Natalie eşyalarını almak için koridorlarda koşturuyordu. Tam o sırada bir çocuğa çarptı. Bu Peter'dı.
"Üzgünüm benim hatam Peter..." dedi Natalie.
"Na-Natalie hayır sen iyi misin kesinlikle benim hatam." dedi Peter. Natalie'nin bütün eşyaları yerdeydi. Peter toplamak için eğildi. Natalie'de. Aynı anda aynı kitaba uzandılar. Natalie'nin eli Peter'ınkine deydi. Peter'ın kalbi çıkmak üzereydi. Kitabı aldı ve ona uzattı. Natalie gülümsedi. Sonra yoluna devam etti.
Legocu Asosyal: Konudan hiçbir bok anlamadım
Natalie: Ughh bende
Legocu Asosyal: Yakalanmayız dimi?
Natalie: Hayır bak şimdi (Natalie yerden bir kalem alır ve çöpe fırlatır. Ama kimse fark etmez)
Legocu Asosyal: Oha amk
Legocu Asosyal: Bütün sınıf uyuyor resmen
Natalie: Resmen değil cidden uyuyor
Legocu Asosyal: Sınavlarda ne bok yiycez?
Natalie: Çalış hallet??
Natalie: Neyse sınıftan nefret ediyorum şunlara bak.
Legocu Asosyal: Bende ehe. Çok ortak yönümüz var. Bence evlenmeliyiz??
Natalie: Ugghh hadi ama daha yaratıcı ol!
Legocu Asosyal: Tamam be şaka yaptım :,)
Natalie: Hey hoca bu yana bakacak telefonu bırak sonra konuşuruz yakalanıp ağlama sonra
Legocu Asosyal: Peki.
Hoca hızla arkasına döner ve bakar. Natalie defterine bir şeyler yazıyordur. Peter ise problem çözüyordur.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÖRÜMCEK ÇEVRİMİÇİ
FanfictionLegocu Asosyal: Adım ve ben senden uzakta seni izleyerek mutluyuz. Natalie: Tanrım! Senin kim olduğunu bulmayı her şeyden daha çok istiyorum. Legocu Asosyal: Beni sevmezsin... Natalie: Bu kalbi hangi insan sevmez?
