Beni Güzel Hatırla

"Unutmak"

1 Bölüm.

Yine bir ekim sabahina yağmurla başladım.Bu gün hastaneye yürüyerek gidecektim.Yağmurda yürümeyi çok severim çünki.Eskiden Çınarla beraber yürürdük bu yolları,şimdiyse yanlız yürüyorum.Sahi bu gün ayin 24-ü.Tam olarak 3 sene gecti üzerinden.Dile kolay 3 sene..

Çok net hatırlıyorum bir pazar sabahıydı.Sabah kalkıp özenle sofra hazırlamıştım ama Çınar bir şey yememisti.Onu huzursuz eden bir şeylerin olduğu apaçık belliyidi.Acil işi olduğunu,akşama döneceğini söyleyip çıkmıştı evden.Hatta gelirken alacakların listesini bile vermiştim.Çıkarken sıkıca sarılmıştı bana.Sımsıkı.. Sanki bir daha göremeyecek,sarılamayacak,kokumu içine çekemeyecek gibi.Sımsıkı..Geri çekilmek isteyince bırakmamıştı beni,daha da sıkı sarılmıştı.Ayrılırken gözlerinin dolduğunu hissetmiştim.”İyimisin?” diye sorduğumda “Senin yanında hep iyiyim” demişti bana.Dudaklarıma küçük bir buse kondurduktan sonra çıkmıştı kapıdan.Kapıdan çıktığı an yağmur yağmaya başlamıştı..”Çınar ..” diye seslendiğimde bunu bekliyormuş gibi hızlıca bana dönmüştü,zaten ağır-ağır ilerliyordu.”Hava çok soğuk bu gün gitmesen ?” diye sorduğumda bir kaç dakika gözlerimin içine bakmıştı.Biliyordum,gitmeyi istemiyordu.Şimşek çaktığında yüzünü gökyüzüne çevirip ardından tekrar bana dönerken “Gitmem gerek akşama erken dönerim şominenin yanında keyif yaparız” demişti.Gülmüştüm.Gülmüştü. “O zaman bekle montunu getireyim üşütürsün” demiştim.Geldiğimde hala dışarda bekliyordu beni.Sanki içeri geçse gidemeyecekmiş gibi.. Son kez yanağıma öpücük kondurup gitmişti. Gidiş o gidiş.. Sabah uyandığımda şöminenin başında bulmuştum kendimi.Aramadığım yer kalmamıştı..Telefonu kapalıydı dünden beri..Ailesine ulaşamıyordum.Tek çocuktu.Babası ölmüştü.Annesinden de hiç bahsetmemişti Almaniyada yaşadığını biliyordum sadece.Yani ulaşabileceğim hiç kimse yoktu.Umutsuzca bekledim..Günlerce,aylarca,yıllarca ... ve şimdi burdayım.. Artık yoruldum..Beklemekten,Üzülmekten,kırılmaktan,düşünmekten,kısacası hayattan.. Benim hayatım buydu işte.. Artık kabullenmeliyim Çınar yok.Belki başına bir şey geldi,belki de bırakıp gitti beni başkasına.. Hangisini tercih ederim peki? İkincisini tabiki.. çünki onunla aynı dünyada nefes aldığımı bilmek,belki bir gün onu göre bilmek,bir gün bana geri döneceğini düşünmek bile mutlu etmeye yetiyor beni.. Ben Çınara bu kadar aşığım işte..

Düşüne düşüne hastaneye vardığımı farketim.Yolboyunca ağlamıştım.Gözlerim kıpkırmızıydı.Aceleyle koridordakıları başımla selamlayıp odama geçtim.Ağladığımı görsünler istememiştim.Ağlamaktan utanmıyorum ama bana acıyarak bakmalarını da istemiyorum.Ben güclüyüm.En azından onların gözünde.Dışardan bakınca başarılı,zeki bir kalp cerrahıyım.Ya gerçekler? 

Sırılsıklam olmuştum.Üzerimi değiştirip önlüğümü giydim.Kanepenin yanında duran dolabın üzerindeki kahve makinesinin düğmesini bastım.Kahvem hazır olana kadar çizelgeme göz attım.Belirli ameliyyatım yoktu.Kapımın açılmasıyla o tarafa döndüm.Ozandı gelen.Ozan benim liseden beri arkadaşımdı.İkimiz de doktoruz şimdi.Ben kalp cerrahıyım,Ozan beyin cerrahı..Çınar gittiği günden benim yanımdaydı,bana destek olmuştu.O olmasa nasıl ayakta dururdum bilemiyorum.Ozanın “Ne bu halin?” demesiyle kurtuldum düşüncelerimden.”Ne varmış halimde” diyerek geçiştirdim onu.Ya da geçiştirdiğimi sandım bilemiyorum.”Daha ne olsun” diyerek kapıyı kapatıp yanıma geldi.Ellerimi önlüğümün cebine sokup soru soran gözlerle ona bakınca açıklama gereksimi duydu.”Bu yağmurda niye yürüyerek geldin?” diye çıkıştı.Ses tınısından sinirli olduğunu anlamıştım.”Nerden anladın?” dediğimde ellerini saçlarıma götürüp devam etti “Saçların ıslak çünki”.Ah ne kadar da aptalım.. “Canım yürümek istedi” dedim ilgisizce..Derin bir nefes aldıktan sonra “Peki niye ağladın sen ?” dedi.Sinirliydi.Gözlerini gözlerimden çekmiyordu.Yalan söylesem daha da sinirlenirdi biliyorum.O yüzden bir şey söylememeyi tercih ettim.Ellerimi önlüğümün cebinden çıkarıp pencerenin önüne doğru ilerledim.”Sana bir soru sordum Toprak” dedi sinirlice.Aldırmadım.Pencereden dışarı bakmaya başladım.”Yine mi Çınar yüzünden” dediğinde yine cevap vermedim.Sesini daha da yükseltti “Hala bıkmadınmı Toprak,değmez anlamıyormusun?!”