SEN İSTANBULSUN... 〰〰
Rüyamda annemi görmem ile yataktan şıçradım. Sanki yardıma ihtiyacı vardı , ama yapamazdım. O beni bırakıp gitmişti. Acaba şuan babamı da görmüş müydü orada ? 3 haftadan belli ağlamaktan gözlerim şişmişti. Kardeşim felan olsa belki birbirimizi teselli ederdik , üvey babam kurtulmuş hayat yaşıyordu. Gözümden dökülen yaş daha da mahvediyordu beni. Yataktan kalkarak komidine doğru yürümeye başladım , evet gözümden bir damla daha yaş akmıştı. "Gözler hafif , hafif yağar inceden " derdi annem ne dediğini daha çok küçükken anlamasam bile şimdi ki acıları beni kor kor yakıyordu. Aile fotoğrafı. Ne kadar da güzel gülüyordu annem. Babam ise yüzündeki o mutluluk tarif edilemezdi. Evet buna üzülüyordum. İstanbul'a taşınmamız annem ile ve babamı benden koparmıştı...
Şemsiyeyi açtıktan sonra yavaş yavaş yürüyordum. Her yürüdüğümde gözümden akan yaşlar bir kez daha mahvolmama izin veriyordu. Okula doğru hızlı adımlarla ilerlemeye başladım. Taa ki onun sesi ile duraksadım. Kayra. "Eylül bir bakarmısın" gözlerim onu buldu. "Efendim" dedim sadece. "Annen vefat etmiş, başınsağolsun" demişti. Kafamı aşağı , yukarı sallayarak "Teşekkür ederim sağol" demiştim. "Ne yani şimdi sem yetimhane gülü mü olacaksın" kalbim ağrımıştı. Kayra'dan bunu demesini beklemiyordum. " aptal defol git karşımdan" diyerek sınıfa doğru hızla koşmaya başladım. Kendimi küçük bir kız çocuğu gibi hissediyordum. Evet. Şimdi yetim kalmıştım. Annem , babam artık yoktu.
Artık alışmalısın Eylül yalnızlığa...
Seni seviyorsam; sanma kalbim sana yetimdir. Asla yalvarmam , aşkım asaletimdir. 🌹
BEGENMENİZ DİLEĞİYLE
♡♡♡
