Blue

Hoofdstuk 2

{Kylie}
Cole is net vertrokken. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het hem te vertellen. Ik heb nog één maand, dat is wat de dokters zeiden. Één maand te leven.
Hij zou kapot gaan als hij het zou horen. Hij kan helemaal nergens heen. Hier in ons land, Illina, mag je pas werken op je 21e. Drie lange jaren dakloos, dat is wat er gebeurt als ik er niet meer ben.
Er wordt geklopt op de deur. Langzaam opent de deur en er stapt een vrouw binnen, de koningin. Konigin Clarissa van Illina.
'Uwe majesteit. Ik-'
'Blijf maar rustig liggen hoor. Kylie Adams, niet waar?'
Ik knik. Hoe bijzonder is het dat de koningin bij mijn ziekenhuisbed staat. Ik had liever in mijn woonkamer gezeten, maar dat gaat nu eenmaal niet.
'Hoe gaat het met u?' Vraagt ze, terwijl ze gaat zitten op de stoel die naast het bed staat.
'Volgende maand ben ik er niet meer.' Zucht ik. Ik kan niet geloven dat ik dat zojuist gezegd heb alsof het niks was.
'Oh. Dat spijt me.' De koningin heeft haar handen op haar benen, waar ze naar blijft staren. Uiteindelijk kijkt ze me weer aan.
'Heeft u kinderen, of niet?' Vol interesse kijkt ze me aan.
'Ik heb één zoon van achttien.' Antwoord ik haar.
'Hij zou bij ons kunnen blijven?' Stelt koninging Clarissa voor.
Ik kijk haar verbaasd aan.
'Wa- wat zegt u?' Heb ik dat wel goed gehoord?
'Uw zoon. Zoals u waarschijnlijk weet hebben mijn man en ik nooit een jongen gehad. Mijn man wil al een tijdje dat een jong iemand hem helpt in beslissingen, maar aangezien mijn dochters dat nog erg lastig vinden, zulke moeilijke beslissingen maken, hebben we iemand nodig. We kunnen maar niemand vinden, en ik heb gehoord dat uw zoon erg goede cijfers haalt en goed dingen kan beslissen, aangezien hij dat hier vaker doet?' Alles wat de koninging zojuist heeft gezegd moet ik even verwerken.
'Vindt u dat een idee?' Ze kijkt me vol hoop en nieuwschierigheid naar mijn antwoordt aan.
'Dat- Dat zou... geweldig zijn.' Antwoordt ik met een glimlach. Mijn zoon mag gewoon bij de koninklijke familie wonen.

{Lucia}
'V, kom terug!' Roep ik naar mijn jongere zusje, die op haar ballerina's door de lange gang van het paleis rent. Dit is echt niet eerlijk. Ik heb verdorie hakken aan!
'Kom hier!' Roep ik zo hard als ik kan. Neveah kijk achterom en rent vervolgens met een grijns op haar gezicht de hoek om.
Ik zucht diep en trek mijn hakken uit. Mijn hakken geef ik aan de eerste de beste wacht die ik zie.
'Breng die even naar Mimmi, alsjeblieft.' De wacht knikt vriendelijk.
'Neveah!!!' Roep ik opnieuw, terwijl ik achter haar aan de gang door ren.
Om de hoek hoor ik voetstappen snel wegrennen. Ze heeft daar al die tijd om de hoek gestaan!
'Kom terug, mormel!'
Uiteindelijk heb ik haar te pakken.
In haar hand heeft ze mijn dagboek, ja ik heb een dagboek. Ik vindt het eigenlijk best suf, maar ik moet mijn gedachten met iemand delen. Ik deel ze liever niet met mijn ouders of zusje van 14.
Ik trek mijn dagboek uit haar handen.
'Dankjewel.' Zeg ik met een glimlach.
'Ik krijg jouw dagboekje nog wel.' Plagend steekt ze haar tong naar me uit.
'Er staat toch niks boeiends in. Alleen maar hoe irritant jij bent.' Ook ik steek mijn tong uit.
Vervolgens draai me om, met mijn dagboek stevig in mijn handen, en loop op mijn blote voeten door de gang. Nu pas merk ik dat de tegels op de vloer echt enorm koud zijn.
In mijn kamer staan mijn schoenen. Mimmi heeft ze in mijn kamer gelegd. Thank youuuuu!!
De hakken zet ik in mijn grote inloopkast neer. Ik houd ervan om mijn hele kast goed georganiseerd te hebben, dus zet ik alles er zelf in. Vorige week heeft mijn dienstmeisje, Lilly, ontslag genomen. Mimmi werkt hier net vijf dagen, dus legt ze het voor haar en mijn gemak op mijn bed en leg ik het dan zelf in mijn kast.
Ik heb er geen problemen mee, maar mijn moeder wel. Ze zit Mimmi elke keer op te jutten dat ze moet leren hoe ik alles wil. Alsof ze na vijf dagen al alles van me weet.
Mimmi is heel aardig. Jammer genoeg is ze wel een beetje verlegen. Ik probeer altijd dingen te vragen, maar ze laat niet veel los. Ik hoop dat langzamerhand ze meer een vriendin wordt.
Ik schat haar ongeveer 25-30. Zij zou wel mijn problemen kunnen begrijpen, toch? Of niet. Zij woonde op haar zeventiende natuurlijk niet in een paleis. Dat is toch wel weer wat anders.
Ik kom eigenlijk nooit in ons land. Alleen als we naar een show gaan.
Ik ben echt dol op shows. Tijdens de rit in de limousine kan ik de steden en landschappen van Illina bekijken. Ze zijn echt prachtig.
Alleen, ik heb nog nooit echt gezien hoe de mensen in ons land nou eigenlijk wonen.
Hebben ze het goed of slecht? Wat vinden zij van ons als koninklijke familie? Willen ze wel dat ik hun koningin wordt?
Gisteren ben ik naar buiten geweest. Naar de stad die het dichtst bij het kasteel ligt, Cleor.
Cleor is werkelijkwaar prachtig.
Niemand heeft me herkend.
Andere soort make-up, opvallende haarkleur. Dat zou de prinses nooit kunnen zijn, toch?
Ik heb zelfs mijn naam veranderd. Ik heb in de haast gezegd dat ik Hannah heette. Geïnspireerd van die nieuwe Netlix serie, 13 Reasons Why. Ja, de koninklijke familie heeft ook Netlix.
Mimmi heeft me geholpen met de vermomming. Ze heeft mijn haar tot net over mijn schouders afgeknipt en het blauw geverfd. Vervolgens heeft ze een zo echt mogelijke pruik gekocht, die ik altijd op kan zetten.
Het is net of ik mijn haar iets lichter heb geverfd met die pruik op, wat mijn moeder me trouwens prachtig vond staan. Wat Mimmi niet uit de pruik kon halen waren de lila haarpuntjes, maar ook die vond mijn moeder prachtig. Blijkbaar zijn kleine highlights niet erg, maar knalblauw... dan zal ze waarschijnlijk echt flauwvallen.
De pruik zit altijd goed vast, dus er is geen enkele mogelijkheid dat hij afvalt. Gelukkig maar.
In Cleor heb ik een jongen ontmoet. Hij herkende me gelukkig ook niet.
Hij bood zelfs aan me naar huis te brengen. Zou iedereen in Illina zo beleefd zijn? Of is dat alleen Cleor? Of alleen hij?
Hij kon me natuurlijk niet naar huis brengen, aangezien hij niet mag weten dat ik een prinses ben.
Als hij me thuis had gebracht was ik tenminste niet te laat bij het diner gekomen.
Ik heb maar gezegd dat ik diep de paleistuinen in was gedwaald en dat ik de tijd was vergeten. Dat gebeurt wel vaker. Ik ben dol op de tuin. Hij is zo groot en ruikt zo lekker. Alle bloemen bloeien altijd prachtig. Behalve in de winter, dan zijn alle bloemen weg en kan je schaatsen in het vijvertje.
Nou ja, het is meer een meertje dan een vijvertje. Het is echt heel erg groot.
Altijd als ik de tuin in wil moet er weer perse een wacht mee, omdat er zoveel mensen zijn die de koninklijke familie verschrikkelijk vinden. Ze vinden de beslissingen die mijn vader maakt verschrikkelijk en proberen vaak binnen te komen om hem of iemand anders te doden.
Ze zijn intotaal al drie keer binnen geweest, maar ze zijn altijd opgepakt. Binnendringen in het paleis kan je 30 jaar cel opleveren.