A letter to Remember (Completed ✔)

Letter no. 54

Chapter 54

Fix

"Why are we here?" tanong niya pagkatapos niyang ipark ang kotse.

Kaonti lang ang estudyanteng naririto. Sabado kasi.

Ngumiti lang ako sa kanya. "Wala lang, pang throwback." sagot ko.

Kinalas ko ang seatbelt at umunang lumabas sa kotse. Unang bumungad sa akin ang sariwa ng simoy nang hangin. A memory of the past, flashes in my mind. Nostalgic.

If only, I can go back in time, maybe this will not be our present. Maybe, it's more like a fantasy. Not a drama one.

I'm too occupied. I didn't notice Kevin, who's silently looking at me.

"Are you alright?" tanong niya na nagpabalik sa akin.

Lumingon ako sa gawi niya at binigyan siya nang tipid na ngiti. "Yap. Tara na."

He look confuse but he shrug it off. Kinuha ko ang kamay niya at hinila siya patungo sa lugar kung saan unang nangyari ang lahat.

Maybe, by showing this to him, hindi niya ako makakalimutan.

***

"Naalala mo ba, nong panahon na natapilok ako sa hagdan?" biglaan kong tanong sa kanya habang umaakyat kami patungo sa fourth floor.

Huminto ako, kaya huminto rin siya.

Hindi siya tumingin sa akin, pero nakita kong ngumiti siya

"Yup. How could I not to remember that?" he ask. Ngayon ay nakatingin na sa akin.

Ngumiti ako. "Dito mismo iyon nangyari." ani ko, sabay hawak sa railings na hinawakan ko rin nong panahong, malapit na ako mahulog.

Kumunot ang noo niya at napaawang nang labi. He scan the surroundings.

Those times...

"Wow. It change a bit." komento niya sa lugar.

"You called me 'clumsy' that time. Binuhat mo pa nga ako." pagkwekwento ko, na para bang wala siya nong nangyari iyon.

He chuckle. "It's true. You're too clumsy. Kahit ang pagbaba lang, natatapilok ka pa!"

I pout. Ang sama lang. "Grabe ka naman!"

He shook his head and reach for my hands. "Well, I'm thankful for your clumsiness, dahil doon, I met you. The girl, whom I gonna spend the rest of my life." he said as he kiss my knuckles.

Ang makukulit na luha ay muntikan nang lumabas. Mabuti nalang, ay naagapan ko. My chest twist in pain. How can I leave this man? He's everything I wanted.

But sometimes, ang gusto mo, ay hindi mapapasayo.

Umiwas ako nang tingin. "Bolero. Eh, ang sungit mo sa akin."

"Makulit ka eh."

"Uy, di kaya!" i defend.

He just chuckle and hold my hand tight. "It's okay, I love everything about you anyway."

Hindi ako nagkomento. Hindi rin ako ngumiti. It's like my whole systems are shut down. Hindi nagfafunction.

Umiling ako. "I think, doon muna tayo sa ibaba. 'Yung sa likod nang building na 'to. 'Yung may--"

"Bench? Kung saan ka nagbabasa nang libro?" he ask.

I nod. "Paano mo nalaman?"

Ngumisi ito. "Well, baby. I know everything about you."