrik van haar vraag. Dat had ik niet zien aankomen.'Ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Ik ben bang dat onze verhaal hier eindigt... maar nog niet de hoop opgeven. Misschien weet Julius meer?' Ik kijk om me heen maar zie hem nergens. Evenals Madison en Juliana. Waar zijn die 3?'Alice...''Ze zijn er niet.' Ik knik. Op dat moment hoor ik Anastasia wakker worden. Ze kreunt vermoeid, en op dat moment zien we licht hierheen komen met veel gestamp. Wat krijgen we?'Ze zijn wakker!' Hoor ik een hoge, maar dan ook echt een hoge stem krijsen. Ik zie de eerste halfpaard-mensen al binnen stromen. Ze passen geeneens allemaal in de grot, zo veel zijn het er. Ze kijken ons allemaal met lust en hebzucht aan. Opeens komt een hele kleine, maar gespierde halfpaard-mens naar voren waggelen. Is dit de leider?'Luister,' Zegt hij met een hele lage stem. Wat is dit nou weer? De grote hebben hele hoge stemmen en de kleine hele lage stemmen?(A/N niks gemeens bedoeld ofzo tegen mensen met zulke stemmen. Ik vond het gewoon iets hebben voor dit verhaal. Don't judge me lmao)'vanaf nu werken jullie voor ons. Jullie zijn gevangenen van ons. Hou je je niet aan de regels, dan zal dit niet zo vrolijk aflopen. Voor jullie dan, voor ons is het een en al plezier.' Vervolgt hij met een brede glimlach. Ohgod, dit wordt nog wel wat. Jongens, kom snel. Red ons!

Omfg, ik voel me zooo schuldig. Ik heb al zo lang niet geüpload. Ik voel me daar echt slecht over. Please, forgive me? Het was een hele drukke jaar en er is zo veel gebeurt, dat ik nergens zin in had. Inclusief schrijven. Sorry guys😓

Like?

Comment?

Share?

Goodbye❤