AKSİ

Bölüm 15

AŞIK OLMAK

Karşılık vereceğimi beklemeyen dudaklar kararsız ve ürkekti.Benim dudaklarım ise yanıp tutuşuyordu büyük bir açlıkla.Neden böyle hissediyordum?Bir yanım korkup kaçmasından çekiniyor,kendimi durdurmam gerektiğini söylüyordu.Bir yanım hiçbir şey düşünmeden öncesini ya da sonrasını,sadece onu öpmek istiyordu.

Öpücüğü derinleştirmek için dudaklarını araladığımda irkildiğini fark ettim.Omuzlarımdan tutup kendini uzaklaştırdığında dudaklarıma hücum eden soğuk kadar hızlıydı bedenimi saran pişmanlık.Şaşkınlıkla bana bakan elalar nemliydi.

Nefes nefese ayağa kalktığında Giray onu tutup sıcaklığını tekrar hissetmek istedim.Bana neler oluyordu bilmiyordum,bildiğim tek şey daha önce yaşadığım hiçbir şey şu anki duygularıma benzemiyordu.Bu karmaşaya yabancıydım.İçimdeki bu tutkuya,aynı anda onun kadar güçlü olan korkuya yabancıydım.

Giray'ın bana doğru attığı buz torbasını kafama çarpmadan son anda yakalayabildim.Koşarak uzaklaşan adımlarını kapının açılıp kapanmasıyla duyamaz oldum.

Ellerimde tuttuğum buz torbası parmaklarımı yavaş yavaş uyuşturmaya başlamıştı.Şu anda hissettiklerimi de soğuk gibi bir basit bir kelimeyle tarif edebilmeyi dilerdim.Avuç içimi kaşımın üzerinde zonklayan yere bastırdım.İçimde bir yerlerde yükselen duyguların sesine kulak vermeye çalıştım umutsuzca.Bana ne anlatmaya çalışıyorlardı?Onu sevebilmem mümkün müydü?Sadece bir arkadaşın ötesinde duygularla sevebilmem...

Hayatın en umulmadık zamanlarda insanın karşısına çıkardıkları,yıllardır içinde taşıyıp bir türlü anlam veremediği bir boşluğu bu kadar hızlı kapatabilir miydi?

Benim gibi duygusuz bir adam,sanki patlayacakmış gibi hissedene kadar her bir hücresini dolup taşıran bir aşkı iliklerine kadar yaşayabilir miydi?

Sanırım olmaz diye bir şey yoktu,ha?

İşte,bu düşüncelerle koltukta uykuya daldım.Uyku henüz göz kapaklarıma yeni yeni ağırlığını vermeye başladığında en son düşünebildiğim şey ise ilk defa korktuğum bir şey karşısında kaçmayacağıma dair bu kadar emin olduğumdu.

Ailemden beni olduğum haliyle kabullenemediklerini gözlerine her baktığımda görmek istemediğim için,benim ve hakımdaki her şeyle ilgili uğradıkları hayal kırıklıklarını daha fazla izlememek için kaçmıştım.Sadece onlar da değil,bana yaklaşmaya çalışan herkesten kaçmıştım.Bana yaklaşmaya çalışıp sonrasında ne kadar duygusuz ve soğuk olduğumla ilgili söylenmelerini duymamak için istememiştim yanımda hiçbirini.Ama ilk defa kaçmak istemiyordum.Sıkı sıkı tutunmak istiyordum Giray'a.Benimle ilgili ne kadar hayal kırıklığına uğrarsa uğrasın onu yanımda tutmak istiyordum.İşte bu kadar güçlüydü hissettiklerim.

Küçük bir öpücükle koca bir aleve dönüşen duygularım...

...bu kadar güçlüydü.

*****

Sabahın ilk ışıklarına gözlerimi açtım alarmım benim için yüksek sesle çalarken.Koltukta uyuyakaldığım için sertleşen kaslarımı gerinerek esnetmeye çalıştım.Üzerimde her sabah uyandığımdaki uykulu halimden eser yoktu.Bana uymayan bir şekilde enerjik ve neşeliydim ki şarkı bile mırıldanıyordum banyoya giderken.Eminim bu halim Kerim'in gözünden kaçmayacaktı.Ona bir şeyler uydurmak zorunda kalacak olmam bile canımı sıkmıyordu.

Kısa bir duş alıp hazırlandıktan sonra dışarı çıkmak üzere kapıya yaklaşırken kalbimin gürültüsü kulaklarıma ilişiyordu.Onu görebilme ihtimali beni bu kadar heyecanlandırıyorsa onu gerçekten gördüğümde kalpten gitmemeyi umdum içten içe.Hayatımda ilk defa bu kadar mutluyken daha fazlasını yaşayamadan ölüp gitmek istemezdim.Daha fazlasını yaşayabilecek miydim onu bile bilmiyordum ancak dün o şeyi başlatanın Giray olduğunu düşünmek cesaretimi arttırıyordu.Her ne kadar sonrasında kaçıp gitmiş olsa da.