Eveet her cuma atarım deyip iki cumayı da kaçırmam....
Aslında geçen cuma yazıcaktım ama bileğimi falan burktum ve onun ağrısıyla uğraşmaktan ilham perilerim kaçtı.
//Hastane//
"Doktorlar en fazla 2 saate kendine geliceğini söyledi Bayan Jauregui. İsterseniz siz de biraz uyuyun."
Dinah'nın sesini duyduğum an koltukta zıpladım. Sanırım bir an içim geçmişti.
"Ne? Noldu? Uyandı mı? Bir şey mi oldu?"
Arka arkaya sıraladığım sorular karşısında Clara ve Dinah birbirlerine bakıp gülmüşlerdi.
"Sakin ol Mila,o çok iyi. Hatta en fazla 2 saate kadar uyanacağını söylediler."
Clara yanıma gelip saçlarımı okşarken konuştu.
"Lütfen biraz uyu Camila, saatlerdir uykusuzsun."
Ona gülümsedim, gerçekten çok tatlı bir kadındı. Bu halde tanışmış olmamıza rağmen bana hiç kötü davranmamıştı aksine çok nazikti.
Ben bile olanlar yüzümden kendimi suçlarken onun suçlamaması beni çok mutlu etmişti.
"Uykum yok ki, sadece biraz içim geçmiş o kadar. Lauren uyanana kadar uyuyamam."
//1 saat sonra//
"Mila, Bayan Jauregui içecek bir şey istiyor musunuz, Normani ile kantine iniyorum."
Kafamı hayır anlamında salladığımda Clara öne atıldı.
"Sanırım Camila buradaysa benim biraz hava almam iyi olur. Hastane ortamı beni çok gerdi çocuklar."
İkimizde anlayışla kafamızı salladığımızda Clara bize gülümseyip Dinah'nın açtığı kapıya doğru yürüdü.
"Lauren sana emanet Camila."
(Duyguya girmek için multideki şarkıyı açabilirsiniz.Aslında hiç alakası yok ama olsun şarkı güzel.)
Kafamı salladım,ardından onların gitmesiyle ayağa kalktım ve Lauren'ın yatakta boşluk bıraktığı yere oturdum.
Sağ elini avuçlarımın içine alıp küçük bir öpücük kondurdum. İstemsizce gözlerim dolmuştu. Ona bir şey olması düşüncesi bile beni delirtmeye yetiyordu.
Ona ne ara böyle bağlandığımı düşündüm.
Onun güzel kalbine,pürüzsüz yüzüne,huzur verici sesine,o zümrüt yeşili gözlere ne zaman bağlandığımı düşündüm.
Bağlanmamak olası mıydı?
Büyüsüne kapılmamak mümkün müydü?
Her şeyiyle mükemmeldi Lauren Jauregui. Aşık olduğum kadın, uğruna canımı verebileceğim kadın.
Düşüncelere dalmışken çoktan gözlerimden yatağa akmış yaşları fark ettim. Lauren'ın elini daha sıkı kavrayıp konuştum.
"Bir an seni kaybedeceğimi sandım. Ve inan bana dünyam başıma yıkıldı Lauren. Seni öyle bir şekilde görünce kendimi öldürmek istedim. Sana bir şey olacağı fikri dayanılmaz bir acı Laur. Seni bu kadar yeni bulmuşken kaybetme fikri berbat bir his."
"Hey, hiç bir yere gittiğim yok."
Duyduğum halsiz ve zayıf sesle kafamı kaldırdım. Lauren uyanmıştı.
