Legocu Asosyal: Adım ve ben senden uzakta seni izleyerek mutluyuz.
Natalie: Tanrım! Senin kim olduğunu bulmayı her şeyden daha çok istiyorum.
Legocu Asosyal: Beni sevmezsin...
Natalie: Bu kalbi hangi insan sevmez?
Natalie bir telaş aynaya bakıp üstünü düzeltti. Karışık ve aşırı derecede dalgalı olan saçlarına bakıp içinden küçük bir küfür savurdu. Sonra tarak bulmaya üşendi ve eliyle düzeltti tabii pek bir işe yaramadı. O böyle uğraşırken kapı çaldı. Aceleyle Natalie kapıya koştu. Derin bir nefes aldı ve kapıyı açtı. "Selam Parker..." "Selam..." "İçeri geçsene kapıda niye bekliyorsun?" "Ha şeeey tamam. Burada mı çalışacağız?" dedi Peter salonu göstererek. Natalie başıyla onayladı. Peter içeri geçti ve Natalie ise kapıyı kapadı. "Aç mısın Peter?" "Hayır değilim" "Acıkırsan söyle olur mu? Aman Tanrım giderek anneme benziyorum." dedi Natalie ve Peter'la kahkaha attılar. "Tamam o zaman denklemler mi yoksaaa diğer o iğrenç konu mu Natalie?" "Bir iğrenç konu alabilir miyim Bay Parker?" "Başka bir isteğiniz?" "Şimdilik bu kadar yeter. Hem bu konunun neresine iğrenç diyorsun?" "Konuyu sevip sevmemek elimde olan birşey değil maalesef Natalie." dedi Peter ve yine kahkahalarla güldüler. Ardından ödeve başladılar. Yarım saat içinde matematik ödevi bitmişti. "Konuyu sevdin mi şimdi Parker?" "Aslında eğlenceli neyse tuvaleti kullanabilir miyim üstümü değiştireceğim de?" "Eee-şeey sen burda giyin ben kendi odamda giyinirim. Ama ihtiyacın varsa soldan ikinci kapı." "Tamam şeeey teşekkürler...." dedi Peter ve çantasını aldı. Bu sırada Natalie de kendi odasına geçip giyinmeye başladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Natalie her zamankinden daha güzel olmuştu. Özenli hazırlığı işe yaramıştı. Saçlarına ama hiçbir şekilde şekil veremedi. Doğal aşırı kabarık dalgalı siyah saçlarıyla pek iyi dost değillerdi. Rimel sürüp odasından çıktı. Peter'da her zamanki gibi normal Peter'dı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Salonda oturmuş etrafına bakıyordu Pete. Ardından Natalie'yi gördü. "Natalie çok güzel olmuşsun. Şeeey aslında her zaman güzelsin. Yanii şu an güzelsin eskiden çirkindin demek istemedim. Yanii desem kendimi affetmezdim. Veya ederdim. Uffff neyse boşver. Çok güzelsin..." dedi Peter utanarak. "Çok teşekkür ederim Peter. Gömleğini beğendim...Aslında benimkine benziyor ama sana daha çok yakışmış." dedi Natalie. Domatese dönmüştü. Sessizlik karşısında ikiside yere bakıyorlardı. Ama Natalie cesaret edip sessizliği böldü. "Şeeeey çıkalım istersen o zaman. Yürüme mesafesinde yakın." Kapıdan çıkıp yürümeye başladılar. "Natalie bir şey sorabilir miyim?" "Efendim Peter?" "Şeeeeey Star Wars izlemeyi sever misin?" "Evet" "O zaman haftaya boşsan biz Ned'le maraton yapacaktık. Gelmek ister misin? Benim evimde olacak ve Michelle de geliyor..." "Evet tabiiki gelirim." "Tamam istemiyorsan seni zorlayamam. Bi dakka OHA Geliyorsun!" "Sakin ol " "Tamam sustum." İkisi yine kahkahalara boğulurken Liz'in evine geldiklerini anladılar. Kapıya yürüyüp kapıyı tıklattılar. Liz kapıyı açtı ve onlara gülümsedi (daha doğrusu Peter'a). Onlara içeriye girmelerini söyledi. Peter ve Natalie içeri girerken yakınlıkları bozulmuyordu. Hâlâ birbirlerine baktıklarında deminki olay akıllarına geliyor ve kahkahalara boğuluyorlardı. "Hey çocuklar nasılsınız?" "İyiyiz de siz niye bu kadar gülüyorsunuz Natalie?" "Gülüyor muyuz OHA gülüyoruz!" dedi Natalie ve yine kahkahayı bastılar Peter'la. Onlar konuşup gülüştüler. En sonunda Peter Ve Natalie üst kata balkona çıkmaya karar verdi. Peter'ın aklında duygularını ona açmak vardı. En azından denemek. Hem dememişler miydi denemek başarmanın yarısıdır. Birlikte merdivenlerden üst kata çıktılar. Üst katta balkondan dışarıyı seyretti Natalie ve Peter. Ve o ölüm sessizliği bütün bir ortama hakimdi. O ana kadar. Kocaman bir patlama sesi duyuldu. Çok yakındaydı. Patlama gökyüzünü pespembeye çevirmişti. Natalie ve Peter içeri girdiler. En azından Natalie öyle zannediyordu. Peter'ın geldiğini zannederek aşağıya indi ve arkasına döndü. Kimse yoktu. Peter diye bağırsa da duyan yoktu cevap ise hiç yoktu... Eline telefonunu aldığı gibi Peter'a mesaj attı.
Natalie: Peter iyi misin? Nerdesin?
Natalie: Peter cevap yaz nolur. Seni kaybedemem.
Natalie: Peter şu an iyi olduğunu düşünmekten başka tesellim yok. Eğer sende beni arıyorsan iyiyim. Bunları gördüğünde lütfen bana cevap yaz. Lütfen iyi ol.
Bu sözler Natalie'nin gözlerinin dolmasına sebep oldu. Kuşkusuz Peter'ı kaybetmekten başka hiçbirşeyden bu kadar korkmuyordu. Bütün herkes panikle kendini koltukların yanlarına atmıştı. Natalie ise merdivenin kenarına oturdu. Sessizce ağlamaya başladı. Peter'a bir şey olduğunu düşünemiyordu. Asla... Eline telefonunu yine aldı. Morali çok bozuktu. O da ona mesaj attı...
Natalie: İyi olduğunu söyle bana
Natalie: Yalvarırım
Legocu Asosyal: İyiyim sen iyi misin?
Natalie: İyiyim. Ama Peter ortada yok.
Legocu Asosyal: Şeeeeey o iyi. Halası meraklanır diye hızla evine koştu.
Natalie: Bari bir hoşçakal diyeydi.
Legocu Asosyal: Hızla çıktı. Zaten şarjıda bitikti. Halası korkmasın diye direk koşarak çıktı.
Natalie: Tamam iyiyse sorun yok.
Legocu Asosyal: Neden bu kadar Peter'ı önemsiyorsun?
Natalie: Neden bunu soruyorsun?
Legocu Asosyal: Bu konu burda bitmedi. Tanrıya şükret ki gitmem gerekiyor. Sonra görüşürüz.
Natalie: Byeee
Peter bu son mesaj sonrasında telefonunu hızla kapayıp cebine koydu. Durduğu çatıdan patlama yerini net olarak görebiliyordu. Oraya gitti.
%%%%%%%%%%% Bu arada Peter'ın 2 tane SIM kartı var. İşte birini normalde kullanıyor. Birini de Natalie için. Yani öyle düşünmüştüm
