Ruhum kaşınıyor, bu kaşıntı geçene kadar buna son verecek binevi ruhunu tarak yapabilecek bir kişiliğe bakınmaktayım.
Trombosit misali duygularımı bir kolumdan alıp içinden mutluluk sebebi olan hangileri varsa diğerlerinden ayrıştırdıktan sonra geriye ne kaldıysa öteki kolumdan tekrar pompalamışlar da onun eksikliğini iliklerime kadar hissediyormuşum gibi bir ruh hali. Yanıma kâr kalan ise damar yolu morluklarımın içerisine karışmış öldüremeyecek bir acı.
Uzunca vakittir kalbimle pompalanan kan'ımda hissedemediğim duygulara aç hücrelerim. Artık birini, kendime acı çektirmeme izin vereceğim kadar sevemediğimden yakınmayı bırakıp kabullenişe geçtiğim şu zamanlarda. Sende kimsin ya hu.
