24. BÖLÜM; ZİHİN ÇEMBERİ

3.4K 260 184
                                    

Selamm!!

Ben geldiimmm!!!

Nasılsınız? Her şey yolunda mı?
Bölümü sindire sindire, anlaya anlaya okuyun tamam mı?

Ayak izlerinizi göreyim önce, sonra bölüme koşuunn😘

🪦

🕸KEYİFLİ OKUMALAR DİLERİM🕸


BÖLÜM YİRMİ DÖRT

ZİHİN ÇEMBERİ

🦂AKREP🦂

Öldürülmüş bir ruh kıyamete kadar intikam duygusuyla yaşar sanırdım. Öldürülmüş bir ruhun içinde sadece ölüm ve zehir olur sanırdım. Gücümün de bu yüzden bana verildiğine inanmıştım hep. Zehirlemek ve yok etmek için...

Bazen, kişinin bakış açısı çok daralıyormuş bunu fark ettim. Hep aynı yerden baktığımı kimsenin de bakış açısını umursamadığımı anladım. Benim için sadece kendi bakış açım vardı. Bana verilen görevi yerine getirmekten başka vasfımın olduğunu da sanmıyordum.

Bir gün, Kurt, ortadan kayboldu. Çok aradık. Belki de dünyada bakmadığımız yer kalmadı demişken bir evi olduğunu öğrendik. İnsanların içinde, insanlarla yaşadığı bir ev. Bize bahsetmemişti, belki de bahsetmişti de sonra unutmamıza neden olmuştu bilmiyordum. O evin varlığını şans eseri bir anahtarlıkla öğrenmiş, Türkiye'ye gitmiştik.

İşte o gün bir şeyler değişmişti. Türkiye'ye ayak bastığım an ensemde hissettiğim sızıyı hâlâ hatırlıyordum. Onu ilk gördüğüm an kaçmaması için boğazına sarıldığımda ise ensemde hissettiğim acıyı unutmak imkansızdı.

Onu ilk gördüğüm... daha öncesi olabilir miydi?

O madem benim bağımdı, madem yıllardır ensemde izi vardı nasıl olmuştu da ben onu o ana dek hissedememiştim?

Kurt... tüm soruların cevabı ondaydı ve o yoktu. Asıl olması gereken zamanda, liderliğini yerine getirmesi gerektiğini anda yok olmuştu. Liderlik, bana kalmıştı ve ben şu ana dek hiçbir şeyden bu kadar nefret etmemiştim.

Kafamda dönüp duran düşünceler birçok kez kendini tekrar etmişti. Birçok kez yok olmuş yeniden doğmuştu. Gözlerimi kırpıştırdım. Saate baktım. 3 gün olmuştu. An itibariyle 3 gündür Alev uyanmıyordu.

Güzel yüzüne göz gezdirdim. Avcı'nın saldırısından sonra kollarımın arasına düşmüştü, onu tutmuştum. Ne olursa olsun onu tutardım. Sahiplenebildiğim, benim diyebildiğim ve iyi hissettiğim tek kişi oydu. Kollarımın arasına bilinçsizce düştüğünde savaştığı için yorulduğunu düşünmüştüm. Sonra saatler geçmişti. Günler.

YERALTI MEZARLIĞIHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin