Blue

Hoofdstuk 3

{Cole}
Vandaag is het zover. Ik ga bij de koning, koningin en de drie prinsessen, Lucia, Neveah en Jesminda in het paleis van Illina wonen.
Ik heb gehoord dat het een heel groot paleis is. Eigenlijk ben ik best benieuwd.
Koningin Clarissa zei dat ze alle ziekenhuiskosten van mijn moeder zou betalen. Daar tegenover staat dat ik me als een echte heer gedraag terwijl ik op het paleis woon en de koning zal helpen met belangrijke beslissingen als hij om mijn mening vraagt.
Ik mag overal in het paleis komen, wat best wel een opluchting is.
Als ik nergens zou mogen komen zou ik het paleis uit mijn hoofd moeten kennen om te weten waar ik wel en niet heen mag.
Ik hoop heel erg dat prinses Lucia me mag, aangezien ze dezelfde leeftijd is als ik en ik niet alleen wil zijn.
Ik mag altijd naar buiten als ik dat wil, maar omdat ik soortvan de konings adviseur zal zijn en in het paleis woon moet er altijd een wacht met me mee.
Ik mocht namen doorgeven van mensen die altijd in het paleis voor mij op bezoek mogen komen: Perrie en Leyla Thompson.
Beide zullen ze uitgenodigd worden voor belangrijke feesten en het maandelijkse koninklijk bal, dat, zoals de naam al zegt, elke maand plaatsvind. Op de zestiende dag, om eerlijk te zijn.
Het bal is bedoeld om te dansen en voor de prinsessen om een jongen te ontmoeten. Vaak proberen mensen een deal te sluiten met koning Jonathan, maar hij laat ze altijd terugkomen of stuurt ze weg. Dat ik heb ik vernomen van koningin Clarissa dan.
Ik moet de koninklijke familie aanspreken met "u". Maar zodra zij dat niet meer willen, hoeft dat ook niet.
Ik krijg mijn eigen dienstmannen.
Geen dienstmeisjes, maar mannen.
Het maakt mij eerlijk gezegd niet zo heel veel uit. Ik red me wel zonder. Hoop ik.
'Sir Cole, u mag instappen.'
Ik glimlach naar de man die de deur van de limousine voor me open doet en bedank hem terwijl ik op een stoel ga zitten.
Mijn koffer met belangrijke spullen zet ik naast me neer.
Ik hoefde geen kleren mee te nemen. Daar zouden ze allemaal kleren in mijn maat voor me maken. Daarom moest ik dus ook mijn maat doorgeven.
De auto start en we rijden naar het paleis. Na een kwartiertje zijn we al bij een grote poort. Daarna is het nog 5 minuutjes langzaam door een bloementuin rijden voordat we voor het paleis van de koninklijke familie staan.
De man opent mijn deur. Ik pak mijn koffer, die nog steeds naast me ligt, en stap uit.
De man rukt de koffer uit mijn handen.
'Deze breng ik naar uw kamer.' Zegt hij, terwijl hij het paleis binnen loopt.
Ik bewonder de buitenkant van het paleis en loop vervolgens naar binnen. In de hal staan koning Jonathan en koningin Clarissa.
Ze glimlachen naar me.
Ik maak een buiging naar hen.
'Cole, wat fijn dat je er bent.' Zegt koningin Clarissa.
Koning Jonathan geeft me een hand en bekijkt me goed.
'Fabian zal je je kamer laten zien en je rondleiden door het paleis. Zoals je waarschijnlijk al weet mag je gaan en staan waar je wilt. Dit is nu ook jouw thuis. Je zal ook zijn bij de bijeenkomsten op tv en af en toe ook bij belangrijke zakenmeetings.'
'Geef die jongen wat ademruimte, Nate.' Zegt koningin Clarissa, die haar man zachtjes op zijn borst slaat.
Ze glimlachet naar me en zegt: 'Fabian, laat jij Cole even zijn kamer zien?'
Ik kijk achterom waar nu een andere man staat die me hierheen reed. Hij knikt naar de koningin en zegt: 'Natuurlijk, majesteit. Loopt u maar mee, sir Cole.'
Ik glimlach naar de man en loop achter hem aan. Na 2 minuten komen we bij een grote trap, waarna we naar de derde verdieping gaan.
Door de gang hoor je zachtjes geneurie. Om de hoek verschijnt een van de prinsessen. Ik neem aan Lucia, aangezien ze eruit ziet alsof ze zeventien is.
Ze schrikt op, duidelijk had ze niet verwacht dat er iemand in de gang zou zijn.
Recht in mijn ogen kijkt ze me aan.
'Alles oke, miss Lucia?' Vraagt Fabian aan de prinses met de lange, blonde haren met lila highlights.
Haar gezicht komt me zo bekend voor, en dat is niet omdat ze de prinses is. Nee, ik heb haar zeker weten eerder ontmoet.
'Ja, natuurlijk.' Antwoordt ze.
Mijn gedachten gaan terug naar de laatste keer dat ik Hannah zag. Gisteren.
Ik heb nog 2 keer met haar afgesproken na de eerste keer dat ik haar ontmoette.
Doordat ik haar had gezegd in welke straat ik woonde had ze aangebeld.
Lucia doet me aan haar denken.
'Hoi. Ik ben Lucia.' Zegt de prinses, terwijl ze een reference naar mij maakt.
'Cole.' Stel ik mezelf voor. Ik maak een buiging voor haar.
'Ik ben sir Cole aan het rondleiden.' Legt Fabian uit aan Lucia.
'Oh! Mag ik dat doen?! Alsjeblieft!!!' Smeekt Lucia, terwijl ze Fabian aankijkt met een pruillip en puppyogen.
'Ugh, best dan. Je weet dat ik puppyogen niet kan weigeren. Nou, laat hem zijn kamer zien. En niet te laat zijn bij het eten, Luc.'
'Natuurlijk niet. Daar let ik wel op.' Zegt de prinses plagend. Zij en Fabian kunnen het duidelijk goed vinden.
Fabian loopt langs ons heen terug naar de trap.
'Kom, ik laat je je kamer zien.' Zegt Lucia, die vooruit loopt.
Ik loop achter haar aan. Na een tijdje komen we bij twee deuren.
'Links is jouw kamer, rechts is die van mij.' Legt Lucia uit.
Ze opent de deur naar mijn kamer.
Tegen de muur staat een groot bed.
Lucia laat mij eerst binnen.
'Dit is je inloopkast. Straks komen je dienstmei- mannen. Je hebt er drie, Austin, Bellamy en Leon. Hele aardige gasten, ongeveer 20-30 jaar.'
Lucia opent de deuren van mijn kast.
'En hier zijn al je kleren en schoenen. Het zijn niet super-prinsachtige kleren, maar wel een beetje. Oh, en trouwens,' Lucia loopt richting het bed en gaat erover heen hangen.
Ze klopt op de muur.
'Als je klopt, dan hoor ik het. Dus als je met iemand fatsoenlijk wil praten, dan moet je maar even kloppen en dan kom ik op jouw deur kloppen. Zelfde geldt andersom.'
Ik kijk Lucia vol verbazing aan. Ze vertrouwt me volledig?
'Sorry, ga ik te snel? Ik heb nooit echt vrienden gehad. Het spijt me heel erg. Als je even rust wil.
Ik ga wel gewoon. Klop maar op de muur als je een rondleiding wilt.
Of gewoon op de deur, als je dat liever wilt.' Lucia snelt de kamer uit.
Ik kijk de kamer nog even rond en zie dat mijn koffer in de hoek staat.
Vervolgens klim ik op het bed en klop op de muur boven het bed.
Ik hoor een paar hakjes huppelen over de vloer en vervolgens gaat de deur van mijn kamer open.
'Rondleiding?' Vraagt Lucia vol enthousiasme, die haar hoofd om de hoek van de deur steekt.