Blue

Hoofdstuk 15

{Lucia}

'Hannah!' Roept Perrie vanaf de andere kant van de winkel. Met een wit jurkje komt ze naar me toegelopen.
'Wat vind je hiervan?' Vraagt ze.
Ze houdt de jurk voor me zodat ik hem goed kan bekijken. Vervolgens houdt ze hem voor mijn lichaam om te zien hoe hij me zou staan.
'Ga hem passen, L. Ik bedoel Hannah. Sorry.'
'Maakt niet uit. Ik moet er zelf ook aan wennen.' Perrie glimlacht naar me en slaat haar blonde haren naar achteren.
'We gaan nog wel verder kijken. Geld is echt geen probleem.' Zegt ze, terwijl ze met haar handen door de rekken kleren gaat.
'Kan ik iets terugdoen. Omdat je zo aardig voor me bent?' Vraag ik.
Ze draait zich om en kijkt me aan.
'Echt, het is oké. Ik voel me vereerd dat ik jou mag helpen. Oh mijn god! Dit moet je proberen!' Ze pakt een sexy, zwart jurkje uit het rek en houdt hem voor mijn lichaam.
'Zeker weten. Hup, pashokje in.' Ze trekt me mee naar de pashokjes en duwt me letterlijk naar binnen.
Ik besluit eerst het witte jurkje te passen. Vol trots loop ik het pashokje uit.
'Je ziet er prachtig uit!' Zegt Perrie stralend.
'Die doen we. Nu die zwarte.'
Ik loop terug het pashokje in en trek het zwarte jurkje aan. Opnieuw loop ik het pashokje uit. Meteen zie ik Perrie's gezicht betrekken.
Ze loopt naar me toe en bekijkt me van top tot teen.
'Punt één, we gaan ook een aantal paar hakken voor je kopen. Punt twee, dat blauwe haar moet weg. Is dat je echte haar?'
Ik knik en kijk naar Perrie's hand die door mijn haar gaat.
'Je originele haarkleur is blond, iets donkerder dan die pruik met dat paars die je altijd op hebt.'
'Wacht, wat? Kun je dat echt zien?' Ik schrik van Perrie's woorden, bang dat de hele wereld weet dat ik een pruik heb gedragen.
'Nee, alleen ik zie dat.' Stelt Perrie me gerust.
'Jij krijgt ravenzwart haar. Dat lijkt me echt mooi staan bij jou. En een bril. Een bril zou echt perfect zijn. En je wordt minder herkent. En andere make-up.'
Al die veranderingen, wat een gedoe. Maar ik mag nou eenmaal echt niet herkent worden.
Wie weet wat ze dan met me doen. Het is nog geen week geleden dat mijn ouders zijn vermoord. Ik heb er eigenlijk niet heel erg meer bij stilgestaan, om eerlijk te zijn. Ik heb het verdriet weggedrukt. Hoe zou het eigenlijk met Neveah en Jesy zijn? Zouden ze nog leven?
Langzaam beginnen de tranen over mijn wangen te lopen.
'Alles oké?' Vraagt Perrie bezorgd. Met haar duim veegt ze de tranen van mijn wangen.
Ik sla mijn armen om haar heen.
'Sorry.' Ik laat haar snel los en droog mijn tranen.
'Nee, geeft niet. Beschouw me als een vriendin. En by the way, Cole is smoor op je.' Perrie loopt terug de winkel in en kijkt door de rekken.
Ik lach en veeg nog een paar tranen van mijn wangen. Dat wist ik allang.

Met tassen vol kleren lopen we door de straten van Cleor.
'Hey Perrie, ik kan dit niet meer dragen. Zullen we dit thuis brengen?' Vraag ik vermoeid van het dragen van de vele tassen.
'Oke dan. Morgen gaan we verder. Ik ben toch blij met dat paar kleine hakjes dat we hebben gescoort.' Perrie glimlacht trots en zet de tassen in de krat van haar fiets. We stappen op onze fietsen en rijden terug naar Cole's huis.
Wanneer we binnen komen is er niemand, wat ik eigenlijk soortvan al had verwacht.
Uit een van de tassen pakt Perrie zwarte haarverf en de bril met nepglazen die we hebben gekocht.
'Eerst je haar.' Ze zet een stoel neer in de woonkamer voor de tv en zet de tv aan.
'Heb je een programma dat je leuk vindt? Ik kan hem ook gewoon op Disney Channel zetten. Dat is wat ik meestal doe. Er zitten vaak nog best leuke serie's bij.'
Ik knik. Perrie zappt naar Disney Channel en legt de afstandsbediening op mijn schoot, zodat ik altijd het kanaal kan veranderen.
Perrie pakt alle spullen die nodig zijn voor het verven van mijn blauwe haren terwijl ik op de stoel tv aan het kijken ben.
Ik heb geen idee wat ze allemaal aan het doen is, maar na een tijdje zegt ze: 'Nu even in laten zitten.'
Ze gaat achter me op de bank zitten en kijkt mee met de serie. Na een tijdje hoor ik haar opstaan.
'Niet schrikken.' Zegt ze, waardoor ik juist schrik. Perrie begint te lachen en ploft neer op de bank.
'Oh my god, ik wist niet dat ik zo eng was.' Lacht ze, terwijl ze iets in mijn haar begint te doen.
'Als jouw stem uit het niets komt is hij heel erg eng!' Verdedig ik mezelf.
'Dat hoor ik wel vaker.' Even is het stil, maar daarna barsten we uit in lachen.
Ik beweeg mijn hoofd een beetje, wat ervoor zorgt dat Perrie zo hard als ze maar kan roept: 'Nee! Niet je hoofd bewegen!! Straks verpest je het!'
Snel houd ik mijn hoofd stil en ga ik rechtop zitten.
'Dankje.' Zegt Perrie.

Ik sta voor de spiegel. Mijn haar is zo... zo... zwart? Met mijn handen glijd ik door mijn zachte, ravenzwarte haren.
Perrie komt de badkamer in met de bril. Ze geeft hem aan mij. Ik zet hem op mijn hoofd en kijk naar mezelf in de spiegel. Totaal onherkenbaar.
'Dus dit is Hannah.' Zeg ik, niet wetend wat ik ervan moet vinden.
'Vind je haar mooi?' Vraagt Perrie, die een hand op mijn schouder legt.
'Best wel.' Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.
'Hannah... Hannah wat? Hannah moet een achternaam, niet?'
Ik draai me om naar Perrie.
'Daar had ik nog helemaal niet aan gedacht.' Zeg ik eerlijk.
'Oke dan. Wat dacht je van.... Hannah Hernandez? Dat verzin ik nu echt ter plekke.'
'Ja, dat vindt ik een goed idee.'
Ik geef Perrie een knuffel. Deze keer laat ik haar niet los en verontschuldig ik me ook niet, maar slaat Perrie ook haar armen om mij heen.
'Je bent een prachtig meisje, Hannah Hernandez. Vergeet Lucia alleen nooit.' Perrie laat me los en kijkt me vol trots aan.
'Ga nu dat witte jurkje aantrekken.'
Ik loop naar de slaapkamer en trek het witte jurkje aan. Daarna loop ik naar beneden, waar Perrie ook al heen is.
Ze gaat in de deuropening van de gang naar de woonkamer en draait een rondje, om Perrie haar look te laten zien.
Perrie klapt in haar handen en kijkt stralend naar wat ze gedaan heeft met mij. Ik ben een totaal ander meisje. Een knap meisje. Onherkenbaar.