Beni Güzel Hatırla

"Ölüm"

2 Bölüm.

Ozan ellerimi tutup bana baktı ciddiyetle “Onu unutmak istermisin peki?”

ellerimi elleri arasından çekip başımı salladım “Bilmiyorum”

tek kaşını kaldırıp bana baktı masumca ve “Eger bir gün istersen söyle Toprak..Lütfen iste ve lütfen söyle..” dedi..

Ortamda sessizlik hakimdi.Ne söyleyeceğimi bilemiyordum.”Olur” desem söz vermiş gibi olurum.”Asla” desem çok kaba olurum.Zaten yeni barıştık.Bir şey demesem mi? Off olmaz ki cevap beklercesine bakıyor bana.Buldum!! En iyisi “Bakarız” demekti.Sanırım yani.. Deminkilerden iyidir en azından.Düşüncelere dalmışken gelen sesle ırkıldım.Çağrı gelmişti.Hemen elime alıp baktım.”Allah kahretsin!” 

Ozanın “Ne Oldu?” demesine aldırış etmeden hızlıca fırladım yerimden.Koşarak içeri geçtim.Her kesi bir-bir itekleyerek asansörün oraya vardım.Yan-yana duran iki asansör düğmelerine defalarca bastım.Geri çekilip yukarıya bakınca birinin 4cü,diğerinin 3 katda olduğunu görünce “ne zaman işe yaradınız ki zaten?!” demeyi ihmal etmeden merdivenlere doğru koşmaya başladım.3-cü kata çıkacaktım.Daha 2gün önce ameliyyat etdiğim,yoğun bakımdaki hastam fenalaşmıştı.Ölemezdi.. Karısına söz vermiştim.Ölmemeliydi.. Merdivenelrden çıkıp koridorda koşmaya başladım.Aksilikten her zaman bomboş olan koridor doluydu.Sağ elimle boynumdaki steteskopu tutarken diğer elimde önüme geçen insanları itiyordum.Odaya vardığımda hızlıca hastamın yanına koştum.Asistanlar,hemşireler hepsi ilkin müdaheleyi yapıyorlardı.Defibrilatörüellerinden alıp çıplak göğsüne tuttum hastanın.

“200e şarj et”

“Hazır”

Çekilin”

Hasta başı monitöra baktım bir an.Hiç bir değişiklik yoktu,aksine kötüye gidiyordu.

“360a şarj edin çabuk” diye bağırdım.

“Hazır”

Tekrar monitora baktım yine değişiklik yoktu.

“1 doz adrenalin yapın çabuk”

“Allah kahretsin Ventriküler fibrilasyon!”

Elimden geleni yaptım ama bazen kaderin önüne geçemezsin.O sinyal sesi ve düz çizgi.Öldüğüne işaretdi.Nefret ediyorum bunu söylemekten ama o ölmüştü.En zoruysa onu dışarda umutla bekleyen kadındı –Karısı .. “Ölüm Saati 13:30” diyerek üzgünce çıktım odadan.Karısı-Sevgi tam karşımdaydı.Ona nasıl söyleyeceğimi bilmiyordum.Üzgün halimden anlamış gibiydi.

“Ne Olur Ölmedi de” dedi cılız bir sesle.

“Ben..Ben gerçekten elimden geleni yaptım ama o-“

“Sus.. Lütfen devam etme.. Ölmedi O...Daha yeni evlendik bırakmaz o beni” dedi yere çökerek

“Üzgünüm,kaderin önüne geçilmiyor” diye bildim sadece..

“Benim suçum.. Biz daha uzun hayat yaşayabilirdik bu benim suçum..” diyerek ağlama şiddetini arttırdı.

“Hayır,hayır hiç biri senin suçun değil,Allahın taktiri”

“Ben onu sevmiyordum.. Başkasına aşıktım.. O benim yakın arkadaşımdı.4 sene bekledim aşık olduğum adamı.Gitmişti... Sonra evlendiğini,çocukları olduğunu duydum..Yıkıldım...Arkadaşım yeni bir hayat kuralım dedi.Kabul ettim.İyi ki de etmişim.Ben gerçek aşkı onda buldum.. Onca yıl üzülüp beklediğime değmezmiş..Çok pişmanım .. Keşke önceden evlenseydim onunla,keşke” diyerek devam etti ağlamasına..Yakınları gelip onu teselli ederken yavaş-yavaş ayrıldım yanından.Düşünceler bırakmıyordu peşimi.. Ya ben de onun gibi olursam? Diye geçirdim aklımdan.Dayanamazdım.. Çınarı karşımda başka kadınla evli,başka kadından çocukları olmuş bir şekilde görmeye dayanamazdım..Onun çocuklarını ben karnımda taşıyacaktım,ben doğuracaktım,birlikte bakacaktık..Buna katlanamazdım .. Peki ya başka adamın çocuklarını taşımak..Buna katlana bilirmiydim peki? Bilmiyordum.. Koridorda düşünceli bir şekilde yürürken Ozana çarptım farkında olmadan.