Blue

Hoofdstuk 17

{Lucia}

'Heb je serieus blauw haar gehad?' Lacht Maxon terwijl een hap neemt van zijn aardbeienijs.
'Jap. Ik weet ook niet zo goed waarom. Toen moest ik opeens een bril en ging ik maar terug naar zwart.' Verzin ik. Ik zeg gewoon een stom verhaaltje.
'Woon je in de buurt?' Vraagt hij vervolgens.
'Ja. Een paar straten verder.'
Maxon knikt en neemt nog een hap van zijn ijs.
'Ik ook. Ga je ook naar school?'
'Ja. Als het goed is wel.' Ik neem ook een hap van mijn smurfenijs.
'Ken je al veel mensen hier?' Vraagt Maxon.
'Alleen Perrie Thompson.' Antwoordt ik.
'Perrie... Perrie, Perrie Thompson. Nope, ken ik niet. Denk ik. Heeft ze roze haar?'
'Nee, ze heeft blond haar.'
'Dan ken ik haar niet. Sorry. Maar je komt wel uit Illina, toch?'
'Born and raised.' Zeg ik met een glimlach.
'Wat vindt je van al dat gezeik in het koningshuis? Ik snap er echt helemaal niks meer van.' Hij kijkt me een beetje verveeld aan.
'Hoe bedoel je?' Vraag ik, niet begrijpend wat hij nou bedoelt met "gezeik".
'Dat koning Jonathan en koningin Clarissa zijn vermoord en dat er wordt gezegd dat prinses Lucia en Neveah dat gedaan hebben. Ook hebben ze een moordpoging gedaan op prinses Jesminda, die nu zwaargewond in de ziekenboeg ligt. En dat die prins uit Odana het hier nu overneemt ofzo?'
Ik kijk hem geschrokken aan.
'Ge-geloof je dat?' Vraag ik. 'Dat verhaal?'
'Nee. Ik denk dat meneertje prins graag de macht wil, en dat iemand van Odana de koning en koningin heeft vermoord en dat Lucia en Neveah zijn ontsnapt ofzo? Misschien zijn ze het land uit?'
'Eh... Ja.'
'Als Odana overneemt dan komt er een wereldoorlog, dat is zeker. Prinses Lucia zou er iets aan moeten doen. Morgen wordt bekendgemaakt wie de volgende koning of koningin wordt en wanneer dat gaat gebeuren. Ik hoop dat Lucia een plan heeft, anders zijn we allemaal screwed.'
'Ja. Ik, eh... denk dat ik moet gaan.' Ik neem de laatste hap van mijn ijsje en gooit het bakje weg.
'Oh, oke. Zie ik je een andere keer weer?' Vraagt Maxon die ook opstaat.
'Ik moet je toch de slippers teruggeven, dus ja.' Glimlach ik.
'Je mag ze houden.'
'Oh, oke. Ehm, ik moet maar eens gaan.'
Maxon glimlacht naar me, waarna ik me omdraai en richting huis loop. Hij is echt aardig. Volgens mij heb ik zojuist een vriend gemaakt.
Hij heeft wel gelijk. Ik moet iets doen. Binnenkort zal Gale als koning gekroont kunnen worden. Ik moet een iets bedenken. Maar wat kan ik in hemelsnaam doen dan?

Ik sla de voordeur dicht en zucht diep, nog steeds nadenkend aan wat ik kan doen, maar ik kan niks verzinnen. De meeste dingen klinken absurd, en ik heb helaas geen magische krachten.
'Hey Lou.' Zegt Cole, wanneer ik de woonkamer in kom lopen.
'Hey.' Ik plof neer op de bank en doe de slippers die Maxon me heeft gegeven uit.
'Hoe kom je aan die slippers?' Vraagt Cole.
'Ik was naar het strand gegaan en heb mijn schoenen in het water laten vallen. Iemand gaf me de slippers. Ik mocht ze houden.'
Cole knikt en richt zich weer op de tv die aanstaat.
'We mogen volgende maand naar school.'
'Echt?! Geweldig!' Ik ga meteen rechtop zitten en kijk Cole blij aan.
'Ik heb wel moeten zeggen dat we broer en zus zijn.' Mijn gezicht betrekt.
'Oh.'
'Het spijt me. Ik had geen idee hoe ik het anders moest uitleggen aan Wells.'
'Wells?'
'De directeur.'
'Oh. Nou ja. Het is niet erg.'
'En onze achternaam is Green, dat je het weet.'
'Hoe kwam je bij Green?'
'Ik zei maar wat.' Lacht Cole.
'Oke dan. Jammer, maar oke dan.'
'Het komt goed.'
'Ik hoop het.'

{Cole}
Vandaag is onze eerste schooldag. Ik heb helemaal geen zin om nog een jaar naar school te gaan. Ik ben al 18, maar het moet toch nog. Mijn laatste jaar.
Zodra we bij school zijn aangekomen laat ik Lucia's hand los, waar ze eerst even van schrikt, maar daarna herpakt ze zich weer.
'Jij zit in 5A, ik in 6C.' Leg ik haar uit.
'Oke. Dan zie ik je thuis weer.' Lucia glimlacht even naar me en loopt dan zelfverzekerd naar binnen. Ik kijk haar na en loop vervolgens ook naar binnen. Ik herken alles meteen.
Lucia staat voor me om zich heen te kijken.
'Vindt je het mooi?' Vraag ik.
'Alles wat ik ken van scholen komt van tv. Het ziet er best anders uit.'
'Ja. De kluisjes zijn enorm klein, je zit met z'n tweeën aan een tafel in de lessen, enzovoort.'
Voor dat Lucia kan weglopen en als een blij prinsesje rond kan gaan huppelen neem ik haar mee naar het kantoor van de directeur, die ons onze kluispassen gaat geven. In onze kluis zouden alle boeken liggen die we nodig hebben.
Ik klop op de deur van directeur Wells' kantoor en open de deur.
'Steven, Hannah. Fijn dat jullie er zijn.' Hij geeft Lucia, eigenlijk Hannah, een hand en glimlacht naar haar. Vervolgens geeft hij ons onze kluispassen en laat ons onze kluisjes zien.
Ze zijn best ver van elkaar weg, wat opzich best jammer is.
Ik pak de boeken voor de eerste paar uren en stop ze in mijn tas, waarna ik meteen naar Lucia ga en haar help met haar rooster, waar ze nou moet zijn en wat ze allemaal bij zich moet hebben.
Uiteindelijk zet ik haar af bij het lokaal waar ze moet zijn en ren ik ook snel naar mijn klas. Ik zit helaas niet bij Perrie in de klas, die in 6B zit.
Ik ga zitten op een overgebleven stoel naasta een meisje met lange, blonde haren.
Ze glimlacht naar me en richt zich op de leraar, die mij begint voor te stellen.
'We hebben vandaag een nieuwe leerling in de klas, Steven Green.'
Iedereen draait zich naar mij om, en ik glimlach een beetje awkward, waarna iedereen zich weer omdraait en weer op de leraar richt.
'Je komt me bekend voor. Ken ik je ergens van?' Vraagt de leraar opeens. Natuurlijk herkent hij me. Meneer Cotter heeft me altijd al gemogen om mijn goede cijfers en hij gaf me altijd complimentjes.
'Nee, ik woon hier pas net.' Antwoordt ik terwijl ik rustig probeer te blijven.
'Familie in de buurt?' Ik schudt mijn hoofd van nee.
'Oh, jammer. Nouja, ik hoop dat je ons een beetje kan bijhouden, aangezien je in het midden van het jaar erbij bent gekomen.'
'Moet goed komen.' Antwoordt ik. Cotter lacht naar me en begint aan zijn les.
'Wil je mijn aantekeningen?' Vraagt het blonde meisje naast me.
'Ja, graag.'
Ze schuift haar schrift naar me toe. Op het papier zijn tien pagina's volgeschreven met kleine woordjes en zinnetjes. En dat voor een halfjaar. Wauw. Ik probeer mijn lach in te houden en volg ondertussen de les ook nog.
Om de tekst over de lesstof die op het papier staat staan allemaal hartjes, namen en kleine berichtjes.
Ik doe alsof ik wat van haar overschrijf en geef het schrift aan haar terug.
'Graag gedaan.' Zegt ze, kauwend op een kauwgompje.
'Taylor, mond dicht en kauwgom uit.' Zegt Cotter, zonder om te kijken.
Taylor staat op en uit haar stoel en loopt overdreven kauwend op haar kauwgom naar de prullenbak, waar ze haar kauwgom uitspuugt en weer naast mij gaat zitten.