Hunters

TWINTIG

We wandelen in stilte terug naar het grote gebouw waar iedereen van het examen overnacht. Ik loop ietsje achter Ezrael, en houd nog steeds zijn hand vast. Hij knijpt best hard in mijn hand waardoor ik moeilijk subtiel mijn hand weg kon laten glijden. Ik weet zeker dat mijn wangen een kleur beginnen te krijgen. Zijn zilverkleurig haar is warrig aan de achterkant. Ik voel dat hij zachtjes knijpt in mijn hand en dan iets losser laat. Hij draait zich om en wilt iets zeggen. Hij opent zijn mond maar er komt geen klank uit. Hij glimlacht en draait zich weer om. Zijn glimlach was best lief maar er zat veel emotie in. Ik hoor hem even zuchten terwijl we weer verder stappen. Er spelen zo veel vragen door mijn hoofd. Waarom is een van mijn zussen hier? En wie was het?

Esrael
Ik wil haar zeggen dat het me spijt. Ookal is het niet echt mij fout, ik heb haar wel in de steek gelaten wanneer "Yuki" mij onder haar macht had. Ik herinner me niet veel meer maar de dingen die ik herinner is dat Akali veel somberder keek dan nu. Haar lach is veel mooier dan haar droevig gezicht. Wanneer ik achterom kijk zie ik haar fronsen. Ze merkt niet dat ik naar haar kijk, ze is te ver in haar gedachten. Ik beslis om even te stoppen. Wanneer ik dat doe botst ze tegen mij aan. Geschrokken kijkt ze naar mij.
'Oh, sorry.' Stamelt ze met een rood gezicht. Ik kan me een grinnik niet onderdrukken.
'Nee, sorry. Je was zo diep ik gedachten.' Mijn woorden komen er vlot uit. In mezelf zicht ik even en raap al mijn moed bij elkaar om haar te zeggen dat het me spijt. Er is even een stilte tussen ons twee.
'Hé, uh, Akali.' Stamel ik. Ze kijkt me recht in de ogen aan. Ik voel mezelf rood worden.
'Ik, uhm... Het spijt me van mijn gedrag.' Ik durf haar niet aan te kijken. Door de zenuwen krab ik de achterkant van mijn hoofd.
'Ik herinner me niet veel maar-'
'Nee, maak je geen zorgen. Je was onder een of andere hypnose. Het is jouw fout niet, ik neem het je niet kwalijk.' Onderbreekt ze me. Opgelucht lach ik naar haar.
'Maar toch, je was niet al te gelukkig. Weet je, ik zie je liever lachen.' Ik zeg het voor ik kon nadenken. Ik zie haar wangen blozen en ook zij ontwijkt oogcontact.
'Dankje.' Was het enige dat ze kon zeggen. Blozend lacht ze. Ik haal mijn hand door haar haar en breng het lichtjes in de war.
'He!' Roept ze meer verbaasd dan boos. Ik lach luid en voel dat de gênante stemming van net snel is weggewaaid.

Niet veel later arriveren we aan onze kamer.

~~~

Ten eerste: het spijt me zo zeer dat het bijna een jaar heeft geduurd voor ik weer upload! Ik was gewoon niet meer zo veel op wattpad actief.
Ten tweede: ik heb nu weinig verhalen online staan maar ik ben achter de schermen heel wat verhalen aan het schrijven. Ik denk dat ik nu aan een 4-tal verhalen werk, zonder de twee die online staan mee te tellen. Wanneer ze af zijn of wanneer ik een goed aantal hoofdstukken heb zullen die ook online komen. (Geen zorgen, ik zal in dit boek ook verder schrijven.)

Tot het volgende hoofdstuk! (Dat hopelijk binnenkort is! ^^'