Siostra Jamesa Pottera- Korekta-

Powrót

Po kilku tygodniach spędzonych u pielęgniarki , wróciłam do normalnego życia , a dzięki Lilli i Reusowi? Byłam na bieżąco z materiałem i pracami które robiłam , a oni zanosili w moim imieniu. Wiem , że mogłam sobie odpuścić , ja jednak nie lubię mieć zaległości. Nie przytomna byłam przez dwa dni , ale to nie wiele zmieniło. Najdziwniejsze jest to , że zapominałam tylko uczniów i niektórych nauczyciel , a tak wszystko tego czego się nauczyłam było w mojej głowie. Pamiętałam też moją rodzinę. Gdy zostałam wprowadzona do pokoju wspólnego gyfonów, powitało mnie wiele osób , czułam się nie zręcznie , bo oni mnie znali a ja nawet nie pamiętałam ich imion. Z każdej strony docierały do mnie jakieś głosy , starałam się zapamiętać , choć jedną trzecią imion i nazwisk które otaczały mnie jak mur. Dni miały nieubłaganie , mimo straconej pamięci wszystko jest w miarę normalnie. Z Lilly się uczyłam , a z chłopcami zachodziłam za skórę innym , robiąc kawały. Nadeszły wakacje niestety ślizgoni wygrali puchar domów i puchar Quiddicha ale my się nie poddany !! Wciąż nie wszystko pamiętam , ale już coś w tej łepetynie świta , a to prawdziwy sukces. Prawda? Jutro koniec roku , siedzę w dormitorium z Li i pakujemy kufry , wesoło rozmawiając. Niestety dzisiaj wypadała też pełnia , a co za tym idzie, wizyta we wrzeszczącej chacie. Gdy Lilly zasnęła, przybrałam swoją animagiczną postać i w dwie sekundy znalazłam się na umówionym miejscu. Ta noc była jedną z trudniejszych Remus szarpał się i wyrywał. Najgorsze było jednak gdy w szale furii zaatakował mojego brata. Niewiele myśląc odetchnęłam go i sama przyjęła cios. Upadłam na rękę i Przemieniłam się z powrotem  w człowieka. Na całe szczęście nie było to nic poważnego i sama mogłam sobie z tym poradzić. Dalej było w miarę spokojnie

- Abri.. proszę wybacz ja nie chciałem- szepnął gdy schładzałam ranę 

- Lunio proszę to tylko zadrapanie zwykłe Ferula wystarczy- uśmiechnęłam się pocieszająco

Jednak moje słowa nie uspokoiły chłopaka, dopiero gdy po wypowiedzeniu zaklęcia rana zniknęła wydawał się nieco uspokoić. Jednak lęk wciąż był widoczny strach.