Blue

Hoofdstuk 11

{Lucia}

Er wordt op de deur van mijn kamer geklopt. Cole komt binnen en sluit de deur achter zich.
'Hey Lou.'
'Hey.'
'Kan jij die taal van Gale? Odanees?' Vraagt hij. Hij gaat in kleermakerzit op mijn bed zitten.
'Ja, heel goed zelfs. Ik ken bijna alle talen. Ik moet tenminste koningin worden, hè?'
Cole lacht naar me en kijkt even naar beneden.
'Maar wat wil je weten dan?' Vraag ik vervolgens.
'Gale kwam een uur geleden naar me toe en hij zei: "Se das goda! Ba sel la marr Lucia en flak weizm!"' Ik zeg het precies op de manier zoals hij dat tegen me zei.
'Je bent irritant. Ik zal binnen een week met Lucia trouwen.' Vertaal ik het bijna precies.
Na dat ze dit heeft gezegd begint ze keihard te lachen.
'Dat gaat dus niet gebeuren.' Lach ik.
Danielle en Kira komen de kamer binnen met een lange, witte jurk.
'Miss Lucia, wat vindt u van deze jurk voor uw bruiloft over drie dagen?' Vraagt Danielle.
'Pardon? Mijn bruiloft?' Vraag ik vol verbazing.
'Ja, Gale is het aan iedereen aan het vertellen.' Zegt Kira.
'Gooi de jurk weg, verbrandt hem en maak zeker geen nieuwe. Voortaan kom je naar mij voor je iets doet. Jullie orders komen van mij, en niet van een domme Odaneze prins. Ga nu maar.'
Danielle en Kira knikken en lopen snel mijn kamer uit. Voor ze de deur dicht kunnen doen houdt Gale hem tegen en komt binnen.
'Ik ben zo blij dat we gaan trouwen!' Zegt Gale die een ring om mijn vinger schuift.
Meteen duw ik hem bij me vandaan en gooi ik de ring van mijn balkon. Wanneer ik me weer omdraai zie ik dat Cole hem vastheeft en hem boos aankijkt.
'Je blijft van d'r af.'
'Cole!' Schreeuw ik.
Cole laat Gale los en draait zich om.
'Stop. Ik kan dit zelf wel.' Ik loop naar Gale toe.
'Als je niet nu tegen iedereen zegt dat je hebt gelogen en een egoïstische klootzak bent dan gaat er niks leuks gebeuren voor Odana. En dat beloof ik je.'
'Ons leger is veel groter.' Dreigt hij.
'Weet je dat zeker?'
Gale zou me nu makkelijk kunnen zoenen, maar hij doet het niet. Wat hij wel doet is zich omdraaien en mijn kamer uitlopen.
Dit wordt oorlog, ben ik bang.

Ugh! Uit Cole's kamer komt de hele tijd al gerinkel en gebliep en ik wordt er gek van!
Ik ben hier keihard Lamaniaans aan het studeren en hij is allemaal geluid aan het maken!
Na een kwartier gerinkel en tien keer op de muur gebonkt te hebben besluit ik het zelf wel uit te gaan zetten.
Ik sta op uit mijn bureaustoel en loop naar Cole's kamer en klop op de deur, maar ik krijg geen antwoord.
Zelf open ik de deur en zoek ik naar de geluidsbron van het irritante gerinkel. Uiteindelijk vind ik het op zijn nachtkastje. Zijn telefoon is hevig aan het biepen en trillen.
Ziekenhuis:mama staat er.
Ik pak zijn telefoon en neem op.
'Goedemiddag, met Cole's telefoon.' Zeg ik.
'U moet meteen naar het ziekenhuis komen. Uw moeder, het gaat echt niet goed. Als u nog iets wilt zeggen tegen haar dan moet u er snel bij zijn. We hebben haar tijd overschat. Het spijt ons.' Na de paniekerige stem van de man wordt de telefoon opgehangen.
Waar is Cole?!
Ik ren de hal in en tref Bellamy en Mimmi kletsend aan.
'Bellamy! Als je Cole ziet zag dat hij naar zijn moeder in het ziekenhuis moet! Ik ga er nu heen.'
Ik ren terug naar mijn kamer en trek Hannah's kleren aan. Snel maak ik een knot en plak ik de blauwe pruik op mijn hoofd.
Ik kijk in de spiegel, redelijk, kan ermee door.
Zonder gezien te worden ren ik door de hallen van het paleis tot ik aankom bij mijn fiets.
Ik race naar het ziekenhuis. Bij de balie aangekomen vraag ik haar naam en ren vervolgens naar haar kamer.
Daar aangekomen schiet haar hoofd naar de deur.
'Hallo? Ken ik jou?' Vraagt ze verbaasd. Ze knijpt haar ogen samen om goed te kunnen zien wie ik nou echt ben.
'Nee. U kent mij niet.' Antwoordt ik.
Ik ga naast de vrouw zitten en glimlach kort naar haar.
'Waar is mijn zoon?'
'Hij komt eraan. Hij heeft me gestuurd.'
'Lucia.' Zegt ze nadat ze me even goed heeft opgenomen. Ze strijkt met haar hand over mijn wang.
'Zorg voor mijn zoon.' Fluistert ze.
Ik knik en pak haar hand vast.
'Ik heet Kylie.' Ze glimlacht naar me.
'Weet ik. Cole houdt veel van je.'
'Ik kan hetzelfde over jou zeggen.' Haar glimlach wordt breder.
'Hij praat altijd over je. Ik had gehoopt dat ik je nog zou ontmoeten.'
'Ik ook. Wat kijkt u?' Ik kijk even naar de tv. Ik weet dondersgoed welk programma dat is. Het is mijn lievelingsserie. Ik wil gewoon graag met haar praten.
'Mijn lievelingsserie.' Antwoordt Kylie.
Ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht.
'Hoe gaat het met u?'
'Alsjeblieft, niet zo formeel.' Ik glimlach en knik. Ik ben het gewend om tegen iedereen u te zeggen. Behalve als het tieners of familieleden zijn.
'Ik voel me goed, maar het gaat niet goed. Dat zeggen de dokters.'
'Ik heb een nogal verontrustend telefoontje aangenomen.' Ik kijk naar mijn handen, die nog steeds die van Kylie vasthouden.
'Dat overdrijven ze heel erg. Maak je niet druk, lieverdje.'
'Ik kom langs wanneer ik kan, is dat goed?'
'Ja, natuurlijk. Dat lijkt me heel fijn.'
Opeens hoor ik voetstappen snel de kamer binnenkomen. Cole komt aangerend en glijdt bijna uit. Meteen knielt hij naast Kylie neer en pakt haar andere hand.
'Wat is er aan de hand? Alles oke?' Hij geeft een kus op de hand van zijn moeder en kijkt vervolgens naar me.
'Ze overdrijven, Cole.' Zegt Kylie tegen haar paniekerige zoon.
'Mam, je weet dat ze niet overdrijven.' Een traan stroomt over zijn wangen naar beneden.
'Het komt allemaal goed, Cole. Dat beloof ik je.'

Zonder te kloppen loop ik Cole's kamer in. Hij zit op zijn bed en veegt snel een traan van zijn wang. Hij kijkt me aan alsof er niks aan de hand is.
'Je hoeft je voor mij niet groot te houden hoor.'
Ik ga zitten op de rand van zijn bed en kijk hem aan.
'Ik, eh... wou eigenlijk gaan slapen.' Zegt Cole.
Hij kijkt me een beetje ongemakkelijk aan.
Nee, Luc, je laat je nu niet wegduwen.
'Is het goed als ik bij je kom liggen?' Vraag ik.
Cole knikt. Ik loop naar mijn kamer en trek een pyjama aan, waarna ik vervolgens naast Cole in bed ga liggen. Hij slaat zijn arm om me heen.
Langzaam vallen we beide in slaap.