"Seçecek misin yoksa seçimin kendisi mi olacaksın?"
Zaman bir yılan gibi kıvrılırken insanlığın arasına karışan siluetler doğruyu ve yanlışı şaşırır. İnsan daimdir ki kolayı göğüsler ve kötülüğe adım atar. Şeytanın hinliği kulakları çınlatır. Atılan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🪦
BÖLÜM YİRMİ
FOTOĞRAF KARESİ
"Ankacığım!" Sabırla bir nefes alıp verdim. "Yine ne var Doğan?" Alınmış gibi yüzüme baktı. "Aa ama neden öyle diyorsun? Üzülüyorum." Gözlerimi kapatıp açtım. Hiçbir şey söylemeden yüzüne bakmaya devam ettiğimde genişçe gülümsedi. "Ee bana neler olduğunu anlatacak mısın şekerim?"
Kafamı iki yana salladım. "Hayır, anlatmayacağım."
"Ama neden? Ben senin en yakın dostun değil miyim?" Buradayken öyleydi evet ama benim en yakın dostum hâlâ Feryal'di. Kendimi koltukta geriye doğru bıraktım. "Sen hayırdan anlamaz mısın Doğancığım?" diye sordum tavana bakarken. "Hayır." dedi.
Salondaydım. Bana yaptıkları keki tattırmak için aşağıya indirmişlerdi. Onların tabakları hazırlamasını beklerken Akrep de gelmişti ve Doğan hemen bir şeylerin ters gittiğini anlamıştı. Şu an salonda yalnız olsak da her an biri gelebilirdi. Bu yüzden konuşmak istemiyordum.
Doğan uzakta durmayı keserek oturduğum koltuğa oturdu ve tabiri caizse ağzıma girmeye çalıştı. "Neden anlatmıyorsun Ankacığım?"
"Doğan midene kadar gördüm, geri çekil." Sadece birazcık çekildi ve gözlerimin içine ısrarla bakmaya devam etti. Pes ederek derin bir nefes verdim. "Bak, tamam anlatacağım ama aramızda kalacak." Kafasını aşağı yukarı salladı. Geri çekilerek ellerini iki yana açtı. O sıra etrafımızı parlak bir ışık huzmesi sardı. "Ne yapıyorsun?"
"Gerçekten aramızda kalması için kalkan açıyorum."
"Buna gerek var mı ki?"
"Elbette var. Akrep bir kilometre öteden konuşulanları dahi duyabilir." Gözlerim büyüdü. "Ciddi misin?" Cevap vermesine gerek kalmadan ciddi olduğunu anladım. Bakışı yetti. "Evet, şimdi seni dinliyorum."
Omuzlarımı düşürdüm. Saklamaya çalıştığım duygular bir bir yüzüme yerleşti. "Benim yüzümden sürekli bir şeyler yapmak zorunda kalıyor." dedim Akrep'i kastederek fısıltıyla. Doğan'la bunları konuşarak ne kadar doğru yapıyordum bilmiyordum ama içimde bir taraf ona güveniyordu. Üstelik düşündüklerimi birilerine dökmezsem boğulabilirmişim gibi geliyordu. "Aranıza katıldığımdan beri Akrep benim için uğraşıyor ama ben bir adım bile ilerleme kat edemedim. Aksine her şeyi berbat etmek için sanki yemin etmiş gibi uğraşıyorum."
Kaşlarını çattı. "Alev." Sanırım bana ilk kez Alev diyordu. "Herkes hata yapabilir. Senin yaptığın her hata yapılmış diğer hataların sonucu. Burada suçlanacak olan sen değilsin. İlk başta Kurt, sonra Gece ve Yıldırım, sonra belki ben, hatta Akrep bile ama sen değilsin." Kafamı iki yana salladım. "Her şey sizin yüzünüzden oldu diyerek işin içinden sıyrılamam ki. Ortada bir gerçek var. Ben sizin gibi değilim. Ateşi kontrol altına alamıyorum." Gözlerimi yeniden tavana diktim. "Eğer duygularıma engel olamazsam birinize zarar vereceğim."
