Yaşım onyedi; zamanlarımın en delidolusu, deli benim dolup taşan duygularım.Binevi ruhumun deri değiştirişi. Meğerse gözlerim az daha bulanık kulaklarım birazdaha duymazmış. Ne gerçeği görebilmiş nede denilenleri duymuşum. Şelaleye doğru kulaç atmışım kayalara çarpan suyun sesini duydukça. Ben o istasyonun karanlık kuytularında boğmuşum cigerlerimi.
Evet zaman herşeyin ilacıdır ama yan etkisi de unutmak. Anıları degil ! Hissettiğin duyguları, bir bir unutursun.
Bunun adını 'eski sen değilsin' koyar gidipte sonradan gelmeler.
Evet tam tamına 17'nci 365.günüm dünyadaki. Ama yeni koparılmış bir demet papatyanın canlılığını yanında solgun gösterecek kadar canlı ve iki günde kuruyacağını bildiği halde hayat dolu.
Reenkarnasyonun çakması gibi; aynı dünyaya tekrar gelip bu sefer zamanla değil acılarla büyüyecekmişim.
O hastanenin kadın doğum bölümünde, kulak burun boğaz bölümünü arayacak kadar kör olmuşum. Koridorlarinda peşinden dökülen papatya yapraklarının her tanesini kaldırıp yerine koymak istemiştim. Her neyse işte, onyediyi geçeli ikibuçuk olmuş.fikren ikibuçuk büyümüş kalben bi o kadar küçülmüşüm. Asla üzülmemeyi öğrenip yazmayı unutmuşum.
O yapraklar da kurumuş.
