Bir müptezelin karanlık kuytularda bağımlılığına bağlılığını pekiştirirken birkaç aynasızı karşısında gördüğünde hayatın o güzel kafasına attığı gerçeklik tokatını yemiş gibi uyanıyorum bu aralar. Galiba benim sorunum sorunlarımın olması. Deli değilim, akıllıda sayılmam en azından mantık dışı hareketlerim yok. Ait değilim uzunca bi vakittir, işime gelmiyor da olabilir. Ne önemi var sahi neyin önemi var? Güneş değilim ki her gün ay'ı kovalıyım, ay değilim ki her günün sonundan başına kadar güneşi yansıtayım. Kaç umut yılı daha geçmeli umutsuzluğumu bitirmeye.
Ne yokluğu belli ne varlığı, o yanındaydı da ne oldu ? Şimdi yokluğunu say bi. Sonra dediki çocuk yok hayır bu dünya bana göre değil, bedenim ruhuma mapushane benim hasretim sade gökyüzü.
