Życie jest dziwne... [Zakończone]

#4

- Posłuchaj, - powiedział. - nie wiem czy mogę cię o to zapytać, ale jeśli nie chcesz powiedzieć, rozumiem to.
- Najpierw wytłumacz mi o co chodzi.
- Zauważyłem, że mieszkasz sobie tutaj sama, bez rodziców, bez rodzeństwa od kilku dobrych lat. Co się z nimi stało?
- Nie mam rodzeństwa, jestem jedynaczką. Rodzice?
Ech, to skomplikowane...
- Proszę, powiedz.
- Szczerze? Sama nie mam bladego pojęcia gdzie oni są. Zaginęli. Odeszli ode mnie.
Bez żadnego słowa.
- Kiedy? Pamiętasz?
- W 2015 lub 2014 r. Wtedy musiałam zamieszkać u mojej babci, ale niestety jakiś rok później zmarła...
Potem zostałam sama.
- Myślałaś kiedyś o tym...?
- O czym?
- Noo... O tym gdzie oni teraz są?
- Nie, skąd miałabym to wiedzieć...? Chciałabym ich jeszcze zobaczyć..
- Ja również. Nie martw się, jeszcze mnie z nimi zapoznasz.
Nastała chwilowa cisza. Myślałam o tym co powiedział Allan.
- A jeśli oni nie żyją?
Może już dawno zginęli, a nikt mi o tym nie powiedział?
- Na pewno nie zginęli! Są odważnymi i pełnymi siebie ludźmi, tak jak ty.
Zobaczysz, jeszcze ich spotkasz.
- Dziękuję ci, że chcesz mi pomóc. Doceniam to.
- Drobiazg. No cóż, chyba już na mnie pora. Ty też powinnaś się wyspać.
- Ale jutro jest weekend!
- Ach, no tak, racja! Haha, myślałem cały czas, że jutro jest piątek. Ok, lecę, rodzice się pewnie o mnie martwią.
To cześć!
- Pa pa.
Byłam okropnie zmęczona, ale nie przeszkadzało mi to. Nie chciałam przecież kłaść się spać o 20:00, prawda?
Postanowiłam więc wziąć ciepłą kąpiel.
Nalałam wodę do wanny i spojrzałam na siebie w lustrze.
- Boże, jakim złym jestem człowiekem. Nawet nie pomyślałam o swoich rodzicach po tylu latach.
Zaczęło dręczyć mnie sumienie. Po chwili rozpłakałam się i weszłam do wanny.
Byłam tak wyczerpana, że zasnęłam.
Całe szczęście, że nic mi się nie stało, przecież mogłam utonąć.
W końcu położyłam się do łóżka.
Dalej nie mogłam przestać myśleć o mamie i tacie.
Czy to coś da mi w końcu spokój?