" Günaydın."
Annemi ve babamı öpüp masaya oturdum . Bugün ameliyat olacağımdan her zamankinden çok erken kalkmıştık . Doktor ilk beni alıcaktı. Şuan gerçekten bende ne bir heyecan , ne de bir korku vardı. Gariptim yahu . Ameliyat olucaktım ama hiç bişey hissetmiyodum.
İlk olarak annem söze girdi , Ee kızım nasıl hissediyosun . Heyecan var mı. Artık korkun var mı diye sormuyorum .
Deyip göz kırptı. Bende gülümsedim ve göz ucuyla babama baktım . Oda gülümsüyordu fakat zoraki gülümsüyordu . Babamın içindeki endişeyi ve korkuyu görebiliyordum.
"Evet annecim tabiki korkmuyorum artık "
Deyip bende göz kırptım. Ve devam ettim.
" Ama nedense heyecanda yok be anne . Hiç bişey hissetmiyorum valla"
Bir yandan da hızlı hızlı kahvaltımı yapıyordum.
Babam , Yavaş ye koca göz boğazına kaçcak şimdi . Dedi
"Ama baba , ya geç kalırsak?"
"Sende ne meraklıymışsın ameliyat olmaya koca göz?"
Babam cümlesini bitirir bitirmez son iki üç gündür ilk defa gerçekten gülümsedi . Bende sımsıcacık bir gülüşle karşılık verdim.
"Neyse hadi ye yemeğini koca göz. "
" Tamam babacım"
Babam bana küçüklükten beri koca göz derdi . Gözlerim iriydi ve büyüktü. Bu yüzden bana böyle diyordu. Babamla benim aramda gerçekten çok değişik, çok güzel bir bağ var. Ameliyattan sonra babama ,
Ben iyiyim be babamm bomba gibiyim merak etme.
Demek için sabırsızlanıyordum.
***
"Aslıcım nasılsın? "
"Teşekkür ederim biraz ağrılarım var ama iyiyim ."
"Olcak o kadar hayatında geçirebileceğin en zor ameliyatlardan birini geçirdin. Aslıcım ameliyatın çok başarılı geçti , artık belinde hiç bir eğrilik kalmadı. Seni birazdan da servise çıkarcaz tamam mı?"
"Tamam çok teşekkür ederim , çok sağolun."
Dünden beri yoğun bakımdaydım. Yoğun bakıma kimsenin girmesine izin vermiyorlardı ve ben çok sıkılmıştım. Ama sonunda servise çıkarılacağımı öğrendiğimde bir rahatlama geldi . Şuan da çok mutluyum çünkü ameliyatım başarılı geçmişti .
Doktorlar beni servise götürürken yanımda benle beraber gelen insanlar ailemdi , sevdiklerimdi . Demek beni hep beklemişlerdi. Ne kadar şanslı olduğumu bu sayede kendime bir kez daha hatırlattım. İstanbul'da üniversitede okuyan abim de gelmişti . Bu sabah biz kahvaltı yaparken mışıl mışıl uyuyan benden 4 yaş küçük olan yani 7ye giden kardeşim de buradaydı . Akrabalarımdan bazıları da buradaydı. Ve en son olarak kardeşim yerine koyduğum , en yakın arkadaşlarım Begüm ve Arda da burdaydılar . Şuan gerçekten tüm ağrılarımı unutmuştum çünkü sevdiklerim yanımdaydı . Benden daha mutlusu yoktu...
