Blue

Hoofdstuk 23

{Cole}

Wanneer ik op school aankom zie ik Lucia met Vanessa praten. Snel loop ik er naartoe.
'Hey babe.' Ik sla mijn hand om Vanessa heen, maar ze loopt snel weg.
Voor ik achter haar aan ga geef ik Lucia een dode blik, die ze met een dodelijke glimlach beantwoord.
Ik pak Vanessa bij haar arm. Ze draait zich om en rukt zich meteen los wanneer ze mij ziet.
'Rot op.' Snauwt ze.
'Het stelde niks voor, babe.'
'Het stelde niks voor?! Rot toch op met je leugens.' Ze loopt snel verder door de gang.
Het heeft geen nut om achter haar aan te gaan. Ze wil me waarschijnlijk toch niet terug.
Niet dat dat zo'n ramp is. Ze begon me al te irriteren. Vooral omdat ze zo deed met Lucia.
Ze is te zacht, en daar kan ik niet tegen.
Lucia was ook altijd zo aardig en lief. Vanessa deed me aan haar denken. Alleen had ze niet haar blonde haren met de paarse puntjes. Ik vond altijd dat het haar zo goed stond. Ook al was het een pruik, het stond haar geweldig.
'Mr Green!' Ik draai me om en zie een docent in de deuropening van het lokaal staan waar ik heen moet.
Snel loop ik de les in en ga op mijn plek zitten.
'Mr Green.' De leraar kijkt me boos aan.
Ik kijk niet begrijpend terug. Waarom is hij zo boos?
'Briefje halen, Green.' Snauwt hij vervolgens.
'Ik stond letterlijk net buiten het lokaal!' Roep ik. Achter me hoor ik een aantal jongens lachen.
Zuchtend sta ik op en loop het lokaal uit, om vervolgens terug te komen met een briefje. Ik leg hem op het bureau van de docent en ga weer op mijn plek zitten.
'Lekker bezig.' Zegt het meisje dat naast me zit.
Oke, wie is zij? Haar lange, blonde haren vallen langs haar gezicht. Op de puntjes heeft ze haar haar roze geverfd.
'Cool haar.'
'Thanks.' Ze glimlacht lief naar me en richt zich weer op de uitleg van de docent, aan wie ik nu officieel een hekel heb. Ik stond serieus NET buiten het lokaal!
Vroeger was hij niet zo. Maar ik ben geen Cole nu, ik ben Steven.
Soms zou ik willen dat ik gewoon nog Cole was. Dat ik nooit in het paleis was gaan wonen en dat mijn moeder nu niet was overleden.

{Lucia}

En vandaag is het een keer mijn beurt om tv te kijken. Omdat ik nieuwsgierig ben, zet ik het nieuws op.
"Prins Gale van Odana wilt dat als u informatie heeft over de verblijfplaats van de prinsessen Lucia en Neveah u dat onmiddellijk bij hem komt melden, zo niet, krijgt u de doodstraf."
Ik schrik van zijn bericht. De doodstraf?!
"Morgen zal prins Gale in de troonzaal vragen beantwoorden van journalisten. U word natuurlijk extra gecontroleerd, dus hij waarschuwt om niks te proberen. En verder..."
Verder hoor ik het eigenlijk niet meer. Morgen... morgen kan ik het paleis in zien te komen! Alles wat ik nodig heb is een pen en papier. Ik moet eruit zien alsof ik een tienermeisje ben dat voor de schoolkrant werkt.
Hebben we eigenlijk wel een schoolkrant?
Ach, wat maakt dat ook uit! Maar wat als hij het gaat checken?
Oke, Lucia, je bent nu een meisje dat later graag schrijfster wilt worden en wilt oefenen met interviews en dat je daarom hier bent!
Geniaal! Alleen, is het wel een goed idee om alleen te gaan? Ik bedoel, Cole is de enige die het weet. Naast Perrie natuurlijk.
Zal ik het aan haar vragen?
De voordeur gaat open en Cole komt binnen.
'Oh, ik wist niet dat je er al was.' Hij gooit zijn tas op de grond en gaat naast me op de bank zitten.
Meteen gaat er een ongemakkelijk gevoel door mijn lichaam.
'Ehm, Cole?'
'Ja?'
'Morgen gaat Gale vragen beantwoorden in het paleis. Ik zat eraan te denken om te gaan?'
Cole denkt even na en knikt dan.
'Om de troon terug te nemen?' Vraagt hij.
'Nou ja, ik weet het niet. Ik wilde eigenlijk meer informatie-' Cole kapt me al snel af.
'Je moet de troon snel terugnemen, Lucia. Wie weet wat er anders gebeurt? Er zijn weken voorbij gegaan!'
Hij heeft een punt. Maar waarom dit plotselinge interesse?
'Hoe gaan we dat doen? Er zullen enorm veel wachters om hem heen zijn.' Vraagt Cole.
'Ik weet al hoe.' Antwoordt ik. Cole kijkt me hoopvol aan.
'Hoe?'
'Verrassing.' Ik geef hem een knipoog en loop snel naar boven.
Verus Amor.

{Neveah}

'Mindy! Maxon!' Roep ik door de kamer. Even later hoor ik gestommel op de trap en komt een bezorgde Maxon binnen.
'Alles oke?' Vraagt hij meteen. Ik knik en wijs naar de tv.
'Daar gaan we heen.' Het is geen vraag. We gaan gewoon.
'Naar het paleis?! Is dat niet veel te gevaarlijk?' Maxon kijkt me niet begrijpend aan.
'Als mijn zus dit ziet zou ze gaan! Dan moeten wij er ook zijn.' Leg ik uit.
'Denk je echt dat ze er zal zijn? Wat als je word herkent?'
'Dat gebeurt niet, Maxon.' Verzeker ik hem. Hij knikt.
'Ik ga sowieso met je mee. Maar vertel dit maar niet aan Mindy. Ik wil niet dat er iets met haar gebeurt.' Ik knik.
'Zoals je wenst. Morgen, half 4. Be ready.'
Ik richt me weer op de tv.
Vervolgens gaat de voordeur open en komt Mindy binnen.
'Hey guys.' Zegt ze met een glimlach, waarna ze naast me op de bank neerploft.
'Hey Min, morgen gaan Neveah en ik naar het strand.' Zegt Maxon. Wauw, hij is echt een goede leugenaar. Ik zou het zo geloven als ik niet wist dat het een leugen was.
'Oh, hoe laat?'
'Half 4.' Antwoordt ik.
'Ik kan helaas niet mee. Ik heb oefeningen voor de school musical.' Zegt Mindy met een bedroefd gezicht.
'Jammer.' Zegt Maxon met goed gespeeld medeleven voor zijn tweelingzus.
Ik probeer mijn lach in te houden, wat gelukkig lukt.
'Eten jullie thuis?' Vraagt ze.
'Waarschijnlijk niet.' Antwoordt ik snel, omdat ik Maxon me vragend aan zie kijken. Snel begint hij te knikken.
'Oke. Dan zie ik jullie wel verschijnen.'