Beni Güzel Hatırla

"Gerçekler"

7 Bölüm.

Gözlerimdeki yaşlar akmaya hazır bekliyorlardı.Yüzük..Bakışlarımı çekemiyordum ondan..Parmağımı sıkıyordu.Deminden beri ordaydı ama daha yeni farkediyordum.Belki de canımı sıkıyordu bilemiyorum.

Muratın "İyimisin?" demesiyle bakışlarımı ona çevirdim.Ama şaşkınca bana bakarak "Neden ağlıyorsun? Ne oldu?!" demesiyle ona bakmamın yanlış olduğunu anladım.Bu halde bir de onu düşünüp açıklama veremezdim ona.

Hızla kalktım oturduğum yerden.Kapıyı açıp dışarı çıkacaktım.Yanlız kalmaya ihtiyacım vardı.Düşünmeye..

Kapının kulubunu indirip dışarı çıkmak için bir adım atacakken carptığım sert bedenle kalakaldım.O çok özlediğim koku burnuma dolarken yavaşca geri çekildim.Gözlerime bakıyordu Çınar,en derinine.. 

Bakışlarımı yere eğdikte yanaklarımdaki ıslaklığı farkettim.Ne zaman akmıştı ki göz yaşlarım? Bilmiyordum.Şu an hiç bir şey bilmiyordum.

Çınarın yanından ayrılıp ilerlemek isterken kolumdan tutup geri çevirdi beni. Ardından kaşlarını çatarak "Neyin var?!" dedi merakla.Tam bir şey söyleyecektim ki arkamdaki haraketlenmeyle Muratın geldiğini anladım.Çınarın yanından ayrılıp asansöre doğru hızla yürümeye başladım.Murat ordaydı peşimden gelemezdi bu yüzden.

Asansöre bindiğimde tutmaya çalıştığım gözyaşlarımı serbes bıraktım.Kapı tam kapanacaktı ki son anda birisi içeriye girdi.Çınardı gelen.Evet Evet yanlış görmüyordum Çınar gelmişti.Murata ne demişti ki?! Kapı kapanır kapanmaz en son katın düğmesine bastı Çınar.Sonra bana yaklaşarak yüzümü avuçladı

"Kim kırdı seni?"

Geri çekilerek ellerini yüzümden ayırdım. "Cevap ver Toprak?!" dedi o da bana bir adım yaklaşarak.Geri gitmek istedim ama sırtım aynaya yaslanınca durmak zorunda kaldım.

"Kim kırdı seni? Niye ağladın Toprak?" dedi.

Aramızdaki yakınlığı umursamadan "Neden benden hesap soruyorsun ki sen?" derken afalladığını hissetdim.Böyle bir cevap beklemediği kesindi.Bu sefer o bir adım gerilerken ben ona yaklaşıp "Ne sıfatla?!" dedim tıslarcasına.

Yukarı kata varmış olan asansörün kapıları açılınca tekrar en aşağı katın düğmesine bastı.Bir şey dememe müsade etmeden beni arkadaki büyük aynaya yaslayıp dudaklarını dudaklarıma bastırdı.Karşılık vermiyor olsam da geri çekilme gücü bulamıyordum kendimde.Beni arzuyla öperken sonunda yenik düşüp karşılık verdim ona.Az sonra benden ayrılıp "Ne sıfatla hesap sorduğumu anladın mı şimdi?" dedi.Nefes-nefeseydik.Ilık nefesini yüzümde hiss ederken elimi kaldırıp nişan yüzüğünü ona göstererek "Nişanlımla tartışdık" dedim.

" Bunu yapmış olamazsın!" dedi kırgınca..

"Sen yapa biliyorsun ama" dediğimde sustu.Verecek cevabı yoktu.Haklıydım..Asansörün kapısı açılınca yanından geçip dışarı çıktım.Orda öylece kala-kalmıştı.Çınara gerçekleri söylemeyecektim.Bu bencillik olurdu.Söylesem..Kaç kişinin hayatı alt-üst olurdu.Bebek daha küçücük..Onun geliceğini elinden alamam.Gerçekler..Yalanlardan daha fazla yakar canımızı hep..Keşke öğrenmeseydşm diye geçirdim içimden..O zaman böyle çaresiz kalmazdım belki de.Bir bebeği babasız bırakmamak için bitirirdim Çınarı.Sahi bitire bilirmiydim? Bilmiyorum...

Ozan.Bana büyük bir aşk besliyor.Ona umut vermişken geri dönemem..Bu saatten sonra olmaz.Her şeyi akışına bırakmak gerek..Ozana bir şans vereceğim.Belki de her şey daha iyi olur.Bilemiyorum.Bildiğim tek şey Çınara hiç bir şey söylemeyecek olmam.Evet belki bizim için bir umut var ama bu şekilde olmaz.Bir yıkımın üzerine yuva kurulmaz..