Beni Güzel Hatırla

"Anladım ki"

3 Bölüm.

Ben hala çığlıklarıma devam ederken adam da kapıyı açmaya çalışıyordu..Sesim gidiyordu yavaş-yavaş.Boğazım yanıyordu.Derinden nefes aldım.Bağırmam bir işe yaramıyordu.En iyisi konuşmaktı,belki ikna ederdim onu.

“Lütfen.. Git.Evde ne varsa al..Odamda çantamda kredi kartlarım var.. Salonda arabamın anahtarı,yatak odamda bir sürü değerli eşya var..Onları al ama gittt...lütfen git..” demiştim.İkna olmuşa benzemiyordu.Aksine kapıyı daha çok kurcalıyordu.Aceleyle kapının kulubunu tuttum.Açmasını engellemeye çalışıyordum elimden geldiğince..Daha hızlı haraket ediyordu..Kapıya bir şeyleri vuruyordu..Demir sesleri geliyordu.Allah Kahr Etsin! Bu adamın derdi para falan değil BENİM! Hırsız değildi bu adam .. Hıçkırıklarım yankılanırken odamda başka sesler de duydum.Biri daha gelmişti! Kavga sesleri duyuyordum dışarda.Son olarak bir çığlık duydum..Dikkatle dinlemeye başladım.Tekrar bir çığlık duydum.Kulak batırıcı cinstendi bu.Korkudan kim olduğunu anlayamadım.Sesler de tanıdık gelmemişti zaten.Birisinin kapıya sertçe çarptığını anladım seslerden.İstemsizce bir çığlık koparken dudaklarımdan aniden arkaya yaslandım.Sırtım soğuk fayansalara yaslanırken bir ürperti oluştu içimde.Işıklar yanmıştı.Az da olsa rahatlamıştım ama duyduğum sesle kalakaldım.

“T..toprak.. Aç kapı.yı..” demişti güçlekle.. Bu..Bu Ozanın sesiydi.Hemen açtım kapıyı.Kapıya yaslandığından açınca yere düştü..Hızla yanına eğilip yüzünü avuçladım.

“Ozan.. Ozan kendine gel!” diye bağırdım.Kolu.. Kolu yaralanmıştı..Çok kötü görünüyordu.

“İyimisin? Ozan ses ver! Ozann!” 

“Sa.kin ol.. İyi.yim..” dedi.İyi değildi.benim yüzümden hem de! Hemen demin alamadığım çantamı elime alıphastaneden birilerini aradım.Buraya çok yakındı zaten.

“Duygu hemen benim evime acil ambulans gönderin acil!”

“Soru sorma çabuk..Lütfen” diyip kapattım telefonu..

Hemen ray dolabı açıp temiz çarşar çıkardım.Elimle yırtıp sıkıca sardım Ozanın yarasını. Kanamasını durdurmak için..

“Top..rak b-” diyemeden elimi dudaklarına götürüp susturdum onu. 

“Sus..Yorma kendini.Lütfen..”

Gözlerini kapatıp açtı evet anlamında.Siren seslerinde ambulansın geldiğini anladım.

“Ben.. hemen geliyorum” diyerek ayrıldım yanından.Aşağı onların yanına indim. “Bu tarafdan” diyerek yolu gösterdim.Odaya geldiğimizde Ozanın gözleri kapalıydı.Sedyeye kaldırırken yüzünü buruşturduğunu görünce bilincini kaybetmediğini anladım.

Hastaneye gelmişdik.Ozanı operasyona almışlardı.Her kes bana sorular sorup duruyordu.Daha olayın şokunu atlatamazken üstüme-üstüme geliyorlardı.”Yorgunum..Üstüme gelmeyin lütfen.” Diyerek geçiştirdim onları.

Bilmem kaç saat sonra operasyon bitmişdi.Ozan normal odadaydı.Durumu iyiydi.Fazla bir şeyi yoktu zaten.Yanına geçtim konuşmak için.”Gel Toprak” diyerek onayladı o da.Sadece ikimiz vardık odada..

“iyimisin” dediğimde “Asıl sen iyimisin? Ne oldu orda Toprak?” diyerek yanıtladı.Başımı yere eğip “Bilmiyorum..Birisi eve girdi işte” dedim.”Hırsız değildi ama...” diye de ekledim..”Biliyorum elinde bıçak vardı” diyince ağzım bir karış açıldı.Korkmuştum..Hem de fazlasıyla .. Kim korkmazdı ki zaten?! Ozan “Korkma..ben yanındayım..” dediğinde rahatlamıştım.. “Sana nasıl teşekkür etsem bilemiyorum..Hayatımı kurtardın” dediğimde elimi tutarak “Seni nasıl sevdiğimi anlamadınmı hala? Ne kadar çok..Ne kadar masum..Ne kadar özlemle..Ne kadar zararsız..Ne kadar içten..” dedi..Gözlerim fal taşı gibi açılırken yutkunmadan edemedim..Ne diyecektim? Bilmiyordum.. Konuşmasına devam ederek kurtardı beni bu durumdan “Bir şey söylemeni beklemiyorum..Senden bir beklentim de yok.Bil İstedim sadece.”