Ο πατριός μου

Να τον εμπιστευτώ ή όχι;

     Το ξυπνητήρι χτυπά. Σηκώνομαι και το κλείνω. Τεντώνομαι και χασμουριέμαι. Σχολείο... Ω, ναι, σχολείο.... YAY!!! Θα δω τις φίλες μου! Μόνο γι'αυτό μου άρεζε. Βασικά το βαριόμουν λιγάκι. Επειδή το μάθημα ήταν πάντα τόσο μα τόσο τυπικό..... Πήγα με το λεωφορείο. Οι αποστάσεις στην Θεσσαλονίκη ήταν αρκετά μεγάλες. Οι φίλες μου με περίμεναν στην εξώπορτα, όπως πάντα. Χαμογέλασα, αντικρίζοντάς τες να με χαιρετάνε.
-Tι λέει; Με ρώτησε η Σούζι.
-Ήρθε....
-Ο πατριός; Ρώτησε η Στέλλα.
Έγνεψα καταφατικά.
-Ω, έλα τώρα, μην ανησυχείς... Όλα θα πάνε καλά...
-Πώς θα πάνε καλά, Σούζι; Οι γονείς μου έχουν χωρίσει, ένας ξένος ήρθε να μείνει στο σπίτι μου και η μαμά δεν δίνει μία για μένα...
-Έχεις εμάς, χαζό....
   Ναι, είχε δίκιο η Στέλλα. Είχα αυτές. Εμείς οι τρεις δέναμε πολύ καλά. Εγώ με τον ευαίσθητο χαρακτήρα μου, η Στέλλα με το μάγκικο στυλ της και η Σούζι με την ευγενική της προσωπικότητα και το γλυκό, κορεάτικο χαμόγελό της.
   Πέρασαν εφτά ώρες. Θα έπαιρνα το λεωφορείο ως γνωστόν. Δυστυχώς δεν έμενα στην ίδια περιοχή με την Σούζι και την Στέλλα. Ούτε αυτές έμεναν στην ίδια.Βγήκαμε έξω από το σχολείο. Εκεί ακριβώς σταματούσαν τα λεωφορεία και τα ταξί για να να πάρουν τα παιδιά. Ενώ περιμέναμε, ένα αυτοκίνητο κόρναρε και σταμάτησε μπροστά μου. Όλα τα παιδιά παραξενεύτηκαν. Το αυτοκίνητο ήταν αρκετό ακριβό κι εκτός αυτού, δεν ερχόταν ποτέ κανείς να με πάρει, η μαμά πάντα δούλευε το μεσημέρι. Αναφώνησαν, βλέποντας έναν άνδρα να βγαίνει έξω από το αμάξι και ν'ανοίγει την πίσω πόρτα. Τον κοίταξα καλύτερα κι έμεινα με το στόμα ανοιχτό.ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΕΔΩ Ο ΠΑΤΡΙΟΣ ΜΟΥ;;;!!! Τα παιδιά άρχισαν να σχολιάζουν:
-Τι ακριβό αμάξι!
-Μην μου πείτε ήρθε να πάρει την Ινόβη!
-Είναι αυτός ο μπαμπάς της;
-Μα είναι πολύ νέος για να ναι ο μπαμπάς της... Κι αφού τον έχουμε δει...
-Ε τότε ποιος είναι αυτός;
-Κανένας θείος της;
-Ή μήπως ο γκόμενός της;
-Λέτε;
Τι; Γκόμενός μου;
-Είναι ο πατριός μου, οκ; Είπα νευριασμένη.
Είχα υψώσει αρκετά τον τόνο της φωνής μου. Μισονευριασμένη μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο, αφού χαιρέτησα τις απορημένες φίλες μου.Μόλις είχα γίνει λίγο πολύ ρεζίλι. Έβαλα την τσάντα δίπλα μου. Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Έπειτα, γύρισα και κοίταξα τον πατριό μου. Γιατί είχε έρθει να με πάρει από το σχολείο.; Παρατήρησα πως με κοιτούσε διακριτικά από τον καθρέφτη.
-Θύμωσες μαζί μου;
-Με σένα όχι, με τα παιδιά ναι...
-Χμ κατάλαβα.... Τέλειωσα από την δουλειά και είπα να έρθω να σε πάρω, μιας και πηγαίνεις με το λεωφορείο.
-Ευχαριστώ, αλλά δεν ήταν ανάγκη....
-Πφ, το ξέρω ότι δεν με συμπαθείς, Ινόβη... Σε δικαιολογώ.... Δεν είναι και λίγο να τα χει η μαμά σου με κάποιον μισό χρόνο και να στον εμφανίζει ξαφνικά..... Και να πρέπει να μένεις μαζί του.....
-Το ξερα ότι η μαμά απατούσε τον μπαμπά....
- Ειλικρινά, συγγνώμη...
-Ό,τι και να πεις το κακό πλέον έχει γίνει... Έχει μπλέξει μ'ένα τεκνό και παράτησε τον μπαμπά...
-Τεκνό;
Έσκασε στα γέλια.
-Συγγνώμη, για πόσο με κάνεις;
-Εικοσιπέντε και πολύ σου είναι;
-Εγώ; Χαχαχαχα αχ να σαι καλά Ινόβη, μου δίνεις χρόνια ζωής! Τριάντα είμαι....
-Ναι καλά...
Έβγαλε την ταυτότητά του.
-Δες και μόνη σου.
Όντως ήτανε τριάντα....
- Πείνασα λιγάκι, πάμε κάπου να φάμε;
-Δεν έχω και κάτι καλύτερο να κάνω...Απάντησα ανασηκώνοντας τους ώμους μου.
   Συνήθως τα μεσημέρια έτρωγα ή από το βραδινό της προηγούμενης μέρας που είχε περισέψει ή έμενα νηστικιά. Με πήγε σ'ένα ψητοπωλείο. Αχ ήταν από τα αγαπημένα μου! Κατέβηκε. Μου άνοιξε την πόρτα, κάτι που δεν είχα συνηθίσει να κάνουν ποτέ σε μένα. Κλείδωσε το αμάξι και πήγαμε να φάμε. Ήθελα να παραγγείλω κάτι μικρό για να μην τον επιβαρύνω οικονομικά, αλλά μου είπε πως έπρεπε να φάω καλά, γιατί ήμουν μαθήτρια και είχα διαβάσματα. Παραγγείλαμε ποικιλία κρεατικών και λεμονάδα. Μέχρι να έρθουν, έβγαλα το κινητό μου. Ένιωθα λιγάκι έως πολύ αμηχανία. Απορούσα πώς τον εμπιστευόταν η μαμά μου. Άμα ήθελε να μου κάνει κακό; Ήμουν πλέον έτοιμη για όλα.... Καλού κακού...
-Τα παιδιά της ηλικίας σου είναι πάντα κολλημένα στο κινητό.
-Το ξέρω...
-Κι εσύ έτσι κάνεις, ε;
-Όταν βγαίνω με κάποιον που δεν έχω κάτι να πω, ναι....
-Μάλιστα....
Παρακαλώ, ας μου πει κάποιος γιατί είναι τόσο καλός κι ευγενικός μαζί μου!!!! Έκλεισα το κινητό μου. Το έβαλα στην άκρη. Του έδωσα το χέρι μου ξεφυσώντας.
-Ινόβη, χάρηκα...
-Άντριου. Χεχε ξέρω ήδη το όνομά σου!
-Από πού είσαι;
-Από την Αγγλία. Μένω όμως από τα δύο μου εδώ.
-Τι δουλειά κάνεις;
-Είμαι παρατηρητής άγριων ζώων...
-Χμ, ενδιαφέρον.....
Σίγουρα θα είχε φάση να παρακολουθείς τ'άγρια ζώα, να κάνεις διάφορες έρευνες σχετικά με αυτά, να πειραματίζεσαι... Είχε και δράση.......
-Η μαμά σου λέει ότι είναι βλακεία....
-Μπα... Εγώ το βρίσκω πολύ ωραίο...
-Επειδή δεν αρέσει στη μαμά σου, για να της πας κόντρα;
-Όχι απαραίτητα... Απλά νομίζω πως είναι ωραίο, είναι ένα επάγγελμα με δράση, έξω από την καθημερινότητα....
-Χαίρομαι που σου αρέσει....
   Ναι, εγώ να δεις πόσο....Δεν ήθελα να μου αρέσει τίποτα πάνω σου, το καταλαβαίνεις; Δεν θέλω να σε συμπαθήσω, ούτε να σ'εμπιστευτώ, γιατί άμα το κάνω, τότε ίσως εμφανίσεις ένα άλλο πρόσωπο, το πραγματικό και μου κάνεις κακό....
-Τι σκέφτεσαι;
-Τίποτα ιδιαίτερο...
-Έι, τι τρέχει με αυτό το λυπημένο φατσάκι; Χαμογέλα! Έτσι μπράβο!
Φάγαμε αμίλητοι.Αχ, ένα από τα ωραιότερα μεσημέρια! Επειδή έφαγα κανονικά, εντάξει;
-Αυτά τα κρεατικά ήταν πολύ ωραία! Αλλά τώρα μου έρχεται όρεξη για κάτι γλυκό... Θες να κάτσουμε ή να πάρουμε κάτι στο χέρι;
-Στο χέρι καλύτερα, έχω να διαβάσω κιόλας....
Ψέματα, σήμερα δεν μας είχαν βάλει τίποτα....
-Ναι, σωστά....
   Πήγαμε σ'ένα ζαχαροπλαστείο. Με είδε πώς κοίταζα μια τούρτα. Πάντα ήθελα να την πάρω. Μου την είχε υποσχεθεί ο μπαμπάς, αλλά τελικά χώρισε με την μαμά και ναι........
-Θα μας βάλετε εκείνη την τούρτα; Άκουσα τον πατριό μου να λέει.
Πλήρωσε και φύγαμε. Θυμήθηκα τον μπαμπά μου. Βούρκωσα. Το παρατήρησε. Δεν είπε τίποτα. Πήγαμε στο σπίτι. Βγήκα μηχανικά από το αυτοκίνητο. Δίχως να το καταλάβω, αντί να μπω στο σπίτι, άρχισα να περπατώ προς τον δρόμο, κλαίγοντας. Με τράβηξε από το χέρι, καθώς τ'αμάξια κόρναραν. Είδε πώς έκλαιγα. Θα με μάλωνε που βγήκα στον δρόμο, έτσι;
-Πρόσεχε λιγάκι! Είσαι καλά; Τι έχεις πάθει;
Αυτό το άτομο ενδιαφερόταν στ'αλήθεια για μένα;
-Αυτή την τούρτα... Θα μου την έπαιρνε ο μπαμπάς μου.... Μου την είχε υποσχεθεί, λίγες μέρες πριν χωρίσει με την μαμά....
Άρχισα να κλαίω. Σκούπισα βιαστικά τα δάκρυά μου, αλλά άδικα, έτρεχαν συνέχεια. Και τότε αυτός έκανε κάτι που εγώ δεν περίμενα: Με αγκάλιασε........  

    💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗    

  Σούζι: 16 χρονών, Β Λυκείου. Κατάγεται από την Κορέα. Είναι γλυκιά, χαμογελαστή και πολύ ευγενική. Πάντοτε υποστηρίζει και παρηγορεί τις φίλες της, Στέλλα και Ινόβη.  

  Στέλλα: 16 χρονών, Β Λυκείου. Έχει μάγκικο στιλ και δεν μασάει ποτέ τα λόγια της. Γίνεται θηρίο ανήμερο άμα κάποιος πειράξει τις φίλες της, Ινόβη και Σούζι.

    💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗 

Hey guys!!! Ο πατριός φέρεται υπερβολικά καλά στην Ινόβη... So...   

🦋Μπορεί άραγε να τον εμπιστευτεί η Ινόβη;

🦋Όντως νιώθει άσχημα που χώρισαν οι γονείς της μικρής ή το είπε για να την καλοπιάσει;

🦋Τι θα κάνατε στη θέση της Ινόβης και τι στην θέση του Άντριου;

🦋Θα εμπιστευτεί η ηρωίδα μας τον πατριό της;

Η συνέχεια στο επόμενο κεφάλαιο!!!!

Περιμένω σχόλια!!!😘💟😘

Αν σας άρεσε αφήστε ένα vote, με στηρίζει και με βοηθάει να συνεχίσω την ιστορία!!!

Ευχαριστώ πολύ όλους όσους με στηρίζετε !!!!

Love u all!!!💞💖💘💕