Beni Güzel Hatırla

"Sana güveniyorum"

13 Bölüm.

İkimiz de aptal gibi gülümserken Çınar "Gerçekten ola bilirmi Toprak? Hı..? Bir bebeğimiz ola bilir mi?" dedi heyecanla.Ben de aynı heyecanla "Olur tabi" dedim daha da gülerek.Çınar hemen kucağına aldı beni.Bir yandan döndürüyor bir yandan da "Baba oluyoruumm..Toprak bir bebeğimiz oluyorr..Bebeğimiz Toprak..Bizim Bebeğimiz..İkimizin bebeği.." diyordu.Kıkırdamalarıma engel olamadan "Çınar indir beni..henüz bir şey belli değil..Sakin ol Aşkımm.." dedim.Bir an durup beni indirdi.Yüzündeki gülümseme gitmiş,gözleri kapanmış,kaşları çatılmıştı..Benim de yüzümdeki mutluluk yerini endişeye vermişti.Dengesini kaybeder gibi olup koluma tutundu.

"Çınarrr,İyimisin n'oldu??" dedim telaşla.Gözlerini kapatıp başını yok bir şey anlamında iki yana salladı ama bir şey vardı.Yardımımla yatağa oturup derin bir nefes aldı.Gözlerini daha sıkı kapattı,canı yanıyor gibiydi.

"Çınar..Çınar neyin var çabuk söyle..Neler oluyor? " dedim koluna dokunarak.Elini kalbinin üzerine bastırıp "Geçer şim.di" dedi güçlükle.Vakit kaybetmeden uzanmasına yardımcı olup bir bardak su verdim titreyen ellerimle.Hemen ardından yatağın kenarındaki ilk yardım çantamdan steteskopu alıp kalp atışlarını dinlemeye başladım: düzensiz,zayıf ama çok hızlıydı..Allah Kahr Etsin,tam da bunun olmasından korkuyordum! Bu durumunun kötüye gitdiğine işaretti..Yatağın kenarından kalkacakken kolumdan tutup "Gitme" dedi tek kelimeyle..

"İyi değilsin Çınar,hemen gelicem merak etme"

Kolumdan çekip yanına uzattı yavaşca "İyiyim şimdi,geçti"

Gözlerini açmış olması rahatlattı beni.

Elimi kalbinin üzerine koydum yavaşca "Canın yanıyormu?"

Çatallayan sesime engel olamamıştım.Ne yapayım ona bir şey olması ihtimali mahvediyor beni..

"Hayır Sevgilim iyiyim ben,merak etme" dedi sakince.

Elimi göğsünden çekip yanağına koydum "Nasıl merak etmem Çınar? Sen benim bu hayattaki tek yakınım,sen benim tek aşkım,sen benim en kıymetlim,sen benim herşeyimsin..Sen söyle nasıl merak etmem hı?"

Gözlerini gözlerime sabitleyerek "Seni anlıyorum hayatım ben de çok merak ediyorum,çok endişeleniyorum senin için..Ama Olacakla öleceğe çare yok malesef.." dediğinde dolu gözlerimden taşan damlalara aldırmadan "O.. o da ne demek Çınar?" dedim hıçkırıklar arasında.Çınar sahiplenici bir şekilde bana sarılarak yanağını yanağıma yasladı.

Huzur verici bir ses tonuyla "Şişş bir şey demek değil." dedi.Ardından yanağını yanağımdan

ayırarak "Ayrıca boş yere üzülüp bebeğimizi de üzmeni istemiyorum" dedi ve akabinde baş parmaklarıyla gözyaşlarımı silmeye başladı.Deminkinin aksine kocaman bir gülümse yayıldı yüzüme.Ah ne kadar da değişken bir ruh haline sahipdim böyle.Bebeğimiz.. Onun var olması,şu an içimde olması ihtimali ne kadar da mutlu ediyordu beni,bizi .. Ama olmaya da bilirdi.Boş yere umutlanıp üzülelim istemiyordum.O yüzden gülümsememi yarım bırakıp Çınara çevirdim gözlerimi.

"Bu ihtimale fazla alışmayalım bence Çınar.. Eger olurda gerçek olmazsa üzülürüz ikimi-"

Ben daha cümlemi bitiremeden Çınar parmaklarını yavaşca dudağıma değdirip susturdu beni.Sonra elini çekip karnıma koydu yavaşca.Ben şaşkınca onu izlerken o karnımdaki bakışlarını gözlerime sabitledi.

"Ben hissediyorum Toprak..Bebeğimiz burda ve gayet mutlu."

Sağ elini karnımdan çekip sol elimi tutdu ve nazikçe karnıma koydu.Kendi elini de elimin üzerine koyarken yavaşca fısıldadı: