10 Bölüm.
Elimi hemen Çınarın boynuna götürüp nabzına baktım.Atıyordu.. Az da olsa rahatlamıştım.Ama Çınar hala baygındı.Yüzü de bembeyaz olmuştu.Elimin tersiyle akan gözyaşlarımı sildim,ama ben sildikce akmaya devam ediyorlardı.Hemen ayaklanıp bahçenin diğer tarafına doğru koştum.Arabadan telefonumu alacaktım.Arabanın yanına vardığımda kapıyı açmaya çalıştım ama kapalıydı.Durmadan yanaklarıma süzülen gözyaşlarıma aldırmadan eve doğru koştum.Salondaki komidinin üzerinden anahtarı alıp geri koştum.Bahçe kapısına takılıp düştüm.Ağlama şiddetim daha da artarken sızlayan bacağıma aldırmayıp ayağa kalkarak arabanın yanına doğru koştum tekrar.Arabayı açıp telefonumu aldım ama şarjı bitmişti,açılmıyordu.Telefonu bir kenara savururken Çınarın telefonunu açıp "112"yi çevirdim.
"Acil..Acil ambulans lazım,lütfen.. Lütfen acele edin.." dedim hıçkırıklar arasında.Hatdaki kişi adres sorunca "Orman..Ormanlık bir yer..Şile yolu..Allah Kahr Etsinnn! Bilmiyorum..Tam olarak bilmiyorum.. " diyerek telefonu olduğu yere bırakıp Çınarın yanına koştum.Kolundan tutup kaldırmaya yeltendim ama imkansızdı.Neden bütün şanssızlık beni buluyordu ki?!
"Çınaarrr" diye isyan ederken bir yandan da başımı göğsüne yaslayıp kalp atışlarını dinlemeye başladım..Ama bir şey duyamıyordum,hıçkırıklarımizin vermiyordu... Titreyen ellerimi burun deliklerinin kenarına tutup nefes alış-verişlerini kontrol ettim..Nefes alıyordu..
"Çınar bey?!"
Arkamda duyduğum sesle ani bir refleksle arkamı döndüm.Çiftlikdeki adam..Atlara bakan..O gelmişti..Tabi ya nasıl akıl edememişim ben onu.
"Yardım et..Çabuk..Arabaya götürmemiz lazım onu"
Adam yüzündeki şaşkın ifadeyle bana doğru ilerledi..Çınarı yerde baygın görünce ufak çaplı bir şok geçirdi.Sesleri duyup gelmiş olmalıydı.Onun da yardımıyla Çınarı kaldırdık.Ağır olduğu için baya zorluk çekmişdik.Sağ tarafından adam,sol tarafından ben tutmuştum.Arabaya vardığımızda arka kapıyı açıp dikkatlice oraya uzattık Çınarı.
"Ben gelemem,burayı boş bırakamam" dedi adam.
Hiç bir şey demeden şöför koltuğuna geçtim.Arabayı çalıştırırken adam bana şehre nasıl çıkacağımı tarif ediyordu.
Yolda giderken bir gözüm Çınardaydı..Hala baygındı ve bu hiçte iyiye işaret değildi.Kendi çalıştığım hastaneye götürecektim onu.Orda tanıdığım çok iyi doktorlar vardı ve ayrıca buraya yakındı.Bir elimle direksiyonu tutarken diğer elimle Çınarın telefonunu alıp acildeki doktor arkadaşımı aradım.
"Alo..Arda..Alo benim Toprak..Siyah bir jiple acile geliyorum.Yakın hastam yanımda.Bilinci kapalı..Kalp atışları çok zayıf..Hemen acil ekibini hazırla..5dakikaya orda olurum."
Acile vardığımda asfaltı cıyıklatırcasına bir frenle arabayı durdurup hemen indim.Bir sedye başında 3-5 doktor da beni görür-görmez hemen yanıma yaklaştılar.Arabanın arka kapısını açıp Çınarı sedyeye uzatacaktım ki Arda kolumdan tutup geri çekti beni.
"Biz hall ederiz Toprak"
Görevliler onu sedyeye uzatmaya başlarken ben de konuşmaya başladım vakit kaybetmeden.
"Sabah uyandığımda baygındı,kalp atışları çok zayıf,vücut ısısı da düşük.Nefes alış-verişleri kontrolsuz ve zayıf.Saturasyon da düşük büyük ihtimalle.Eger -"
Arda sözlerimi yarıda keserek koluma dokundu sakince.
"Rahatla artık Toprak.Bundan sonrasını biz hall ederiz,merak etme o artık emin ellerde"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Beni Güzel Hatırla
Roman d'amourSert zemine çarptığında boğuk bir inilti çıktı dudaklarının arasından.. Hayatı film şeridi gibi geçiyordu gözlerinin önünden.En mutlu anları geliyordu gözlerinin önüne.. Onu en etkileyen olaylar.. Sonra kahkahalarını duyuyordu.. Ne garipti bu anılar...
