Ama işte sen benimle güzelsin. Melodiler hafımaza işlendi başa sarıp duran şarkılar. Böyle zamanlar daha bi sabırsız oluyorum uyumak uyumak bi çare. Keskin sirke misali varsayımlarım sûizanlara dönüşüp saçlarıma ak ak dökülür. Portrelerimle göz göze geldiğimde hissettiğim acıma duygusu sırasıyla paranoyaklıktan hissizliğe geçişinde ruhumun yüzünde beliren sırıtış omuz silkişime karışır. Aynı iklimi paylaşmak mecburiyetinde kaldığım ağyâr adem oğlu ben yokmuşum gibi davranmayı birazdaha sürdürebilse keşke. Mükemmelliyetçi değilim aslında ama anormalliğe zâfım da yok diyemem. Mütevellit bedenimin her bir hücresine zımbalanan ruhumu söküp çıkarma ferahlığı esmese savrulmazdım bukadar. İkna derecesi aşırıya kaçan mûnis delirme fikrini def etmeliyim önce zihnimden. Bu ruh hallerimi kelimelere döken zihnimin kahkahalarımla dost hayatı yaşaması içimdeki çocuğun psikolojisini alt üst etmeseydi keşke.
