ရက္ေတြကိုလေတြကတိုက္စား လေတြကိုႏွစ္ေတြကဝါးမ်ိဳ အထီးက်န္မႈေတြကို အလြမ္းေတြနဲ႔ကုစားရင္း မင္းမရွိတဲ့ကမ႓ာမွာ ကိုယ္ေနသားက်ေအာင္ ႀကိဳးစားေနေလရဲ႕။
နာက်င္မႈေတြကို အတိတ္ကအမွတ္တရေတြနဲ႔ကုစား သတိရျခင္းေတြကို မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္ရင္း မင္းမရွိတဲ့အေျခအေနတစ္ခုမွာ ကိုယ္ရပ္တည္ေနေလရဲ႕။
တစ္ႏွစ္တိတိ....
မင္းမရွိတဲ့အေျခအေနတစ္ခုမွာ တစ္ႏွစ္တိတိ ကိုယ္အထီးက်န္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။
မ်က္ရည္ေတြ အလြမ္းေတြ ပင္ပန္းခက္ခက္ခဲမႈေတြနဲ႔အတူ။
"CEOမၾကာခင္အစည္းအေဝးစပါေတာ့မယ္"
အတြင္းေရးမႉးမေလး၏ အသံေၾကာင့္ သူ႔စိတ္တို႔ပ်ံ႕လြင့္ေနရာမွ အသိျပန္ဝင္လာသည္။
သူေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပလိုက္ရင္း အစည္းအေဝးသြားဖို႔ရာ ျပင္ဆင္ေတာ့ သူ႔စားပြဲေပၚရွိ ထိုကေလးပံုေလးဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားမိျပန္သည္။
"ကိုယ္မင္းကိုအရမ္းလြမ္းတယ္byun"
ခမ္းလုၿပီထင္ခဲ့ေသာ မ်က္ရည္စက္တို႔က သူ႔မ်က္ဝန္းေပၚက ေပါက္ခနဲ ခုန္ဆင္းလာသည္။
ထိုဓာတ္ပံုေလးအား သူတယုတယ နမ္းရႈိက္လိုက္ရင္း....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ခင္ဗ်ားမရွိရင္ေသသြားမွာ"
ေျပာခဲ့ဖူးေသာ က်ေနာ့္စကားတို႔ႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာပင္ က်ေနာ္ယခုထက္ထိ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနေသးပါ၏။
သူမသိေသာအေဝးတစ္ေနရာမွ သူ႔ကို တိတ္တဆိတ္ေမၽွာ္ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္ေန႔ရက္မ်ားကို ကုန္ဆံုးလ်က္။
TVဖန္သားျပင္ေပၚမွ သူ႔မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာကို ျမင္ေလတိုင္း တစ္ခ်ိန္က ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ နမ္းရႈိက္ခဲ့မိေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းလႊာတို႔အား လြမ္းဆြတ္လာ၏။
က်ေနာ့္ရဲ႕သူဆိုတာ...
လမင္းႀကီးလိုပဲ....
တည္ရွိေနမွန္းသိေပမယ့္ ဖမ္းဆုပ္ဖို႔က် ေဝးကြာေနျပန္တယ္...
ေမၽွာ္ၾကည့္ပိုင္ခြင့္ရွိေပမယ့္ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔က် အခြင့္အလမ္းကေပ်ာက္ေနျပန္ေရာ...
ဒါေပမယ့္လည္း...
သူရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုနဲ႔တင္ က်ေနာ့္ရင္ကို ေႏြးေထြးေစတာေတာ့အမွန္။
YOU ARE READING
As You Like
Fanfictionအမိန္႔ဆန္တဲ့မင္းစကားေတြေအာက္ ငါရိုက်ိဳးစြာ နာခံမယ္။ အတၱဆန္တဲ့မင္းအခ်စ္ေတြေအာက္ ငါျမတ္ႏိုးစြာ ခိုဝင္မယ္။ ငါ့ဘဝ ငါ့ခႏၲာ ငါ့အသက္ကအစ မင္းအေပၚ အပ္ႏွင္းမယ္။ မင္းက ငါ့ႏွလံုးသားရဲ႕အရွင္သခင္ပဲ။
