Beş kala yaşıyorum bana vâd edilen Biçilecek bir değeri olmayan şu hayatı. Geç kalmasından korkup aceleye getirdiğim ne varsa titreyen elime en çokta yüzüme , göz altlarıma bulaştı. Ciğerlerimin kapasitesi doluyor hissediyorum. Temenni yahut teselli edense hâlâ hissedebiliyor olmam.
Kış güneşine aldanan çiçeklerim sabaha karşı yağan karla üşüdü, kaba yelle birer birer döküldü. Bıkkınlığın nirvanası bu, yazmaktan dâhi bıktım. İşin garip yanı da hâlimden şikayetçi olmamam.
