Peter halasıyla yeni küçük bir tartışma geçirmişti. Kalbi o kadar kırılmamıştı. Yine de kendini yalnız hissediyordu. Aslında ergenliğe bağlıydı biraz da ama eline telefonunu aldı.
Legocu Asosyal: Canım sıkkın biraz müsaitsen dertleşebilir miyiz?
Natalie: Tabii
Legocu Asosyal: Bana alışmaya mı başlıyorsun?
Natalie: Evet. Yani sanırım. Seninle konuşmak eğlenceli. Sanki seni uzun zamandır tanıyormuşum gibi.
Legocu Asosyal: Dokunabilecek kadar yakınım ama konuşamayacak kadar uzak...
Natalie: Sen böyle romantik olmaya devam mı edeceksin yoksa derdini söylüyor musun?
Legocu Asosyal: Halamla kavga ettim.
Natalie: Neden?
Legocu Asosyal: Ondan bir şey sakladığımı düşünüyor. Bende öyle bir şey olmadığını savunuyorum.
Natalie: Saklıyor musun?
Legocu Asosyal: Evet ama cidden önemli ve kimseye söyleyemem. Zaten konumuz bu değil o sevgilim olduğunu düşünüyor.
Natalie: Sanırım benden hoşlandığını söylemedin.
Legocu Asosyal: Senden hoşlanmıyorum.
Natalie: Ne?
Legocu Asosyal: Senden hoşlanmıyorum çünkü sana aşığım.
Natalie: BU DÜNYANIN EN KLASİK HAREKETİ EW FKDŞCĞŞDCŞŞ.
Legocu Asosyal: Saol.
Natalie: Keşke adını söylesen de biraz öyle dalga geçsem
Legocu Asosyal: Şey bir gün beni bulacağına inanıyorum.
Natalie: Bende hadi bakalım.
Legocu Asosyal: Üzgünüm gitmem gerekiyor. Ve bana moral verdiğin için teşekkür ederim. Seni seviyorum.
Natalie: Önemli değil her zaman :)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÖRÜMCEK ÇEVRİMİÇİ
FanfictionLegocu Asosyal: Adım ve ben senden uzakta seni izleyerek mutluyuz. Natalie: Tanrım! Senin kim olduğunu bulmayı her şeyden daha çok istiyorum. Legocu Asosyal: Beni sevmezsin... Natalie: Bu kalbi hangi insan sevmez?
