Demonische Zielsverwanten ~On Holding~

Hoofdstuk #22

We zoeken gelijk haar sprookjesboek en zoeken de locatie van Lucifers hoofdkwartier op. Wat nog best wel lastig blijkt te zijn dan we dachten, aangezien er 3567 bladzijdes zijn... Maar als we er achter zijn gekomen dat het in Los Angeles is (we kwamen er pas middernacht achter) waren we wel opgelucht. We besloten om te gaan slapen en de volgende dag erheen te gaan. En onderweg zouden we een waterdichte plan bedenken, maar eerst slapen. Truste.

JULIANA

Oké, wat nu? Madison is terug gekomen met de sleutels. Ze heeft me uit bed gehaald en nu staan we in de conciërge hokje om ongezien te blijven.'Maddy wat nu?' 'We gaan wachten totdat ze erachter komen dat je weg bent. Dan zullen alle legers naar buiten gaan om je te zoeken. Inclusief mijn vader. Ze zullen je zoeken totdat het avond wordt, de volgende morgen zullen ze weer verder gaan. Een half uur nadat ze zijn vetrokken kunnen wij gaan, dan is de kust helemaal veilig.' Ik knik.'Hoe komen we er achter of ze al weten dat ik weg ben?' Fluister ik. Precies op dat moment beginnen er overal rode lichtjes te knipperen en hoor je harde sirenes die aangeven dat er gevaar is. Door de speakers hoor je Lucifer roepen:'Opgelet mensen, Juliana is ontsnapt. Ik wil dat alle soldaten nu gelijk beginnen met zoeken. Eerst binnen de poorten, daarna buiten de poorten. Nu!' Ik kijk Madison aan.'Zo dus.' Zegt ze met een knipoog waarmee ze mijn vraag heeft beantwoordt. Ik knik en nestel me in een hoekje waar ik de tijd zal doden. Dat wordt lekker wachten dan maar...

ALICE

Ein-de-lijk! We zijn nu bij de grens van Los Angeles. Na 3 dagen reizen! (Voor de duidelijkheid, Juliana lag 3 dagen in coma. Dus zijn ze nu in Los Angeles op hetzelfde moment dat Juliana is "ontsnapt")'Wat nu? Waar moeten we nu heen?' Vraagt Julius. Hij heeft al 3 dagen lang niet veel gepraat omdat hij zich zorgen maakt om Juliana. Ik vindt het echt zielig voor hem. Ik bedoel maar, zijn zielsverwant is in de handen van Lucifer. En geloof me, dat voelt echt als een verlies, ik weet dat maar al te goed...'Laten we hier maar overnachten en de volgende ochtend op zoek gaan naar het kasteel van Lucifer! We hebben een lange reis achter de rug.' Zegt Anastasia en iedereen gaat ermee akkoord. Ik nestel me tegen een boom aan. Ik hoop dat we haar zullen vinden en kunnen redden. En met die gedachte val ik in een diepe, rusteloze slaap.

JULIUS

Ik schrik voor de zoveelste keer wakker vanwege een nachtmerrie. Sinds Juliana bij Lucifer is krijg ik alleen maar nachtmerries. Het wordt al bijna ochtend aan de lucht te zien. Ik besloot om wat rond te lopen en dus deed ik dat ook. Ik liep een heuveltje op waarop je prachrig uitzicht had. Ik ging zitten en keek wat naar voren. Een aantal minuten later zag ik een groepje- mensen denk ik?- in de verte met vakkels. Toen ik beter keek zag ik dat het demonen waren. Ik rende gelijk naar de anderen om ze wakker te maken, maar toen ik terugkwam waren ze weg!'Jongens! Waar zijn jullie?!' Geen antwoord, of course. Ik raakte in paniek. 10 minuten geleden lagen ze hier nog te slapen, totdat ik een groepje demonen zag, toen waren ze opeens weg. Ik moest ze snel vinden, en de enige optie die ik kon bedenken was door te vliegen. Natuurlijk hebben alle demonen en engelen vleugels, (demonen zwart en engelen witte, sommige demonen en engelen zelfs goude vleugels als ze een hoge rang hadden of super sterk waren) maar ik had ze al super lang niet gebruikt, dus het was te riskant. Ik besloot om terug te gaan naar de heuvel en om in conversatie te gaan met de demonen. Misschien niet de slimste wat ik kon doen, maar een ander keus had ik niet echt. Ik loop terug en zie al dat de demonen daar stonden met hun vakkels. Toen ze mij in het vizier kregen stopten ze met alles waarmee ze bezig waren. Ik loop naar de demonen toe en begroet ze.'Wat doe jij hier.' Vraagt de voorste demon.'Ik en mijn vrienden wilden naar LA maar ze zijn nu opeens weg. Hebben jullie hier iets mee te maken?' De demonen schudden hun hoofd. Hmm... apart...'Dan maar vliegend zoeken. Wat doen jullie eigenlijk in het bos?' De voorste demon begint weer mrt praten:'Jouw zielsverwant is hem gesmeerd uit het kasteel samen met Madison. We kwamen jullie ophalen. Enig idee waar ze zijn?' Ik kijk hem met open mond aan.'I- is Juliana ontsnapt?' Stamel ik. Oh god. Nu moet ik kiezen. Of mijn vrienden zoeken, of mijn zielsverwant zoeken. Oh god wat moet ik doen. Ik ga denk ik maar eerst voor mijn vrienden en dan kunnen we samen zoeken naar Juliana. De kans is dan groter dat we haar vinden.'Ik ga maar weer eens. Doei.' En met die woorden ren ik weg. Richting de noorderkant van LA. Iets in mij zegt dat ze daar zijn. En weg was ik. Jongens toch, waar zijn jullie in duivels naam?

ANASTASIA

Ik word wakker vlak voordat het licht wordt. Ik kijk om me heen en zie dat iedereen nog slaapt, op Julius na. Zijn plek is leeg. Hij is vast even wandelen. Ik maak de anderen wakker zodat we alvast kunnen opruimen.'Jongens, wakker worden.' Krijs ik. Iedereen schiet rechtop en kijken mij beangstigd aan waardoor ik moet grijnzen.'Julius is weg, maar hij is vast even wandelen. Laten we alvast onze spullen opruimen.' Ze gingen akkoord met mijn voorstel en we begonnen op te ruimen. Na 10 minuten was Julius nog steeds niet terug dus besloot ik om hem te zoeken. Maar vlak voordat ik vertrok hoorde ik gekrijs achter me. Ik draaide me vliegensvlug om en ik zag dat we omsingeld waren. Door half-paard mensen. Wat krijgen we nou? Voordat ik besefte wat er gebeurde waren knock-out geslagen. Het laatste wat ik zag was dat een half-paard mens op me af kwam. Toen werd alles zwart.

JULIANA

Het is tijd. We moeten nu vluchten, anders zijn we er geweest. Het is nu of nooit. Madison en ik pakken onze rugtas met de benodigde spullen, die we in de tussentijd hadden klaargemaakt, en openen zachtjes de deur. Niemand mag ons horen, ookal is het hier best wel verlaten. Je weet maar nooit. Stilletjes sluipen we door de gangen heen. Het is hier net een doolhof! Daarom volg ik maar Madison omdat ik anders sowieso verdwaal raak.

Na zo een 5 minuten stilletjes sluipen zijn we er eindelijk. De uitgang. Freedom! Ik gooi de deur open en we zetten het op een rennen. We rennen gelijk het bos in waar ik me gelijk een stuk veiliger voel. Waarom weet ik niet precies, ik denk omdat ik me meer beschutter voel ofzo? Het zal wel. We rennen samen richting een heuvel, het is er verlaten. Tenminste, dat dacht ik. Maar toen waren we zo blind dat we in een val vielen. In een greppel om eerlijk te zijn. Shit.'We zitten hier vast, we kunnen hier nooit uit ontsnappen. De muren zijn te stijl en te hoog om te beklimmen. Het is een wonder dat we niks gebroken hebben.' Zeg ik in paniek nadat ik ben opgestaan en de muren heb bekeken. Madison knikt en net wanneer ze wilt praten horen we gehuil. Gehuil van wolven. Maar het klinken niet als normale wolven, maar als weerwolven.'De uitverkorenen. Ze is hier. De weerwolven zijn hier, en dat betekent niets goeds voor ons.' Zegt Madison. De uitverkorenen waarmee de mensen mij in de war bracht. Lijk ik dan zo veel op haar? Ach ja, dat is nu niet van belang. Het is van belang dat we hier levend uitkomen. En daar lijkt het niet op aangezien we vast zitten en de weerwolven dichtbij zijn. Shit.

Heyy, ben ik eindelijk weer! Sorry, sorry, sorryy echt duizendmaal sorry. Ik heb echt zo lang niks online gezet. Maar daar komt verandering in. Het komt eigenlijk meereendeels omdat ik er gewoonweg geen tijd voor had. Ik ga ook binnenkort auditie doen voor een toneelstuk en als het goed afloopt heb ik dan helemaal geen tijd. Maar mij kennende weet gwn dat het niet gaat lukken 😂😂 Maarja, ik hoop dat jullie mij zullen vergeven, vandaar dit extra lange hoofdstuk van 1400 woorden! Ik zal weer z.s.m. nieuwe hoofdstukken schrijven, beloofd!

Wat vinden jullie eigenlijk van dit boek?

Like?

Comment?

Share?

Byee❤❤