Ο πατριός μου

Κόντρες

  Πέρασαν δύο μέρες. Βγήκα από το νοσοκομείο. Η μαμά είχε πάρει απλώς τηλέφωνο για να μάθει την εξέλιξή μου. Ο πατριός μου στεκόταν στο πλάι μου και δεν έφευγε να ξεκουραστεί, ακόμα κι όταν του το ζητούσαν. Ξημεροβραδιαζότανε στην άβολη καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι μου. Τα μάτια του είχαν σακουλιάσει από κάτω και το πρόσωπό του είχε χλωμιάσει. Ευτυχώς που βγήκα σχετικά νωρίς και μπόρεσε να ξεκουραστεί. Δεν ξέρω γιατί είχε αγχωθεί τόσο πολύ, ίσως επειδή μου είχε τύχει και η αρρώστια και το ψυχικό τραύμα και φοβόταν για την ψυχοσωματική μου υγεία.
   Μόλις ανοίξαμε την πόρτα του σπιτιού, αντίκρισα την μαμά μου μπροστά μου. Απλά ανέβηκα στο δωμάτιό μου, αγνοώντας την. Δεν μ'ενδιέφερε καν αν ανησυχούσε για μένα ή όχι. Την άκουσα να συζητά με τον Άντριου. Την μάλωνε για τον τρόπο που μου φερόταν κι εκείνη προσπαθούσε ν'αποφύγει την συζήτηση. Βαριά κουβέντα, αλλά πλέον την μισούσα. Όσο περνούσε ο καιρός, έδειχνε το πρόσωπο της αδιαφορίας, που έκρυβε ελαφρώς μέχρι τον χωρισμό της με τον μπαμπά μου. Πραγματικά, ευχόμουν να μην γίνω σαν αυτή όταν μεγαλώσω...
   Η συζήτηση τους τέλειωσε. Ο Άντριου ανέβηκε πάνω να κοιμηθεί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να πάω κοντά του. Μόλις μπήκα στο υπνοδωμάτιό τους, τον είχε πάρει κιόλας ο ύπνος. Έφερα μια καρέκλα κοντά στο κρεβάτι και κάθισα, παρατηρώντας κάθε λεπτομέρεια του προσώπου του. Γιατί το έκανα τώρα αυτό; Ένιωθα περίεργα. Αχ και ήταν τόσο γλυκός όταν κοιμότανε! Εγώ.... Τον... έβρισκα.... Γλυκό; Δεν ήταν ανησυχητικό αυτό, έτσι;
-Τι κάνεις; Άκουσα την ενοχλημένη φωνή της μαμάς μου.
Της έκανα νόημα να κάνει ησυχία.
-Κοιμάται....
-Κι εσένα τι σε νοιάζει;
-Μου έσωσε την ζωή...
-Ε και; Φύγε τώρα, αν χρειαστεί κάτι, θα φωνάξει.....
-Πφ, ηρέμησε, δεν θα σου φάμε τον γκόμενο, αποκρίθηκα, γυρνώντας πάλι προς το μέρος του.
Ένα χαμόγελο αχνό εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου, καθώς μουρμούρισε τ'όνομά μου στον ύπνο του. Η μαμά φαινόταν να ζηλεύει.
-Μπορείς να χαλαρώσεις;
-Φύγε, παλιοκόριτσο!
-Από εδώ , ναι.... Αλλά δεν θα σου κάνω την χάρη να φύγω από το σπίτι!
-Ποιος το είπε πως.... Ινόβη! Γιατί σκέφτεσαι πως....
-Γιατί ακόμα και ένα σκυλί, που ξεχνά το παιδί του μετά από λίγο καιρό, είναι καλύτερο στην μητρότητα από σένα!
   Σηκώθηκα κι έφυγα. Ξάπλωσα στο υπνοδωμάτιό μου. Μίλησα με τα κορίτσια. Ήταν παράξενο, καθώς, ενώ μιλούσα για το περιστατικό, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Τόσο πολύ είχα συγχυστεί; Έκλεισα το κινητό, μόλις μπήκε η μαμά μου μέσα στο δωμάτιο.
-Ινόβη, πρέπει να μιλήσουμε....
-Δεν έχουμε να μιλήσουμε γι'απολύτως τίποτε, αποκρίθηκα και γύρισα μπρούμυτα, προσποιούμενη ότι νύσταζα.
-Τώρα γιατί το κάνεις αυτό;
-Όταν ήθελα να μιλήσουμε, να σου ανοίξω την καρδιά μου, εσύ το μυαλό σου το είχες μόνο στα γκομενικά σου και στο πώς θα χωρίσεις τον μπαμπά... Ποτέ σου δεν προσπάθησες, ούτε εσύ , ούτε αυτός για να λύσετε τις διαφορές σας.... Και χωρίσατε έτσι απότομα, μόλις έμαθε από έναν γείτονα πως τον απατάς.... Κι ούτε σκεφτήκατε εμένα... Επίσης, δίχως να με ρωτήσεις, έφερες τον Άντριου στο σπίτι μας, που ευτυχώς αποδείχτηκε καλός, τουλάχιστον προς το παρόν. Αν όμως ήταν κάποιος που απλά σε είχε παραπλανήσει και το μυαλό του ήταν μόνο στην ερωτική ικανοποίηση;
-Ινόβη....
-Τώρα δεν θέλω εγώ να μιλήσουμε, μαμά.... Την έχασες την ευκαιρία σου... Όχι μόνο σε αυτό.... Αλλά γενικά σαν μητέρα...
-Ινόβη, τι είναι αυτά που λες;
Δάκρυα άρχισαν να στάζουν από τα μάτια της, μα δεν έδωσα σημασία. Είχα νευριάσει μαζί της. Έπρεπε να χύσει κι αυτή δάκρυα, να δει πως είναι να μην σε υπολογίζουν....
-Για μένα πλέον δεν είσαι η μαμά μου, αλλά μια κυρία που με μεγαλώνει....
-Εγώ σε γέννησα και σε μεγάλωσα!
-Ω, ναι; Τώρα θυμήθηκες τα μητρικά σου καθήκοντα; Απλά γάμα το, μαμά! Φύγε, εντάξει; Δεν έχουμε να πούμε απολύτως τίποτε, δεν ξανασυζητώ ποτέ μαζί σου....
-Θα μένουμε... Αμίλητες;
-Απλά θα πάψω να προσπαθώ να κερδίσω την εμπιστοσύνη σου και την προσοχή σου.... Τώρα... Μπορείς να φύγεις; Θέλω να μιλήσω με τις φίλες μου.....
   Έφυγε. Αισθάνθηκα πίκρα κι ανακούφιση μαζί. Ναι, ήταν η μαμά μου κι όχι, δεν την είχα ξεγράψει. Ήθελα όμως να το παίξω λιγάκι σκληρή. Δεν ήθελα να την εκδικηθώ, απλά να της δείξω πώς ένιωθα, έτσι ώστε να με κατανοήσει και ίσως έτσι στο μέλλον κάποια στιγμή καταφέρουμε να συνεννοηθούμε.
   Την επόμενη μέρα ο Άντριου με πήγε στο σχολείο. Το αμάξι του ήταν πολύ άνετο και κομψό. Ένιωθα σαν κακομαθημένη πριγκίπισσα. Βγήκα με άνεση, μόλις σταμάτησε μπροστά από την είσοδο του σχολείου. Μαζί μου είχα πάρει σαντουϊτσάκια που είχα φτιάξει με τα χεράκια μου, αποφασισμένη πως άμα περίμενα από την μαμά, χάθηκα.... Με το που πάτησα το πόδι μου στην αυλή, πλήθος ερωτήσεις με βομβάρδισαν:
- Το έσκασες από το σπίτι ή σε απήγαγαν;
-Είσαι καλά; Ακούσαμε πως πήγες νοσοκομείο.
-Τρέχει μήπως κάτι με την οικογένειά σου;
- Είναι αλήθεια ότι την προηγούμενη φορά σε είχε πάρει ο πατριός σου;
-Μήπως σ'έφερε και τώρα;
-Πόσο χρονών είναι; Φαίνεται πολύ νέος....
- Έμπλεξε η μαμά σου με τεκνό;
-Βγάλτε τον σκασμό κωλόπαιδα, τους έκοψε την φόρα η Στέλλα. Είναι πατριός της και είναι συνομήλικος της μαμάς της, τέλος. Τ'άλλα δεν σας αφορούν. Ούτε και τα υπόλοιπα,απλά σας είχα ικανούς να διαδώσετε ψεύτικες φήμες....
Με τράβηξε από το χέρι και πλησιάσαμε την φίλη μας την Σούζι, που σήμερα είχε αργήσει λιγάκι.
-Όλοι είναι περίεργοι να μάθουν εντελώς ξαφνικά τα οικογενειακά μου, παραπονέθηκα.
-Πφ, έτσι έκαναν κι όταν είχε πεθάνει η μαμά της Βιβής, μου υπενθύμισε η Σούζι.
-Απλά μην ασχολείσαι, μου πρότεινε η Στέλλα.
   Οι ώρες δεν περνούσαν πολύ γρήγορα. Ήθελα για κάποιον ανεξήγητο λόγο να πάω σπίτι και να δω τον... πατριό μου; Μα τι στο καλό; Γιατί να θέλω να τον δω; Εννοώ.... Να θέλω υπερβολικά να τον δω, λες και τον ήξερα καιρό, ενώ πριν από λίγο προσπαθούσα να τον μισήσω;
Το αυτοκίνητο κόρναρε, όπως την τελευταία φορά. Τα παιδιά θαύμασαν,αυτή τη φορά για να μου την σπάσουν. Απλά μπήκα μέσα στο αμάξι. Ο Άντριου με κοίταξε από τον καθρέφτη χαμογελαστός.
-Πώς πήγε σήμερα το σχολείο;
-Ήταν βαρετά....
-Α, μάλιστα... Η μαμά σου μαγείρεψε, πάμε σπίτι....
-Πώς κι έτσι;
-Δεν ξέρω... Ίσως την επηρέασε η χθεσινή σας συζήτηση.....
   Ενώ έβαζε μπρος το αυτοκίνητο, από το καθρεφτάκι του οδηγού παρατήρησα πως ένα αμάξι μας ακολουθούσε κι έπειτα έστριψε στην γωνία. Επεξεργάστηκα την εικόνα του οδηγού του αμαξιού, καθώς και του ίδιου του οχήματος. Όχι... Αποκλείεται.... Ο οδηγός έμοιαζε με τον μπαμπά μου!!! Και το αμάξι.... Μ'εκείνο που είχε!!!

      💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗     

Hey guys!!! Η Ινόβη μπαίνει σε υποψίες σχετικά με τον μπαμπά της! So....

🦋Πιστεύετε πως η στάση της Ινόβης απέναντι στη μαμά της ήταν σωστή;

🦋Τι θα κάνατε στη θέση της ηρωίδας;

🦋Γιατί νιώθει παράξενα όσον αφορά τον πατριό της;

🦋Γιατί ο οδηγός εκείνου του αυτοκινήτου μοιάζει στον μπαμπά της; Υπάρχει περίπτωση να είναι αυτός;

Η συνέχεια στο επόμενο κεφάλαιο!!!!

Περιμένω σχόλια!!!😘💟😘

Αν σας άρεσε αφήστε ένα vote, με στηρίζει και με βοηθάει να συνεχίσω την ιστορία!!!

Ευχαριστώ πολύ όλους όσους με στηρίζετε !!!!

Love u all!!!💞💖💘💕