Το Κορίτσι του Motocross ♡

Έλενα....

Αυτή την στιγμή είμαι στο καταφύγιο και μόλις με πήρε ο Άρης και με ενημερωσε ότι οι αγώνες ακυροθηκαν για άλλες δύο ημέρες λόγω καιρού.Αν και αυτό εγώ το θεωρώ καλό γιατί θα έχουν πιο πολύ χρόνο να εξασκηθουν.

Μετά από 2 ώρες....

Μόλις έφτασα σπίτι μετά από μια πολύ κουραστική ημέρα.Ηλικρινα δεν με κρατάν τα πόδια μου.
Εκεί που πάω να καθησω όμως χτυπάει το τηλέφωνο.

"Παρακαλώ; "λέω ήρεμα αν και έχω λίγα νεύρα γτ με σήκωσαν από τον καναπέ.

"Μελίνα εγώ είμαι η Έλενα.Ελα από εδώ δεν είμαι καλά."λέει και κλαίει ταυτόχρονα.

"Σκασε έρχομαι.Μην κλίσης.Τι έγινε ακριβώς; "λέω καθώς κλείνω την πόρτα πίσω μου και αρχηζω να τρέχω όπως δεν έχω τρέξει πότε μου.

"Μ-μελινα ο Κ-κ-κωστας...Α-αυτος φ-φταίει.Μ-μελινα γιατί; "λέει και κλαίει πιο δυνατά.Με έχει κουφανει κιριολεκτηκα.

"Είμαι απέξω άνοιξε "λέω και την ακούω να ρουφάει ελαφρά την μύτη της.

"Δεν μπορώ..."λέει σιγανα

"Γιατί; "της λέω και αρχίζω να φοβάμαι.

"Μελινα... Ακούω την αδιναμη φωνή της και μετά ένα δυνατό ήχο από γιαλια.

Έτσι όπως είμαι πετάω το κηνητο στο γρασίδι αδιαφοροντας αν σπάσει.
Βάζω τα χέρια μου στο παράθυρο και με μια κηνηση είμαι μέσα στο σπίτι της Έλενας.

Ανέβενω γρήγορα τα σκαλιά σαν να μην υπάρχει αύριο.

Μόλις ανεβενω βρησκω την Έλενα πεσμένη στο πάτωμα λιποθυμη και το γιαλινο τραπέζι της σπασμένο.Λογικα θες έπεσε επάνω του καθώς δεν ένιωθε τίποτα.

Αμέσως τρέχω επάνω της και της λέω ήρεμα λόγια καθώς βλέπω την πληγή στο χέρι της από ένα γυαλί που την εγδαρε αρκετά θα έλεγα.
Εκείνη την στιγμή την ξαπλώνω στο καναπέ και περνώ τηλέφωνο τον Άρη.

"Άρη έλα γρήγορα σπίτι της Έλενας! "Του λέω γρήγορα.

"Τι έγινε ;"ακούγετε ανησηχως.

"Η Έλενα πρέπει να πάει νοσοκομείο επήγοντος."του λέω με αγωνία στην φωνή μου.

"Σε δύο είμαι εκεί "λεει και το κληνει.

Εγώ ετιμασα ένα υπερβολικά μικρό βαλιτσάκι με δύο ζευγάρια ρούχα και ένα μπιτζαμας και λίγα καληντηκα ως που άκουσα το κουδούνι να χτυπάει.

"Γρήγορα Άρη "του λέω και την βάζω μέσα στο αυτοκίνητο με προσοχή ενώ εγώ κάθομαι επητα δίπλα στον Άρη στην θέση του σηνοδιγου.

Μόλις φτάσαμε στο νοσοκομείο και οι γιατροί έχουν πάρει την Έλενα για εξετάσεις.

Στην διαδρομή εξήγησα στον Άρη τη έγινε και πως την βρήκα.Αυτη την στιγμή είμαι στην αγκαλιά του και κλαίω βουβα.Η Χριστίνα είναι και αυτή εδώ μαζί με το αδερφό μου και μιλάνε με μια νοσοκόμα.Οι γονείς της Έλενας είχαν πάει ταξίδι για δουλειά και δεν έχουν μάθει τίποτα ακόμα γιατί δεν θέλω να τους ανησηχεισουμε.

Ως που στον διάδρομο που είμαστε μπενει μέσα ο Κώστας λαχανιασμενος.

"Που ε-είναι τι έγινε; "λέει προσπαθώντας να πάρει ανάσες.

Εγώ πεταγωμε σαν ελατυριο από την θέση μου και τον πλησιάζω και τον αρπάζω από τον λεμο καθώς τον κόλαω στο τοίχο.

"Σου είχα πει ότι αν πάθει κάτι εξετιας σου πέθανες δεν φάνηκε να τιρησες την υπόσχεση σου "λέω καθώς στην τελευταία λέξη ο Άρης με απομακρύνει από επάνω του πριν το πνηξω για τα καλά.

"Εγώ π-που φταίω τι έγινε; "λέει προσπαθώντας να βρει ξανά την ανασα του καθώς βήχει.

"Αυτό θα μας το πεις εσύ ξερνατα όλα γιατί είναι έτσι η κολλητή μου; ΛΕΓΕ! "λέω τσιρηχζοντας και πεζει να με άκουσε όλο το νοσοκομείο.

"Δεν καταλαβαίνω "λέει χαμηλόφωνα.

"Άσε τα σάπια ρε σε εμένα μιλά αλλιώς θα σε κάνω να μιλησης με άλλο τρόπο αν και προτιμώ έτσι να μην βασανιζεσε....ακόμα "λέω και τα μάτια μου πετάν φωτιές.

"Κοίτα να δεις δεν ξέρω τι λες όμως ...."λέει ο Κώστας.

------------------------------------------------------------

Γειά σας ομορφιές μου ♡νέο κεφάλαιο.
Σορρυ που καθηστερο να εμανεβασω αλλά αυτή την στιγμή δεν είμαι στα καλύτερα μου.

ΑΣΤΕΡΆΚΙ και ΣΧΌΛΙΟ με της γνώμες σας χωρίς ντροπές ☆♡☆