Demonische Zielsverwanten ~On Holding~

Hoofdstuk #15

-----------------------------------------------------------
Ik pak mijn spullen en ga ook bij de anderen staan.'Ik hoop dat we hier zo snel mogelijk uitkomen. Kunnen jullie trouwens nog wat over De vermiste wolf vertellen?' vraag ik als ik bij de anderen aankom.'Dat doen we straks, eerst gaan we wat lopen en als we lunch pauze houden, vertellen we het je.' Zegt Julius. Ik knik en kijk omhoog, de zon is nog net op.'Zullen we dan maar alvast gaan? Hoe eerder we vertrekken, hoe eerder we hier uit zijn.' Zeg ik dan maar. De anderen knikken en we gaan op pad, op pad naar de vrijheid...

-----------------------------------------------------------

JULIANA

We lopen al 2 uur door dit verdombde bos, in de brandene zon en er is nóg steeds geen teken van leven of een eind van dit bos. Ik kijk omhoog, het moet wel iets van 30 graden ofzo zijn. Ik stik in dit hitte. Ik kijk weer vooruit en automatisch denk ik aan gisteren.

Jij heet Heaven Juliana, jij bent de vermiste wolf.....

Dat zin dwaalt steeds door mijn hoofd. De anderen doen raar. Ze kijken steeds naar elkaar, voor zich, naar mij, weer voor zich uit, maar ze zwijgen nog altijd. Zal het te maken hebben dat ik een weerwolf ben? Maar dat geloof ik niet.... Toch? Als ik echt een weerwolf zou zijn.... Dan kan ik toch in mijn wolvenvorm veranderen? Ik volg mijn hele leven niet meer. Demonen, engelen, zielsverwanten, pratende paarden, moeder als engel, weerwolven? Ik zucht. Mijn hele leven is tot nu toe een leugen.... Zal ik ook nu in een wolf kunnen veranderen? Dat verklaart wel tijdelijk genoeg... Maar ik weet niet hoe ik moet veranderen. Misschien... Misschien staat er wel wat over in in het boek van mijn moeder.

Ik heb hem nog steeds bij mij. Ik zucht nogmaals. Ik voel iets in mijn zak bewegen. Wat kan dat zijn? Is het gevaarlijk? Misschien moet ik het maar niet pakken? Mijn nieuwsgierigheid wint en ik pak het bewegende ding uit mijn zak. Het armbandje... Hij gloeit en probeert, weg te lopen? Ik stop en de anderen stoppen ook en kijken me verbaasd aan.'Wat is er?' vraagt Alice. Het armbandje probeert uit mijn handen te glippen. Mijn handen laten los omdat ze zo nat van het zweet zijn. Ik verlies mijn grip en dat armbandje zweeft voor mij. De anderen kijken met grote ogen naar dat ding boven hun hoofd. Ik zie dat het armbandje wegvliegt.'Hé stop!' roep ik. Alsof het nu zal hebben, haha. Ik ren achter hem aan en de anderen rennen ook mee. Ik volg dat armbandje. Links, rechts, rechts, links, recht door, zig zag, boom! Ik knal vollop tegen een boom aan. Ik kreun zachtjes maar sta weer snel op en zet mijn achtervolging voort.

ALICE

Wij volgen met zijn allen Juliana en dat armbandje. We zijn nu al zeker 15 minuten aan het rennen, nee sprinten. Soms struikelt iemand hier en daar, en Juliana is al een keertje tegen een boom aan geknald. Maar zo te merken mankeert haar niks. Gelukkig. Hoe kan het dat zo een armbandje kan vliegen? Nórmaal is dat onmogelijk... Met nadruk op normaal. Dit is allemaal niet eens meer normaal, een zwevend armbandje kan er toch wel bij? Misschien moeten we dat ding wel weggooien. Ik bedoel maar, het begon allemaal met datzelfde armband die nu naar weet-ik-veel-waar vliegt.

Misschien is dit wel een val. En op datzelfde moment val ik in een diepe, duistere, lege, enge en pijnlijke gat. Alles wordt zwart, en mijn oogleden voelen zwaar aan. Wakker blijvem, wakker blijven, wakker blij- Het lukt me niet, ik val in een diepe slaap, misschien wel het laatste keer dat ik in slaap zal vallen. Een slaap voor altijd, weg van dit rare gedoe, weg van rare wezens, opweg naar het paradijs. Het einde van de wereld voor mij, een slaap zonder wakker te hoevem worden, misschien wacht dat mij wel op. En met die gedachte sluiten mijn ogen zich van de buitenwereld.

KATRIN

Ik hoor takken achter me breken en een gil. Ik draai geschrokken om en zie dat er een gat in de grond zit. Was die er al? Ik kijk om me heen en zie dat Alice mist.'Alice!' schreeuw ik terwijl ik naar de gat in het grond ren. De anderen snappen wat ik bedoel en renne mee. Een trap (in het engels, nl vertaling is val), lekker dan. Ik hurk bij het gat en kijk naar beneden. Het is er zo diep dat ik alleen maar zwart zie en geen einde.

'Hoe krijgen we Alice hier uit?' vraag ik bang. De anderen kijken gespannen naar mij.'We zullen erin moeten gaan.' Zegt Julius twijfelend. Ik kijk nogmaals naar beneden.'Het is daar donker.... En diep.... Is dit wel zo een slim idee om als een gestoorde naar beneden te gaan?' Vraagt Anastasia bang.'We kunnen haar toch ook niet daar beneden zo laten?!' roep ik.'Wie zegt überhaupt dat zr daar beneden is?' Vraagt Julius.'Goed ik ga wel.' Zegt Juliana. We keken haar met open mond aan.'Dit meen je niet!' Juliana knikte.'Als niemand haar gaat halen dan ga ik wel.' Zei ze dapper.'Dan ga ik ook mee, ik laat je niet alleen dáár naar binnen gaan.'Zei Julius terwijl hij naar het gat in de grond wees.'En hoe willen jullie dan daar naar beneden zonder dood te vallen?!' Zei Anastasia.'Misschien kunnen we een touw maken van onze dekens?' Zei ik als argument. De anderen stemden im en we maakten een touw van onze dekens.

Oké, daar gaan ze dan. Ik geef hun een zaklamp en Anastasia bindr de uiteinde van het touw vast aan een dikke boom. 5 dubbele knoop, dat moet wel goed zitten. Ik grijns. Eerst gaat Julius naar beneden, daarna volgt Juliana. Ik voel me een lafaard. Ik ga bij Anastasia staan en ga ook het touw vastpakken, voor het geval dat.

JULIUS

Ik ga voorop naar beneden met de zaklamp. Oké, alles draait nu om ons heen. Tenminste.... Zo voelt het. Wat gebeurt er met me? Dit is niet het moment om ziek te worden, ik moet mezelf bewijzen tegenover Juliana en de anderen. Ik voel na een tijdje dat mijn voeten de grond raken, en de duizeligheid zakt een beetje weg. Gelukkig. Ik knip de zaklamp aan en schijn om me heen. Ik zie dat Juliana naast mij is komen staan.'Wow...' Hoor ik haar zeggen. Inderdaad wow. Het is hier een hele grore grot met allemaal gangen.'Een doolhof, yeey!' Zeg ik sarcastisch.'Ze moet toch wel hier ergens zijn?' Vraagt Juliana. Ik knik ja. Maar als ik om me heen schijn, zie ik haar nergens liggen. Ik frons. Dit kan toch niet? Na zo een val kan ze onmogelijk nog wakker zijn. Ze hoort flauwgevallen zijn.'Jongens het is hier een hele grote grot!' Roept Juliana naar boven toe.'En, is ze daar?' Hoor ik iemand van boven roepen.'Nee, we zien haar niet. We gaan haar zoeken, het kan lang duren. Blijf boven!' Roep ik op mijn beurt naar boven.

En we beginnen te lopen, de gangen in.'Hopelijk komen we hier heel uit...' Denk ik perongeluk hardop.'Hoop het ook, maar we blijven hoe dan ook bij elkaar en elkaar beschermen.' Zegt Juliana. Ik knik en kijk haar aan.'Sowieso.' Zeg ik en we lopen door, de lange, diepe, duistere gangen in van het enorme grot. Allebei niet wetend wat ons te wachten staat...

Heeyyy liefe, liefe, liefe lezertjessss💕💕 Sorry sorry sorry sorry sooorryyyy. Mensen haten me nu vast. Ik heb echt de afgelopen week niet gepubliceerd, het spijt me enorm 😭 Ik hoop dat jullie me zullen vergeven. Ik haat school! En vooral mijn toetsweken die ik had, maar gelukkig. Geen toetsweek meer voorlopig! (springt spastisch heen en weer en doet een raar dansje) Ik zal weer mijn normale ritme proberen aan te houden, en om het goed te maken... Hier hebben jullie een lekker lange hoofdstuk uit de perspectieven van alle personages. 😄 ik ga maar weer eens snel schrijven voordat ii meer haat krijg. Tot volgende keer! Toedelsss💕💕💕

🎀🎀🎀Sevda🎀🎀🎀

Vote?

Comment?

P.s. Ik heb de 600 reads en de 200 stemmen behaald. Dank jullie allemaal zooo erg😘😘😘 Nu op naar de 1k 😅