" Ruhumu ruhuna diktim . Bir daha ne sen çözebildin , o ilmekleri ne de ben "
Gün ağarıyordu. İstanbul ' un güneşi yavaş yavaş batıyordu. Dolunay , yüzünü göstermeye başlamıştı.
Yorgun bedenim , telefonda çalan şarkıya eşlik edemiyordu. Bugün okulda Kayra ' nın bana yaptıkları tuhafıma gitmiş , sürekli düşünüp duruyordum. Annem henüz gelmemişti , annemin çok çalışıpta yorulması beni her defasında üzüyordu. Babam ise , zaten onu akşamdan akşama görüyordum. Degişmiktik. Degiştirdiler bizi.
Telefonum titremişti. Kilidi açarak mesaja baktım , isim yazmıyordu. "Kapıya gel" diye mesaj atmıştı. Her kimse , tedirgin olmuştum biraz. Hırkamı üzerime giyerek , botlarımı giydim ve merdivenlerden indim. Korkuyordum , maalesef ki cesaretimi toplayıp aşağıya indim. İçimdeki korku tüm ruhuma sarılmıştı.
KAYRA !
Ne yani şaka mıydı ? Kayra kapının önünde duruyordu. Lanet olsun 2.30 ' da kafeye gidicektim . Ama hayır ben bunu hafızamdan silmiş , gitmemeye karar vermiş , okulda kavga etmiştik. "Neden gelmedin ? " diye sormuştu. Bedenim titriyor , ruhum donuyordu. " ben sana gelmeyeceğimi zaten okulda söyledim , hem sen numaramı nerden buldun şimdi de rahatsız etmeye mi başladın ? " . Diye konuştum .
Üzerime doğru yürüdü sakince. Titriyordum.
" dur titreme " diye bağırdı. Yerimde sıçramıştım. Sanırım ondan gerçekten korkuyordum. " üzerime gelme uzak dur hatta defol " diyebilmiştim sadece. Bana kızgın gözlerle bakarken , elmacık kemikleri gerçekten çok hoş duruyordu.
"Neden gelmedin " diye bir kez daha bağırdı. İrkilmemle gözlerimde ki bir , damla yaşın akması bir olmuştu. " dur bebek gibi ağlama bir şey sorduk sana " dediğinde kapıyı yüzüne kapatıp yukarı çıkmıştım. Hafif , bedenim bu yaşadıklarımı atlatamıyordu...
Beğenmeniz Dileğiyle
♡
