Blue

Hoofdstuk 14

{Cole}

Wanneer ik hevig heen en weer wordt geschudt open ik mijn ogen om een wacht boven me te zien hangen.
'Opstaan.' Zegt hij.
Ik sta op en wordt meteen door twee wachten vastgepakt.
'Koning Gale wenst u te zien.'
'Koning?' Sinds wanneer is hij koning? Koning van wat? Odana? Illina?!
We lopen de cel uit. Lilly ligt nog te slapen.
Zodra we richting de uitgang van de kerkers komen trap ik een van de wachten op zijn voet. De andere knal ik met mijn elleboog in zijn gezicht. De man die ik op zijn voet heb getrapt haalt naar me uit. Ik ontwijk hem en sla hem in zijn gezicht, waarna ik snel wegren door de gangen van het paleis.
Ik tref een aantal wachten die door de gang lopen met Lucia in hun armen. Ik kan net op tijd stoppen met rennen voor ik tegen hen aanbots. Ik geef een van de wachten die van schrik Lucia wat losser hebben gelaten een knal. Lucia trekt zich los uit de armen van de andere wacht en trapt met de punt van haar hak in zijn voet. De man pakt vol pijn zijn voet vast.
Ik pak Lucia's hand en samen rennen we het paleis uit. Lucia struikelt over haar hakken, die ze in het proces opzettelijk uitschopt. Op haar blote voeten rennen we verder door de paleistuin tot we de poort bereiken. Er staan wachten. We kunnen nog net weglopen voor ze ons zien.
Een stukje verder van we poort weg klimmen we over het hek, wat van binnen makkelijker gedaan is dan van buiten af.
Na zeker tien minuten rennen zijn we uitgeput en stoppen we even om op adem te komen.
'Gaat het?' Vraag ik aan Lucia.
'Ja. Ik ben oke.' Ze slaat haar armen om me heen en legt haar hoofd op mijn borst.
'Wat moeten we nou doen?' Vraagt ze wanhopig.
'Ik weet wel iets. We kunnen in mijn huis gaan wonen.'
'Jouw huis?' Vraagt ze nieuwsgierig.
'Waar ik hiervoor woonde. Ik weet wie een sleutel heeft.'

Ik bel aan bij Perrie thuis. De deur gaat open.
Perrie staat in de deuropening.
'Cole! Oh my god! Wat leuk dat je er bent. Kom binnen, wat is er allemaal aan de hand?' Vraagt ze enthousiast.
'Per, ik heb de sleutel nodig.' Zeg ik zonder binnen te komen.
'Wat? Waarom?'
'Ik leg het nog wel een keer uit.'
Perrie loopt de gang in, opent een kast en haalt daar de sleutel uit. Ze geeft de sleutel aan mij.
'Ik kom morgen wel langs.'
Ik knik en glimlach naar haar.
'Bedankt.'
Perrie sluit de deur met een zwakke glimlach.
Samen met Lucia loop ik naar mijn huis. Ik laat haar eerst binnen. Ze kijkt mijn huis rond.
'Het is geen paleis, ik weet het.' Zeg ik.
'Nee, dat maakt niet uit.' Ze gaat, met nog steeds haar lange, rode jurk aan, op de bank zitten.
'Ik pak wel wat kleren voor je. Je kan niet in zo'n jurk rondlopen.'
Ik hol de trap op en pak een setje kleren dat Perrie bij mij heeft liggen voor de zekerheid.
Altijd als we gingen stappen was er kans op regen, dus had ze een setje kleren neergelegd zodat ze niet in zeiknat naar huis hoefde als het weer droog was.
Met de kleren loop ik weer naar beneden.
'Je kan je omkleden in de badkamer. Boven de gang door, laatste deur rechts.'
Lucia knikt en pakt de kleren van me aan, waarna ze mijn instructies volgt naar de badkamer.
Ik plof neer op de bank en zak onderuit. Even sluit ik mijn ogen.
Ik hoor voetstappen op de trap. Lucia komt in Perrie's kleren de woonkamer in. Ze ziet er best goed uit.
Haar blonde pruik trekt ze van haar hoofd en gooit hem op een stoel.
'Welkom terug, Hannah.' Zegt ze.
'Maar ze zullen jou ook herkennen, Cole.' Lucia gaat naast me op de bank zitten.
'Ja, dat is een goede vraag.'
'Laat je haar groeien en verf het rood!'
'Ja, dat gaan we dus even niet doen.' Lucia lacht en legt haar hoofd tegen mijn schouder.
'Je weet dat alles goed komt, toch?' Vraag ik aan haar.
'Ik denk van wel.' Lucia kijkt me aan. Ik kijk terug en geef haar een kus op haar lippen.
Ze glimlacht naar me en legt haar hoofd weer op mijn schouder.
Ik zet de tv aan.
'Wat wil je kijken?' Vraag ik terwijl ik met de afstandsbediening in mijn hand door de kanalen zap.
'Zet jij maar wat op.' Antwoordt Lucia. Ze kijkt verveeld voor zich uit.
Ik zap door de kanalen en kom na een tijdje een leuke serie tegen. Ik leg de afstandsbediening naast me op de bank neer en kijk met Lucia in mijn armen naar het programma.

{Lucia}

'Wil je apart slapen of samen?' Vraagt Cole, die bij de deur van zijn kamer staat.
Ik twijfel niet en zeg meteen: 'Samen.'
Cole knikt en loopt de kamer van zijn moeder in, waarna hij met een pyjama voor mij weer naar buiten komt. Ik neem de pyjama aan, waarna ik me omkleed in de badkamer en ga in Cole's bed liggen. Cole gaat naar de badkamer en komt in zijn onderbroek weer de kamer binnen. Hij komt naast me in bed liggen en slaat zijn arm om me heen. Ik ga tegen hem aan liggen en sluit mijn ogen.
'Welteruste Prinses.' Zegt Cole.
'Ik ben geen prinses.' Antwoordt ik.
'Je blijft altijd mijn prinses.' Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd waarna ik langzaam in slaap val.

Ik open mijn ogen. De felle zon schijnt door het raam, recht op mijn gezicht.
Ik houd mijn hand voor het raam en sta op uit bed. Cole ligt er al niet meer. Hij zal wel naar beneden zijn.
In de badkamer neem ik een korte douche, waarna ik de trap af loop in mijn pyjama. Ik ben nog nooit in mijn pyjama de trap af gelopen. Dat mocht nooit in het paleis. Dat waa niet netjes.
Cole zit aan de eettafel en is gefocust op zijn telefoon.
'Hey.' Zeg ik zachtjes.
Cole kijkt op en glimlacht naar me.
'Hey Lou. Het brood ligt in het tweede kastje van links.'
'O-oke.' Wanneer ik langs hem naar de keuken loopt pakt hij snel mijn hand en geeft er een kusje op.
Ik open het juiste kastje en pak het witte brood eruit. Er zijn nog maar twee sneetjes van afgebroken. Is Cole naar de winkel geweest. En van welk geld dan?
Shit, ik weet ook helemaal niet wat ik nu moet doen. Cole gaat me vast stom vinden. Op het paleis krijgen we altijd een groot en uitgebreid ontbijt. Nooit zit er echt brood bij.
Ik open de koelkast, wetend dat daar boter in moet liggen. Na even zoeken vind ik de boter, die ik met een mes op het brood smeer.
Verder vind ik ook kaas en worst. Ik besluit te gaan voor kaas en leg een plekje op mijn brood.
Vervolgens ga ik met een trots gezicht tegenover Cole aan tafel zitten.
'Waarom straal jij zo?' Vraagt hij glimlachend.
'Ik heb net een prachtig broodje gemaakt.' Ik neem een grote hap van mijn brood en kijk Cole met een brede glimlach aan.
Cole lacht, staat op, geeft me een kus op mijn wang en loopt naar boven. Met een catalogus komt hij terug. Hij gooit het naast me neer op tafel.
'Wat is dit?' Vraag ik.
'Wij gaan shoppen.' Zegt hij.
'Waarom?'
'Omdat Perrie ook kleren nodig heeft. Wil je dat Perrie meegaat, want ik heb er geen verstand van. Ze zei dat ze het met plezier deed.'
'Maar ik mag geen aandacht op mezelf brengen, toch?'
'Nee, en ik ook niet. Ik heb een vriend opgebeld die me een vermomming gaat geven.'
'Je blijft wel zo knap als je nu bent, hè?'
'Ben bang van niet.'
Ik lach en eet de laatste hap van mijn broodje op.
'Ik vindt het prima om met Perrie te gaan.' Beantwoordt ik Cole's eerste vraag.
'Hannah en Steve, hè! Niet vergeten!' Zegt Cole nog voor hij de woonkamer in loopt en zichzelf op de bank neergooit.
'Nooit.'