Το Κορίτσι του Motocross ♡

Χωρισμός....

"Μελίνα πρέπει να είσαι ψυχρεμη" είπε η μαμά μου μα ακόμα δεν μου έχει πει τι ακριβώς θέλει.

"Μελίνα εγώ και η μαμά σου...περνουμε διαζύγιο"λεει ο μπαμπάς μου και εγώ εγώ μινει ακίνητη με μερικά δάκρυα να κάνουν την εμφάνισή τους από τα μάτια μου.

"Μελίνα... είσαι καλά ;"με ρωτά ο Σταύρος.

Εγώ ακόμα δεν έχω κουνηθεί από την θέση μου.

"Μελίνα μπορείς να καθησεις να μιλήσουμε; "λέει η μαμά μου ενώ το κεφάλι μου βομβαρδιζεται από αναπάντητα ερωτήματα.
Ξαφνικά τρέχω προς την εξωπορτα και μόλις την ανοίγω βλέπω τον Άρη ετιμο να πατήσει το κουδούνι ενώ εγώ συνεχίζω να τρέχω προς τα έξω βάζω το κράνος και τα κλειδιά στην μηχανή και ξεκινάω για την παραλία που συχναζω με τα παιδια.

"Μελίνα!!! "Ακούγετε από το Σταύρο αλλά εγώ έχω χαθεί από μπροστά τους.

35 λεπτά μετά....

Μόλις έφτασα και δεν έχουν σταματήσει τα δάκρυα από τα μάτια μου.Για εμένα είναι τόσο δύσκολο απλά δεν ξέρω πάντα πίστευα ότι δεν θα χωριζαν τι τους έφερε σε αυτό το σημείο; εγώ φταίω; τόσα ερωτήματα κι όμως δεν μπορώ να τα ελεξω.

"Γιατί; "λέω χαμηλόφωνα σχεδόν ψιθυριστα και πίνω λίγο από την μπύρα που πείρα καθώς ερχόμουν.

Ξαφνικά ακούγεται μια μηχανή και ξέρω πια είναι...η μάλλον πιάνου είναι...
καλα καταλάβατε του Άρη...άραγε ξέρει τι έγινε και έκλεγα ;

"Γειά "μου λέει κάι κάθεται δίπλα μου.

"Γειά "του απαντώ σχεδόν ψυθιριστα όμως δεν κλαίω απλά δακρυζω.

"Πώς είσαι; "με ρωτά.

"Δεν ξέρω "του απαντώ και η φωνή βραχνιαζει λίγο στο τέλος.

"Έλα εδώ "λέει και ανοίγει τα χέρια του για αγκαλιά.

"Πώς έγιναν όλα έτσι από την μία στηγμη στην άλλη; "λέω και έχω κλιστα τα μάτια μου καθώς ακόμα τρέχουν καυτά δάκρυα και νιώθω ότι λιώνουν το δέρμα μου.

"Δεν ξέρω όμως δεν πρέπει να λυπάσαι υπάρχουν και χειρότερα"μου λέει και διακρίνω μια θλίψη στο βλέμμα του.

"Το ξέρω απλά...απλα είναι δύσκολο "λέω και αφήνω μια ανάσα που ούτε εγώ ήξερα πως κρατούσα.

"Σου είπα ότι εγώ θα είμαι εδώ ότι κι αν χρειαστείς πάντα και για πάντα "μου λέει κάι με κοιτά στα πράσινα μου μάτια.

"Σ'αγαπω "λέω και μπαίνω πιο βαθιά στην αγκαλιά του.

"Κι εγώ μικρή μου "λέει και με φίλα στο κούτελο.

"Την μπύρα τη την θες; "ρωτάω και κοίτα το αριστερό μου χέρι.

"Εμμμμ ε-επινα λίγο..." είπα και και με κοίταξε νευριασμενος ελάχιστα.

"Το να πίνεις δεν βοηθά"λεει και με κοιτά συμπονετηκα και περνάει το μπουκάλι και το σπάει σε χιλια κοματια.

"Πρέπει να πηγενουμε "λέει και χαϊδεύει τα μαλλιά μου.

"Λίγο ακόμα...σε παρακαλώ "λέω και γνέφει.

Μετά από 1:30 ώρα....

"Μελίνα νομίζω ότι τώρα θα ανισιχουν όλοι τους "μου λέει και με κοιτά ενώ εγώ κάθομαι ακόμα στα πόδια του.

"Σωστά πάμε "λέω και πηγενουμε προς της μηχανές.

"Θέλεις έναν αγώνα μέχρι το σπίτι σου; "μου λέει και με κοιτά πονηρά

"Μέσα "του λέω και τον κοιτάω με το ίδιο βλέμμα.

Μετά τον αγώνα....

"Πραγματικά είσαι πολύ καλή αλλά όχι σαν εμένα "λέει και γελάμε.

"Ξέρω ότι είμαι καλή και κάποια στιγμή θα σου το αποδείξω "λέω και με κοιτά με προσοχή.

"Θα περιμένω με ανηπομονισια "λέει και εγώ του γελάω στραβά και γλυκά μαζί.

"Πρέπει να πάω να ξεκουραστώ "συμπληρώνω .

"Καταλαβαίνω τα λέμε αύριο "μου λέει κάι με φιλα στο στόμα γλυκά.

Μετά από 30 λεπτά...

Οι γονείς μου έκαναν μία -δύο προσπάθειες να μου μιλισουν αλλά εγώ δεν τους άφησα . Ακόμα σκευτομαι όμως το γιατί και με τέτοιες σκέψεις και την κούραση μου με περνει ο ύπνος.

-------------------------------------------------------------

Γειά σας! Νέο κεφάλαιο ♡ξέρω ήταν λίγο στεναχορο αλλά αυτό είχα μετά ίσως όλα φτιάξουν.

ΑΣΤΕΡΆΚΙ και ΣΧΌΛΙΟ με της γνωμες σας ♡☆♡