Blue

Hoofdstuk 16

{Cole}

Ik kom aan bij de kapperszaak van een van mijn oude vrienden binnen. Gelukkig is hij voor, dus komt hij meteen naar me toe en hoef ik niet ongemakkelijk te proberen niet herkent te worden door de mensen die er al zijn.
'Cole, wat fijn je weer eens te zien!' Zegt Michael met een glimlach.
'Hey, uhm, ik moet een verandering. Ik moet onherkenbaar zijn.' Ik ga zitten op een van de kappersstoelen. Michael gaat achter me staan en gaat met zijn handen door mijn zwarte haar.
'Onherkenbaar? Komt voor elkaar.'
Voor een lange tijd, die wel uren lijkt te duren, doet Michael allemaal dingen met mijn haar.
'Helemaal klaar.' Zegt hij vervolgens.
Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Mijn haar is nu bruin in plaats van zwart en heeft een heel andere stijl. Ik herken mezelf bijna niet.
'Geweldig, Mike. Heel erg bedankt. Kan iets terugdoen?' Ik sta op van de stoel en glimlach naar mijn nieuwe look.
'Voor deze keer is het gratis.' Antwoordt Michael.

Ik open de voordeur van mijn huis. Wanneer ik naar binnen loop zie ik een zwartharig meisje met een bril op de bank zitten met een boek.
Ze kijkt op.
'Holy. Je haar.' Ze staat op en gaat met haar handen door mijn haar.
'Ik had je bijna niet herkend, Lou.' Lach ik, terwijl ik haar omhels.
'Maar, als we niet willen opvallen, moeten we dan niet naar school?' Vraagt Lucia uit het niets.
'Ja, daar ga je wel vragen over krijgen ja.' Bedenk ik me.
'Ik regel wel wat. Maak je geen zorgen.' Zeg ik snel om haar gerust te stellen. Nu moet ik dat dus gaan uitzoeken, geen idee hoe.
Lucia knikt en gaat weer op de bank zitten. Perrie komt de trap af gehold met natte haren.
'Holy shit. Cole! Je haar!' Schreeuwt ze.
Ze rent naar me toe en gaat net als Lucia met haar handen door mijn bruine haren.
'Waarom zijn jouw haren nat?' Vraag ik.
'Ik heb even gedoucht.' Zegt ze met een glimlach, waarna ze snel langs me heen naar de woonkamer loopt en naast Lucia op de bank gaat zitten.
Ik besluit maar meteen aan de slag te gaan met dat schoolgezeik.
'Ik ben even weg.' Roep ik naar de meiden.
'Oke!' Roepen ze in koor, waarna ik de deur uit hol en naar mijn oude school toe loop.
Daar aangekomen loop ik regelrecht naar het kantoor van de directeur. Hij laat me binnen, gelukkig herkent hij me niet.
'Hoi, ik ben Steven... Green. Ik ben hier net komen wonen in Cleor met mijn, eh... zus.'
'Aangenaam kennis te maken. Directeur Wells.'
Ik glimlach naar de man en ga zitten op de stoel tegenover zijn bureau.
'Mijn zus en ik zouden hier graag op school willen komen.'
'En waarom zijn je ouders niet hier?' De man kijkt me verward aan, alsof ik gek ben dat ik hier in mijn eentje zit.
'Die zijn een tijdje geleden overleden.' Antwoordt ik.
'Dat spijt me. Wie is jullie voogd?'
'Ik ben al achttien, dus we zijn met z'n tweeën.'
'Oke dan. Ehm, hier zijn twee formulieren. Als je ze even wilt invullen, dan kunnen we aan de slag.'
Directeur Wells schuift twee papieren voor mijn neus. Ik lees ze door en vul wat dingen in met de pen die op het bureau ligt.
Uiteindelijk kom ik bij het geld-gedeelte. 200 euro per leerling. Oke, dat moet lukken. Toch? Misschien? Ik zit diep in de shit, maar Lucia vertrouwt op me.
Na ik alles heb ingevuld geef ik de papieren terug.
'Steven en Hannah Green?' Herhaalt Wells.
Ik knik en glimlach.
'Oke. Dan zal ik je morgen bellen om nog wat te regelen, en dan kunnen jullie snel op school beginnen.'
'Heel erg bedankt.' Ik sta op en geef Wells een hand, waarna ik de school verlaat en terug naar huis loop.

{Lucia}

Perrie is vertrokken en Cole is nog steeds weg, dus besluit ik de buurt te gaan bekijken. Ik moet hier tenminste gaan wonen, tot ik mijn land terug heb natuurlijk. Ik ben natuurlijk wel al vaker in Cleor geweest, maar nooit zo lang.
Na een tijdje lopen kom ik uit bij het strand.
Ik trek mijn schoenen uit en loop op blote voeten door het water. Ik ben nog nooit op het strand geweest. We wilden altijd wel, maar mijn ouders hadden nooit tijd. Nouja, mijn vader dan.
Ik wil zo graag zwemmen. Ik kijk om me heen. Het is zeker niet rustig, maar ook niet super druk. Ik besluit gewoon rustig verder te lopen door het ondiepe water.
Ik staar de zee in. Alles wat ik er ooit van heb gezien zijn foto's.
Doordat ik zo in trans ben laat ik langzaam de greep op mijn schoenen vervallen en vallen uiteindelijk mijn schoenen in het water.
Ik schrik van de splash en kijk naar mijn schoenen die helemaal nat zijn geworden.
Snel pak ik ze op en houdt ze op ooghoogte.
'Verdorie.'
Ik zucht diep en loop het water uit. Het zand plakt aan mijn natte voeten.
'Hey.' Een jongen met blond haar haalt me in en gaat naast me lopen.
'Hoi.' Zeg ik een beetje geïrriteerd.
'Alles goed? Je ziet er niet zo blij uit.' Zegt hij. Hij lijkt oprecht geïnteresseerd in mij. Maar hij kent me helemaal niet, dus wat kan het hem schelen.
'Helemaal perfect.' Zeg ik met sarcasme.
'Heb je je schoenen in het water laten vallen?' Vraagt hij kijkend naar het paar schoenen dat ik in mijn handen houd.
'Ik... Ja...' Ik zucht en kijk hem met een klein lachje aan.
'Momentje, ik haal wel slippers voor je.' De jongen rent weg en komt even later terug met een paar witte slippers.
'Doe je voeten in het water, dan gaat het zand eraf. Daarna meteen de slippers aandoen.' Ik knik en pak de slippers van hem aan.
Ik stap in het water en trek de slippers aan.
'Heel erg bedankt.' Zeg ik met een glimlach.
'Geen dank. Je hebt me zojuist geholpen mijn lieve tweelingzusje te irriteren.'
'Dus dit zijn haar slippers?'
'Zij steelt die van mij zo wel.' Ik kijk naar zijn voeten en zie dat hij op blote voeten loopt.
'Het is echt geen probleem.' Zegt hij wanneer hij mijn bezorgde blik ziet. Ik wil niet dat er iemand boos op me wordt.
'Ik ben Maxon.' Stelt de jongen zich voor.
'Hannah.'